''alterthess.gr.''
Οκ, είναι εξαιρετικά άσχημα αυτά που συμβαίνουν εδώ και δύο (αν όχι περισσότερα) χρόνια: κάθε νέο πακέτο μέτρων της (εκάστοτε) κυβέρνησης, το οποίο δικαιολογούταν ως απάντηση στην αποτυχία των προηγούμενων, μας οδηγούσε σε νέο κύκλο φτώχειας, ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης. Υπάρχει όμως ένα πολύ χειρότερο σενάριο το οποίο, ευτυχώς, αποφύγαμε: η επιτυχία. Μια πιο ικανή κυβέρνηση –ίσως-
κατόρθωνε να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Μέσα από ένα πακέτο λιτότητας, αυστηρού περιορισμού των δαπανών στην εκπαίδευση, την υγεία και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, γρήγορων και μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και πωλήσεων, μειώσεις των μισθών και των δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα για να «ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα», η οικονομία και μαζί της η πολιτική εξουσία θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο, όπως περίπου διαμορφώθηκε μετά το πρώτο Μνημόνιο, ή ακόμα και το Μεσοπρόθεσμο. Τότε σιγά – σιγά, θα μπορούσε και να πάρει όντως «μπροστά η οικονομία», να ξεκινήσει μια νέα περίοδος κερδοφορίας, με πολύ μεγαλύτερη ανεργία, χαμηλότερους μισθούς και ανύπαρκτα δικαιώματα, αλλά με σταθερή πολιτική και οικονομική κυριαρχία του αστισμού και των κομμάτων του.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι αυτό το σενάριο ήταν απίθανο από την αρχή και ότι η λιτότητα και η υφεσιακή πολιτική ανατροφοδοτούνται σε ένα φαύλο κύκλο, αντί να ανατάσσουν την κρίση. Η πολιτική όμως δεν είναι πασιέντζα για να «βγαίνει» ή να μην «βγαίνει», από μόνη της. Εξαρτάται από ένα περίπλοκο πλαίσιο συσχετισμών, τοπικών και διεθνών, αντιφάσεων και ισορροπιών, οι οποίοι δεν διαμορφώνονται ούτε μοναχά, αλλά ούτε και κυρίως, από τις ικανότητες και τα σχέδια των κυρίαρχων.
Ίσως λοιπόν, ο Μάνος, ο Αλαφούζος ή ο Πρετεντέρης να έχουν και λίγο δίκαιο, και να υπήρχε όντως ένα ρεαλιστικό σχέδιο «εξόδου από την κρίση», δηλαδή αποκατάστασης της κερδοφορίας, χωρίς χρεωκοπία, αλλά με πολύ περισσότερο και πολύ πιο οργανωμένο νεοφιλελευθερισμό. Είχαν όμως άδικο να κατηγορούν την κυβέρνηση για τις «καθυστερήσεις» και τις «αδυναμίες»: δεν έφταιγε αυτή, η κοινωνία έφταιγε.
Αυτό λοιπόν το σχέδιο, αν πετύχαινε, αυτή η δυνατότητα σταθεροποίησης των κοινωνικών συσχετισμών στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών, θα ήταν πολύ χειρότερο σενάριο από αυτό που ζούμε σήμερα, από τα συνεχόμενα πακέτα ανεφάρμοστων μέτρων, γιατί μια τέτοια σταθερότητα θα έθαβε τους εργαζόμενους για δεκαετίες. Αυτό το σενάριο λοιπόν η κοινωνία το απέφυγε: η κυβέρνηση και μαζί της η ηγεσία της Ε.Ε. απέτυχαν σε όλους τους σχεδιασμούς τους και καταρρέουν (τουλάχιστον η πρώτη). Αυτό μπορεί να σημαίνει τα καλύτερα ή τα χειρότερα: πάντως, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά, πιο ανοιχτά από ποτέ.
Προφανώς, αυτή η αποσταθεροποίηση ήταν το αποτέλεσμα όλων των κοινωνικών αγώνων των τελευταίων δύο ετών. Η κυβέρνηση σε αυτό τουλάχιστον, λέει την αλήθεια: αν είχε ένα αρραγές μέτωπο μαζί της, πιθανό να τα κατάφερνε. Ευτυχώς δεν είχε και δεν τα κατάφερε. Οι διάφορες κινητοποιήσεις, οι αποσπασματικές απεργίες, τα κρίσιμα ραντεβού που δεν κερδήθηκαν άμεσα, πολλές φορές απογοήτευσαν για μια στιγμή τον κόσμο. Όμως, είναι αυτοί ακριβώς οι αγώνες, οι απεργίες και οι πλατείες, που σώσανε την κοινωνία και τους εργαζόμενους από μια αιώνια λιτότητα. Τώρα, σε τι θα την οδηγήσουν μένει να φανεί.
Νίκος Ν., ομάδα alterthess
Οκ, είναι εξαιρετικά άσχημα αυτά που συμβαίνουν εδώ και δύο (αν όχι περισσότερα) χρόνια: κάθε νέο πακέτο μέτρων της (εκάστοτε) κυβέρνησης, το οποίο δικαιολογούταν ως απάντηση στην αποτυχία των προηγούμενων, μας οδηγούσε σε νέο κύκλο φτώχειας, ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης. Υπάρχει όμως ένα πολύ χειρότερο σενάριο το οποίο, ευτυχώς, αποφύγαμε: η επιτυχία. Μια πιο ικανή κυβέρνηση –ίσως-
κατόρθωνε να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Μέσα από ένα πακέτο λιτότητας, αυστηρού περιορισμού των δαπανών στην εκπαίδευση, την υγεία και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, γρήγορων και μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και πωλήσεων, μειώσεις των μισθών και των δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα για να «ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα», η οικονομία και μαζί της η πολιτική εξουσία θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο, όπως περίπου διαμορφώθηκε μετά το πρώτο Μνημόνιο, ή ακόμα και το Μεσοπρόθεσμο. Τότε σιγά – σιγά, θα μπορούσε και να πάρει όντως «μπροστά η οικονομία», να ξεκινήσει μια νέα περίοδος κερδοφορίας, με πολύ μεγαλύτερη ανεργία, χαμηλότερους μισθούς και ανύπαρκτα δικαιώματα, αλλά με σταθερή πολιτική και οικονομική κυριαρχία του αστισμού και των κομμάτων του.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι αυτό το σενάριο ήταν απίθανο από την αρχή και ότι η λιτότητα και η υφεσιακή πολιτική ανατροφοδοτούνται σε ένα φαύλο κύκλο, αντί να ανατάσσουν την κρίση. Η πολιτική όμως δεν είναι πασιέντζα για να «βγαίνει» ή να μην «βγαίνει», από μόνη της. Εξαρτάται από ένα περίπλοκο πλαίσιο συσχετισμών, τοπικών και διεθνών, αντιφάσεων και ισορροπιών, οι οποίοι δεν διαμορφώνονται ούτε μοναχά, αλλά ούτε και κυρίως, από τις ικανότητες και τα σχέδια των κυρίαρχων.
Ίσως λοιπόν, ο Μάνος, ο Αλαφούζος ή ο Πρετεντέρης να έχουν και λίγο δίκαιο, και να υπήρχε όντως ένα ρεαλιστικό σχέδιο «εξόδου από την κρίση», δηλαδή αποκατάστασης της κερδοφορίας, χωρίς χρεωκοπία, αλλά με πολύ περισσότερο και πολύ πιο οργανωμένο νεοφιλελευθερισμό. Είχαν όμως άδικο να κατηγορούν την κυβέρνηση για τις «καθυστερήσεις» και τις «αδυναμίες»: δεν έφταιγε αυτή, η κοινωνία έφταιγε.
Αυτό λοιπόν το σχέδιο, αν πετύχαινε, αυτή η δυνατότητα σταθεροποίησης των κοινωνικών συσχετισμών στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών, θα ήταν πολύ χειρότερο σενάριο από αυτό που ζούμε σήμερα, από τα συνεχόμενα πακέτα ανεφάρμοστων μέτρων, γιατί μια τέτοια σταθερότητα θα έθαβε τους εργαζόμενους για δεκαετίες. Αυτό το σενάριο λοιπόν η κοινωνία το απέφυγε: η κυβέρνηση και μαζί της η ηγεσία της Ε.Ε. απέτυχαν σε όλους τους σχεδιασμούς τους και καταρρέουν (τουλάχιστον η πρώτη). Αυτό μπορεί να σημαίνει τα καλύτερα ή τα χειρότερα: πάντως, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά, πιο ανοιχτά από ποτέ.
Προφανώς, αυτή η αποσταθεροποίηση ήταν το αποτέλεσμα όλων των κοινωνικών αγώνων των τελευταίων δύο ετών. Η κυβέρνηση σε αυτό τουλάχιστον, λέει την αλήθεια: αν είχε ένα αρραγές μέτωπο μαζί της, πιθανό να τα κατάφερνε. Ευτυχώς δεν είχε και δεν τα κατάφερε. Οι διάφορες κινητοποιήσεις, οι αποσπασματικές απεργίες, τα κρίσιμα ραντεβού που δεν κερδήθηκαν άμεσα, πολλές φορές απογοήτευσαν για μια στιγμή τον κόσμο. Όμως, είναι αυτοί ακριβώς οι αγώνες, οι απεργίες και οι πλατείες, που σώσανε την κοινωνία και τους εργαζόμενους από μια αιώνια λιτότητα. Τώρα, σε τι θα την οδηγήσουν μένει να φανεί.
Νίκος Ν., ομάδα alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου