Αντιφάσεις. Διαβάζω από τον Καστοριάδη και θλίβομαι. Ελπίδα δεν υπάρχει. Και δεν χρειάζεται να μου το πεί. Βλέπω γύρω μου. Εκστασιάζομαι, όμως, όταν βλέπω μια μαγεμένη ύπαρξη, μια στιγμή μαγεμένη.
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015
Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015
Έχει περάσει καιρός και αυτή η αίσθηση ότι η ζωή κινείτε, απλώνεται στην πιο μικρή γωνία της καθημερινότητας. Γίνεται μυρμήγκι που κουβαλά χρυσόσκονη στη φωλιά του. Οι μέρες είναι πιο φωτεινές κι ο βραδυνός κόμπος πήρε άδεια επ αόριστον. Ο θυμός μειώθηκε και η ανάγκη να βάλεις χέρι να ξαναχτίσουμε το κόσμο αποκτά διαστάσεις επικές. Ο χρόνος βιάζεται και το χαμόγελο ''τώρα κάτι γίνεται εδώ'' εμφανίζεται από όλον αυτόν τον κρυμμένο πόνο. Ματαιόδοξες εικόνες για την ιστορία που γράφει σελίδα ολάκερη, κεφάλαιο. Θέλω να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε. Μη το ξεχάσουμε κι αφήσουμε την μέρα να περάσει σαν αυτονόητη.
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014
Τζίτζικα έπαινος
http://doncat.blogspot.gr/
Γράφει ο Τάκης Αλεβαντής
Με κούφαναν τα τζιτζίκια φέτος. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και τα αφουγκράστηκα. Στιγμές, στιγμές έμοιαζαν να τσιρίζουν όλο και πιο δυνατά. Άλλες στιγμές λες και κουράζονταν κι έπαιρναν να ξαποσταίνουν. Ακούγονταν τότε μερικά μόνο με κουρασμένες φωνές αλλά σε λίγο η χορωδία ξανάρχιζε.
Τραγουδήστε και χαρείτε, σκέφτηκα. Αυτό μόνο ξέρετε να κάνετε. Κάθε καλοκαίρι μας παίρνετε τ’ αυτιά αλλά το χειμώνα, θα τρέχετε να ζητάτε κανένα σπόρο από τα μυρμήγκια, που συνεχίζουν να εργάζονται υπομονετικά κι αθόρυβα όλο το καλοκαίρι.
Όμως το βράδυ που πήγα για ύπνο, η παραπάνω εικόνα μου φάνηκε κάπως απλοϊκή. Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, τα τζιτζίκια να ζουν μόνο ένα καλοκαίρι κάθε φορά; Και μόνο για το τραγούδι; Έτσι όταν γύρισα στη βάση μου έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο. Κι έπεσα από τα σύννεφα. Αν κάποιος αξίζει το θαυμασμό μας φίλοι μου αυτός είναι ο τζίτζικας κι όχι ο μέρμηγκας. Ο Αίσωπος (κι ο Lafontaine που τον αντέγραψε) απλώς έκαναν προπαγάνδα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς λοιπόν, ο τζίτζικας που ακούμε να τραγουδά το καλοκαίρι,
Γράφει ο Τάκης Αλεβαντής
Με κούφαναν τα τζιτζίκια φέτος. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και τα αφουγκράστηκα. Στιγμές, στιγμές έμοιαζαν να τσιρίζουν όλο και πιο δυνατά. Άλλες στιγμές λες και κουράζονταν κι έπαιρναν να ξαποσταίνουν. Ακούγονταν τότε μερικά μόνο με κουρασμένες φωνές αλλά σε λίγο η χορωδία ξανάρχιζε.
Τραγουδήστε και χαρείτε, σκέφτηκα. Αυτό μόνο ξέρετε να κάνετε. Κάθε καλοκαίρι μας παίρνετε τ’ αυτιά αλλά το χειμώνα, θα τρέχετε να ζητάτε κανένα σπόρο από τα μυρμήγκια, που συνεχίζουν να εργάζονται υπομονετικά κι αθόρυβα όλο το καλοκαίρι.
Όμως το βράδυ που πήγα για ύπνο, η παραπάνω εικόνα μου φάνηκε κάπως απλοϊκή. Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, τα τζιτζίκια να ζουν μόνο ένα καλοκαίρι κάθε φορά; Και μόνο για το τραγούδι; Έτσι όταν γύρισα στη βάση μου έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο. Κι έπεσα από τα σύννεφα. Αν κάποιος αξίζει το θαυμασμό μας φίλοι μου αυτός είναι ο τζίτζικας κι όχι ο μέρμηγκας. Ο Αίσωπος (κι ο Lafontaine που τον αντέγραψε) απλώς έκαναν προπαγάνδα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς λοιπόν, ο τζίτζικας που ακούμε να τραγουδά το καλοκαίρι,
120 σύγχρονοι έλληνες συγγραφείς επιλέγουν: Τα 100 καλύτερα βιβλία δύο αιώνων νεοελληνικής λογοτεχνίας
Με τη συμμετοχή 120 λογοτεχνών ολοκληρώθηκε η μεγάλη έρευνα που πραγματοποίησαν το bookpress.gr και το βιβλιοπωλείο Πολιτεία για την ανάδειξη των 100 βιβλίων που αξιολογούνται από τους συγγραφείς ως τα καλύτερα της νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων δύο αιώνων (1813-2013).
Υπενθυμίζουμε ότι από τους συγγραφείς ζητήθηκε να δηλώσουν τα 20 βιβλία που αξιολογεί ο καθένας ως τα καλύτερα, σύμφωνα πάντα με τις αναγνωστικές προτιμήσεις τους,
Σάββατο 7 Ιουνίου 2014
Τρίτη 6 Μαΐου 2014
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ...
http://www.youtube.com/v/wIbGD7sEsyQ?version=3&autohide=1&showinfo=1&autohide=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=vTWRHLgVdcj_sguqwiyc5w
Τελευταία λεπτά της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
http://www.youtube.com/v/-7B0E9p_9aE?version=3&autohide=1&showinfo=1&autoplay=1&attribution_tag=t3ZDJ0ijE5WQd2n6n6RUqQ&autohide=1&feature=share
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
ο θάνατος κάνει πάρτυ
Κάνει πάρτυ ο θάνατος κι είμαστε όλοι καλεσμένοι. Ένας θάνατος ύπουλος αργός και καθόλου φυσικός. Σβήνουν όνειρα χωρίς πάταγο. σβήνουν και ζωές με ψεύτικα δάκρυα.
Και δεν είναι μόνο ο θάνατος με σφαίρα, με αγχόνη, με δηλητήριο. Είναι κι ο θάνατος που καθημερινά κερδίζει έδαφος στη ψυχή μας μέσα από το φόβο και την ανασφάλεια.
Όλοι κυνηγημένοι μετανάστες σε μια χώρα με κάγκελα και φράκτες παντού, στρατόπεδα και ασφυκτικές φυλακές. Αποκτήσαμε αντανακλαστικά τη συμπεριφορά κυνηγημένου ζώου. Τα λαγούμια γεμίζουν κι οι δρόμοι αδειάζουν. Κρυβόμαστε, δεν βγαίνουμε έξω, σιωπούμε, αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε θυμωμένοι χωρίς να ξέρουμε με ποιόν και με τι.Ούτε κι ο θάνατος μας ξυπνάει πια. Αποσυρθήκαμε απο τα όνειρα μας, αναβάλουμε τα ταξίδια μας, κοιτάμε με τρόμο τα ράφια της αγοράς, ο εφιάλτης του αποκλεισμού, της ανεργίας, της αρρώστιας μας τριγυρνά τις νύχτες, σαν το μπαμπούλα των παιδικών χρόνων. Τι περιμένουμε άραγε ; Αφού κανείς δεν θάρθει. Μόνο να βγούμε να συναντήσουμε το φόβο μας χρειάζεται. Να συναντήσουμε τους άλλους τρομαγμένους στη γειτονιά, στη πόλη, στην απεργία, στο δρόμο. Να βρούμε συντροφιά, να μοιραστούμε δύναμη.
Και δεν είναι μόνο ο θάνατος με σφαίρα, με αγχόνη, με δηλητήριο. Είναι κι ο θάνατος που καθημερινά κερδίζει έδαφος στη ψυχή μας μέσα από το φόβο και την ανασφάλεια.
Όλοι κυνηγημένοι μετανάστες σε μια χώρα με κάγκελα και φράκτες παντού, στρατόπεδα και ασφυκτικές φυλακές. Αποκτήσαμε αντανακλαστικά τη συμπεριφορά κυνηγημένου ζώου. Τα λαγούμια γεμίζουν κι οι δρόμοι αδειάζουν. Κρυβόμαστε, δεν βγαίνουμε έξω, σιωπούμε, αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε θυμωμένοι χωρίς να ξέρουμε με ποιόν και με τι.Ούτε κι ο θάνατος μας ξυπνάει πια. Αποσυρθήκαμε απο τα όνειρα μας, αναβάλουμε τα ταξίδια μας, κοιτάμε με τρόμο τα ράφια της αγοράς, ο εφιάλτης του αποκλεισμού, της ανεργίας, της αρρώστιας μας τριγυρνά τις νύχτες, σαν το μπαμπούλα των παιδικών χρόνων. Τι περιμένουμε άραγε ; Αφού κανείς δεν θάρθει. Μόνο να βγούμε να συναντήσουμε το φόβο μας χρειάζεται. Να συναντήσουμε τους άλλους τρομαγμένους στη γειτονιά, στη πόλη, στην απεργία, στο δρόμο. Να βρούμε συντροφιά, να μοιραστούμε δύναμη.
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΚΥ: «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε α...
ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΚΥ: «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε α...: « Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία,...
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)