Το Σάββατο 28/7 οι χαλυβουργοί αποφάσισαν την αναστολή της απεργίας τους ύστερα από 9 μήνες σκληρής πάλης. Επί 272 μέρες στάθηκαν με ψηλά το κεφάλι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, απέναντι στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, απέναντι στη συκοφάντηση και την παραπληροφόρηση.
272 μέρες ταξικού αγώνα, εργατικής αλληλεγγύης, περήφανης αντίστασης και αξιοπρέπειας. Ο αγώνας τους, αγώνας όλης της εργατικής τάξης, όλου του εργαζόμενου λαού, αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον, πηγή έμπνευσης για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν.
" Γιος εργάτη"
Γέρος όσο ποτέ, φοβισμένος,
εύθραυστος, πελιδνός, νικημένος,
μπρος στου γιου του τα μάτια εστάθη,
η σιωπή του στη φλέβα αγκάθι.
Έκαμε να του πει, να μιλήσει,
μα λυγμοί ξεχυθήκαν, να σβήσει.
Όλοι οι εξήντα στην πλάτη χειμώνες,
μια θηλιά στης ψυχής τους μυώνες.
Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Ξέρεις, γιε μου, τι δύσκολοι χρόνοι.
Λύκοι ουρλιάζουν κι ορμάν στη ζωή μας,
νύχια μπήγουν ξανά στην πληγή μας.
Προσευχές άλλοι μόνο κρατήσαν,
άλλοι αργύρια τριάντα μετρήσαν.
Μα είναι κι άλλοι που δίκιο ζητάνε,
μένουν όρθιοι και πολεμάνε.
Πολεμάν’ άλλο κόσμο να χτίσουν,
φτύνουν αίμα, ζωή να κερδίσουν.
Είναι αυτοί που το δίκιο ακονίζουν,
στο σκοτάδι το φως δε χαρίζουν.
Ξέρουν, γιε μου, πλευρά να διαλέξουν,
την, της τάξης τους, πάλη ν’ αντέξουν.
Δίπλα τους η ζωή μου ετάχθη,
τις ρυτίδες μου έσκαψε η μάχη».
Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Η απεργία, παιδί μου, τελειώνει.
Δε νικήσαμε και το γνωρίζω,
το ψωμί μας πια δε θα κερδίζω.
Γιος εργάτη και συ σαν και μένα,
η ζωή μας μια αχίλλειος πτέρνα.
Οι ρυτίδες μου στο πρόσωπό σου.
Κάθε βάσανο που ’χω, δικό σου».
Η φωνή, όμως, του γιου του στεντόρεια,
μια ριπή προς του κόσμου τα όρια,
«Προσευχές, μήτε ευχές δε μιλάω
ούτε αργύρια τριάντα μετράω.
Γιος εργάτη και ’γω, θα παλέψω,
τον, της τάξης μου, δρόμο θ’ αντέξω.
Τις ρυτίδες σου στο πρόσωπό μου,
θα ’χω πάντα στο δίκιο οδηγό μου.
Κι αν των λύκων η αγέλη δαγκώνει,
ο καιρός τους, πατέρα, τελειώνει».
ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
28/7/2012
Αναρτήθηκε από ΒΑΘΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου