ο θάνατος κάνει πάρτυ

 Κάνει πάρτυ ο θάνατος κι είμαστε όλοι καλεσμένοι. Ένας θάνατος ύπουλος αργός και καθόλου φυσικός. Σβήνουν όνειρα χωρίς πάταγο. σβήνουν και ζωές με  ψεύτικα δάκρυα.
Και δεν είναι μόνο ο θάνατος με σφαίρα, με αγχόνη, με δηλητήριο. Είναι κι ο θάνατος που καθημερινά κερδίζει έδαφος στη ψυχή μας μέσα από το φόβο και την ανασφάλεια.
Όλοι κυνηγημένοι μετανάστες σε μια χώρα με κάγκελα και φράκτες παντού, στρατόπεδα και ασφυκτικές φυλακές. Αποκτήσαμε αντανακλαστικά τη συμπεριφορά κυνηγημένου ζώου. Τα λαγούμια γεμίζουν κι οι δρόμοι αδειάζουν. Κρυβόμαστε, δεν βγαίνουμε έξω, σιωπούμε, αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε θυμωμένοι χωρίς να ξέρουμε με ποιόν και με τι.Ούτε κι ο θάνατος μας ξυπνάει πια. Αποσυρθήκαμε απο τα όνειρα μας, αναβάλουμε τα ταξίδια μας, κοιτάμε με τρόμο τα ράφια της αγοράς, ο εφιάλτης του αποκλεισμού, της ανεργίας, της αρρώστιας μας τριγυρνά τις νύχτες, σαν το μπαμπούλα των παιδικών χρόνων. Τι περιμένουμε άραγε ; Αφού κανείς δεν θάρθει. Μόνο να βγούμε να συναντήσουμε το φόβο μας χρειάζεται. Να συναντήσουμε τους άλλους τρομαγμένους στη γειτονιά, στη πόλη, στην απεργία, στο δρόμο. Να βρούμε συντροφιά, να μοιραστούμε δύναμη.