Έχει περάσει καιρός και αυτή η αίσθηση ότι η ζωή κινείτε, απλώνεται στην πιο μικρή γωνία της καθημερινότητας. Γίνεται μυρμήγκι που κουβαλά χρυσόσκονη στη φωλιά του. Οι μέρες είναι πιο φωτεινές κι ο βραδυνός κόμπος πήρε άδεια επ αόριστον. Ο θυμός μειώθηκε και η ανάγκη να βάλεις χέρι να ξαναχτίσουμε το κόσμο αποκτά διαστάσεις επικές. Ο χρόνος βιάζεται και το χαμόγελο ''τώρα κάτι γίνεται εδώ'' εμφανίζεται από όλον αυτόν τον κρυμμένο πόνο. Ματαιόδοξες εικόνες για την ιστορία που γράφει σελίδα ολάκερη, κεφάλαιο. Θέλω να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε. Μη το ξεχάσουμε κι αφήσουμε την μέρα να περάσει σαν αυτονόητη.