Όταν περπατάς ανάμεσα στο φώς και στο σκοτάδι.

Υπερασπίζοντας την ισότιμη πρόσβαση στην υγεία, έρχεσαι σε σύγκρουση με επιχειρηματικά συμφέροντα που εγκαλούνται να διαφυλάξουν διαφυγόντα κέρδη. Κέρδη από την διαδικασία της αρρώστειας και του θανάτου.

Υπερασπίζοντας την υγεία ως αγαθό και δικαίωμα έρχεσαι αντιμέτωπος με την κατάχρηση εξουσίας εις βάρος ενός λαού που δεν του έχει πιά, μείνει τίποτα. Ούτε η αξιοπρέπεια να αγωνιστεί για την επιβίωση του και τις αξίες του.

Η υγεία, όμως. Δεν είναι πια δικαίωμα.

Τα δικαιώματα δεν έχουν πλέον δικαιούχους

 και κατά συνέπεια δεν έχουν πια και φίλους.

Τα δικαιώματα έγιναν τροφή για σαρκοβόρα πολιτική χυδαιότητα, ταγμένη να υπηρετήσει την απάτη.

Έγιναν άλλοθι για δήθεν παραίτηση, για διαφοροποίηση, για απόσυρση, έγιναν τσιτάτα σε κοινωνικά απρόσφορα και καταστροφικά παιγνίδια.

Λες και χρειαζόμαστε το άλλοθι αυτού του φερετζέ, για να παραιτηθούμε.

Η παιδεία δεν είναι πια δικαίωμα και το απελέκητο ξύλο δεν τρομάζει πια κανένα.

Η απάντηση ταξιδεύει αλλού τώρα. Έφυγε από τη γνώση, εγκαταλείφθηκε από την ιστορία.

Η απάντηση για τη ζωή ξενυχτά τώρα, πίσω από ένα άδειο ποτήρι. Που δεν ξέρεις αν θέλεις να το γεμίσεις ξανά. Πίσω από την γεμάτη τσέπη, πίσω από ένα όνειρο ανηδονίας, αυτοχειρίας και κατά μόνας απόλαυσης.

Η εργασία δεν είναι δικαίωμα. Η δουλική διαθεσιμότητα είναι αρετή, η υπακοή τυπικό προσόν, η ευελιξία ανώτερο αγαθό.

Αγοραίος δογματισμός σε επενδυτικές λογικές.

Δεν μας αγγίζουν, όμως, τα απόβλητα της ύπαρξης όσων εργάζονται εις βάρος της δικής μας ύπαρξης.

Και μοναχά η ζωή μας και τα προτάγματα της, είναι η ταυτότητα μας.