Συνέντευξη με τον Ερίκ Τουσέν, πρόεδρο της Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM)
- Οι περικοπές και οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν κάπου;
- Οδηγούν στην εμβάθυνση και την παράταση της κρίσης. Κάθε σοβαρός οικονομολόγος γνωρίζει ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών, ενώ η ιδιωτική ζήτηση συμπιέζεται, το πάγωμα των μισθών και η μείωση των παροχών προς τους ανέργους, έχουν ως αποτέλεσμα μια αδύναμη ή αρνητική ανάπτυξη όπως είναι αυτή που συμβαίνει σε αρκετές χώρες της Ε.Ε. Τα μέτρα αυτά που λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις εθνικές κυβερνήσεις, οδηγούν στην επιδείνωση της κρίσης και την επέκτασή της μέσα στα επόμενα 10 ή 15 χρόνια.
- Ενώ θα πρέπει να λάβουν όλα τα μέτρα για να μειωθεί αυτό το διάστημα;
- Αναφέρομαι σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα, επειδή στην τρέχουσα φάση της ανάπτυξης η συνέπεια είναι ότι θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος. Μαζί με τη διάσωση των τραπεζών και την μεταφορά ιδιωτικού χρέους στο δημόσιο χρέος, πρέπει να προστεθεί και το ότι η οικονομική ύφεση οδηγεί στην μείωση των φορολογικών εσόδων, λόγω έλλειψης δραστηριότητας. Μπορεί να γίνει αυτό που συνέβη στην Λατινική Αμερική, όπου οι άνθρωποι, μετά από 10 χρόνια, μπορούν να καταλάβουν πλέον αυτό το είδος της πολιτικής. Γι΄ αυτό βλέπουμε και την ανθρώπινη δυσπιστία για τις πολιτικές της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που δεν βελτιώνουν την οικονομία, καθώς και τα 120.000 ευρώ που αποφάσισε η Ε.Ε. ότι θα ενθαρρύνουν την ανάπτυξη. Είναι δύσκολο να υπολογιστεί η αντίδραση του λαού ενάντια σε αυτή την πολιτική. Αν πάρουμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, είναι σαφές ότι σε δύο χρόνια η λαϊκή αντίδραση έγινε πολύ ισχυρή, πρώτα στο δρόμο και στη συνέχεια στις κάλπες, αν και δεν ήρθε η εναλλακτική λύση - για λιγότερο από τρεις μονάδες η Νέα Δημοκρατία κέρδισε στις τελευταίες εκλογές.
- Με την απουσία μέτρων ενεργοποίησης της οικονομίας, η κατάσταση πώς θα εξελιχθεί;
- Είναι πιθανό ότι μέσα σε 10 με 15 χρόνια θα υπάρχουν περιπτώσεις αθέτησης των υποχρεώσεων, δηλαδή αθέτησης της αποπληρωμής του χρέους από ορισμένα κράτη. Γνωρίζοντας ότι η έξοδος από την κρίση θα είναι σε αυτά 10 ή 15 χρόνια, η συνειδητοποίηση της κοινωνίας για την αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης που θα αλλάξει τον συσχετισμό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, θεωρείται ως ένας στόχος που θα είναι πραγματικότητα σε δύο ή τρία χρόνια. Είμαστε σε μια φάση στην οποία εκείνοι που βρίσκονται στην επίθεση είναι οι υπεύθυνοι και οι συνένοχοι γι΄ αυτήν την κρίση. Θα συνεχίσουν περισσότερο ή λιγότερο κατά μήκος των ίδιων γραμμών.
- Ποια μέτρα μπορούν να ληφθούν για την ανάκαμψη της οικονομίας;
- Είναι σαφές ότι η ανάκαμψη προϋποθέτει ένα πρόγραμμα με πολλά σημαντικά μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών. Με την οικονομική ανάκαμψη θα αυξηθεί το εισόδημα, και αυτό θα πρέπει να συνοδευθεί από αύξηση των φόρων για εκείνους που τα τελευταία 20 χρόνια επωφελήθηκαν της κερδοσκοπίας και των φορολογικών δώρων στους πλούσιους. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να αυξηθούν οι φόροι κληρονομιάς και εισοδήματος για το πλουσιότερο 1%. Στις πλούσιες βιομηχανικές οικονομίες η αύξηση του πλούτου του 1% στα τελευταία δέκα χρόνια ήταν περίπου 50%, που σημαίνει το 20% του ΑΕΠ, ενώ πριν από μια δεκαετία ήταν 10%. Πρέπει επίσης να αυξηθεί ο εταιρικός φόρος στις μεγάλες επιχειρήσεις, για τις οποίες δεν μειώθηκε μόνο το ποσοστό φορολογίας που καθορίστηκε, αλλά και αυτό που πραγματικά πληρώνουν.
- Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το δημοσιονομικό έλλειμμα ώστε να υπάρξει ανάπτυξη;
-Γύρω στο 4 με 5%. Στην Ισπανία υπάρχει ένα έλλειμμα 8%, αλλά χωρίς καμία πολιτική για την τόνωση της οικονομίας. Σημειώστε ότι ένα μέρος του χρέους είναι παράνομο. Είναι απαραίτητο για τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. να γίνει διαγραφή του χρέους τους. Η απόφαση αυτή δεν θα προέρθει από την κυβέρνηση του Ραχόι, αλλά από την πίεση της κινητοποίησης των πολιτών που θα αναγκάσουν στο σχηματισμό μιας άλλης κυβέρνησης.
- Έχοντας υπόψη την Ελλάδα, φαίνεται ότι αυτό το σενάριο είναι πολύ …μακριά.
- Γι΄ αυτό μιλάω για έξοδο από την κρίση σε 10 ή 15 χρόνια. Η Ελλάδα ήταν έτοιμη να μπει σε αυτή την κατάσταση, και δεν αποκλείω την πιθανότητα να βρίσκεται ίσως και πιο κοντά, γιατί η κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές είναι πολύ αδύναμη. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη η περίπτωση της Ισλανδίας, όπου υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας η οποία οδήγησε σε μια αλλαγή στην προεδρία της χώρας, που αναγκάστηκε να πάρει αποφάσεις αντίθετες από αυτές του Ραχόι που προσπαθεί για τη διάσωση των τραπεζών. Η λύση που δόθηκε στην Ισλανδία για τις τράπεζες, είναι ριζικά διαφορετική από ότι έχει γίνει στην Ισπανία.
- Πώς μπορεί να γίνει αυτό αν πρέπει το δημόσιο χρέος θα μειώσει το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών;
- Γι΄ αυτό λέω ότι θα πρέπει να ακυρωθεί το παράνομο χρέος. Η ΕΚΤ είναι ένας λόγος για τη μη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος: δεν προβλέπεται πουθενά το ενδεχόμενο να μειωθεί το χρέος όταν η αύξηση του προϋπολογισμού πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Το όραμα της ΕΚΤ λέει ότι πρέπει να γίνει αύξηση στο δημόσιο χρέος, ότι αυτό είναι απαραίτητο για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και η συνακόλουθη μείωση των δημοσίων δαπανών, όταν το σωστό θα ήταν να μειώσουν το χρέος και την αύξηση των επενδύσεων που θα τονώσουν τη δημόσια και την ιδιωτική ζήτηση, και την οικονομική δραστηριότητα.
- Είστε υπέρ της απαλλοτρίωσης των τραπεζών;
-Ναι. Όταν αναφέρομαι σε απαλλοτρίωση, εννοώ απαλλοτρίωση για το συλλογικό συμφέρον των πολιτών και των χωρών. Δεν μπορεί πλέον να εμπιστευόμαστε τις τράπεζες που οδήγησαν στην καταστροφή και που μεταφέρουν αυτή την κατάσταση στο δημόσιο τομέα. Πρέπει να υπάρχει κοινωνικός έλεγχος και μόνιμος έλεγχος των λογαριασμών του χρηματοπιστωτικού τομέα. Απαλλοτρίωση δεν σημαίνει μια εθνικοποίηση των τραπεζών γραφειοκρατικού τύπου, αλλά έλεγχο των πολιτών μέσα από τη διαφάνεια των λογαριασμών για τη χρηματοδότηση έργων που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Οι τράπεζες είναι αφερέγγυες και εξαρτώνται από τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πρέπει να υπάρχει ένας δημόσιος χρηματοπιστωτικός τομέας και ένα συνεταιριστικό μοντέλο μεσαίου μεγέθους, για να αποφευχθούν οι πιστωτικές ενώσεις που με το μέγεθός τους έχουν εγκαταλείψει αυτήν την φιλοσοφία. Δηλαδή, οι εταίροι πρέπει να συμμετέχουν στην συλλογική οργάνωση.
Πηγή: aporrea
Απόδοση: Δημήτρης Γκιβίσης
rednotebook.gr
- Οι περικοπές και οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν κάπου;
- Οδηγούν στην εμβάθυνση και την παράταση της κρίσης. Κάθε σοβαρός οικονομολόγος γνωρίζει ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών, ενώ η ιδιωτική ζήτηση συμπιέζεται, το πάγωμα των μισθών και η μείωση των παροχών προς τους ανέργους, έχουν ως αποτέλεσμα μια αδύναμη ή αρνητική ανάπτυξη όπως είναι αυτή που συμβαίνει σε αρκετές χώρες της Ε.Ε. Τα μέτρα αυτά που λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις εθνικές κυβερνήσεις, οδηγούν στην επιδείνωση της κρίσης και την επέκτασή της μέσα στα επόμενα 10 ή 15 χρόνια.
- Ενώ θα πρέπει να λάβουν όλα τα μέτρα για να μειωθεί αυτό το διάστημα;
- Αναφέρομαι σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα, επειδή στην τρέχουσα φάση της ανάπτυξης η συνέπεια είναι ότι θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος. Μαζί με τη διάσωση των τραπεζών και την μεταφορά ιδιωτικού χρέους στο δημόσιο χρέος, πρέπει να προστεθεί και το ότι η οικονομική ύφεση οδηγεί στην μείωση των φορολογικών εσόδων, λόγω έλλειψης δραστηριότητας. Μπορεί να γίνει αυτό που συνέβη στην Λατινική Αμερική, όπου οι άνθρωποι, μετά από 10 χρόνια, μπορούν να καταλάβουν πλέον αυτό το είδος της πολιτικής. Γι΄ αυτό βλέπουμε και την ανθρώπινη δυσπιστία για τις πολιτικές της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που δεν βελτιώνουν την οικονομία, καθώς και τα 120.000 ευρώ που αποφάσισε η Ε.Ε. ότι θα ενθαρρύνουν την ανάπτυξη. Είναι δύσκολο να υπολογιστεί η αντίδραση του λαού ενάντια σε αυτή την πολιτική. Αν πάρουμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, είναι σαφές ότι σε δύο χρόνια η λαϊκή αντίδραση έγινε πολύ ισχυρή, πρώτα στο δρόμο και στη συνέχεια στις κάλπες, αν και δεν ήρθε η εναλλακτική λύση - για λιγότερο από τρεις μονάδες η Νέα Δημοκρατία κέρδισε στις τελευταίες εκλογές.
- Με την απουσία μέτρων ενεργοποίησης της οικονομίας, η κατάσταση πώς θα εξελιχθεί;
- Είναι πιθανό ότι μέσα σε 10 με 15 χρόνια θα υπάρχουν περιπτώσεις αθέτησης των υποχρεώσεων, δηλαδή αθέτησης της αποπληρωμής του χρέους από ορισμένα κράτη. Γνωρίζοντας ότι η έξοδος από την κρίση θα είναι σε αυτά 10 ή 15 χρόνια, η συνειδητοποίηση της κοινωνίας για την αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης που θα αλλάξει τον συσχετισμό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, θεωρείται ως ένας στόχος που θα είναι πραγματικότητα σε δύο ή τρία χρόνια. Είμαστε σε μια φάση στην οποία εκείνοι που βρίσκονται στην επίθεση είναι οι υπεύθυνοι και οι συνένοχοι γι΄ αυτήν την κρίση. Θα συνεχίσουν περισσότερο ή λιγότερο κατά μήκος των ίδιων γραμμών.
- Ποια μέτρα μπορούν να ληφθούν για την ανάκαμψη της οικονομίας;
- Είναι σαφές ότι η ανάκαμψη προϋποθέτει ένα πρόγραμμα με πολλά σημαντικά μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών. Με την οικονομική ανάκαμψη θα αυξηθεί το εισόδημα, και αυτό θα πρέπει να συνοδευθεί από αύξηση των φόρων για εκείνους που τα τελευταία 20 χρόνια επωφελήθηκαν της κερδοσκοπίας και των φορολογικών δώρων στους πλούσιους. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να αυξηθούν οι φόροι κληρονομιάς και εισοδήματος για το πλουσιότερο 1%. Στις πλούσιες βιομηχανικές οικονομίες η αύξηση του πλούτου του 1% στα τελευταία δέκα χρόνια ήταν περίπου 50%, που σημαίνει το 20% του ΑΕΠ, ενώ πριν από μια δεκαετία ήταν 10%. Πρέπει επίσης να αυξηθεί ο εταιρικός φόρος στις μεγάλες επιχειρήσεις, για τις οποίες δεν μειώθηκε μόνο το ποσοστό φορολογίας που καθορίστηκε, αλλά και αυτό που πραγματικά πληρώνουν.
- Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το δημοσιονομικό έλλειμμα ώστε να υπάρξει ανάπτυξη;
-Γύρω στο 4 με 5%. Στην Ισπανία υπάρχει ένα έλλειμμα 8%, αλλά χωρίς καμία πολιτική για την τόνωση της οικονομίας. Σημειώστε ότι ένα μέρος του χρέους είναι παράνομο. Είναι απαραίτητο για τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. να γίνει διαγραφή του χρέους τους. Η απόφαση αυτή δεν θα προέρθει από την κυβέρνηση του Ραχόι, αλλά από την πίεση της κινητοποίησης των πολιτών που θα αναγκάσουν στο σχηματισμό μιας άλλης κυβέρνησης.
- Έχοντας υπόψη την Ελλάδα, φαίνεται ότι αυτό το σενάριο είναι πολύ …μακριά.
- Γι΄ αυτό μιλάω για έξοδο από την κρίση σε 10 ή 15 χρόνια. Η Ελλάδα ήταν έτοιμη να μπει σε αυτή την κατάσταση, και δεν αποκλείω την πιθανότητα να βρίσκεται ίσως και πιο κοντά, γιατί η κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές είναι πολύ αδύναμη. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη η περίπτωση της Ισλανδίας, όπου υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας η οποία οδήγησε σε μια αλλαγή στην προεδρία της χώρας, που αναγκάστηκε να πάρει αποφάσεις αντίθετες από αυτές του Ραχόι που προσπαθεί για τη διάσωση των τραπεζών. Η λύση που δόθηκε στην Ισλανδία για τις τράπεζες, είναι ριζικά διαφορετική από ότι έχει γίνει στην Ισπανία.
- Πώς μπορεί να γίνει αυτό αν πρέπει το δημόσιο χρέος θα μειώσει το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών;
- Γι΄ αυτό λέω ότι θα πρέπει να ακυρωθεί το παράνομο χρέος. Η ΕΚΤ είναι ένας λόγος για τη μη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος: δεν προβλέπεται πουθενά το ενδεχόμενο να μειωθεί το χρέος όταν η αύξηση του προϋπολογισμού πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Το όραμα της ΕΚΤ λέει ότι πρέπει να γίνει αύξηση στο δημόσιο χρέος, ότι αυτό είναι απαραίτητο για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και η συνακόλουθη μείωση των δημοσίων δαπανών, όταν το σωστό θα ήταν να μειώσουν το χρέος και την αύξηση των επενδύσεων που θα τονώσουν τη δημόσια και την ιδιωτική ζήτηση, και την οικονομική δραστηριότητα.
- Είστε υπέρ της απαλλοτρίωσης των τραπεζών;
-Ναι. Όταν αναφέρομαι σε απαλλοτρίωση, εννοώ απαλλοτρίωση για το συλλογικό συμφέρον των πολιτών και των χωρών. Δεν μπορεί πλέον να εμπιστευόμαστε τις τράπεζες που οδήγησαν στην καταστροφή και που μεταφέρουν αυτή την κατάσταση στο δημόσιο τομέα. Πρέπει να υπάρχει κοινωνικός έλεγχος και μόνιμος έλεγχος των λογαριασμών του χρηματοπιστωτικού τομέα. Απαλλοτρίωση δεν σημαίνει μια εθνικοποίηση των τραπεζών γραφειοκρατικού τύπου, αλλά έλεγχο των πολιτών μέσα από τη διαφάνεια των λογαριασμών για τη χρηματοδότηση έργων που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Οι τράπεζες είναι αφερέγγυες και εξαρτώνται από τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πρέπει να υπάρχει ένας δημόσιος χρηματοπιστωτικός τομέας και ένα συνεταιριστικό μοντέλο μεσαίου μεγέθους, για να αποφευχθούν οι πιστωτικές ενώσεις που με το μέγεθός τους έχουν εγκαταλείψει αυτήν την φιλοσοφία. Δηλαδή, οι εταίροι πρέπει να συμμετέχουν στην συλλογική οργάνωση.
Πηγή: aporrea
Απόδοση: Δημήτρης Γκιβίσης
rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου