το κουτί της Πανδώρας
Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι που χαράσσεται εδώ και τρία χρόνια. Τις συγκρούσεις του 2008 τις διαδέχτηκε ο δημόσιος διάλογος των πλατειών απ’ το τεράστιο ποτάμι της κοινωνίας. Τον Δεκέμβρη το κράτος απαξίωνε τη ζωή δολοφονώντας έναν 15χρονο, το καλοκαίρι του 2011 η ζωή απαξίωνε το κράτος αναπνέοντας ελεύθερο αέρα στις πλατείες παρά και ενάντια στην κηδεμονία του.
Το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας μπήκε σε ημερήσια διαβούλευση δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα στον τοίχο της αντιπροσώπευσης. Ο δρόμος άνοιξε, όμως το ερώτημα παραμένει, ποιος θα τον περπατήσει.
Οι μηχανισμοί διαχείρισης της εξουσίας έχουν φτάσει πλέον στη ριζική αυτοαναίρεσή τους, μιας και αδυνατούν όχι μόνο να διασφαλίσουν το κοινωνικό συμβόλαιο και την ομαλή λειτουργία της ζωής αλλά δεν δείχνουν και καμιά προοπτική διεξόδου στο σήμερα. Ο δομικός χαρακτήρας της κρίσης συμπαρασύρει όλο το ιδεολογικό εποικοδόμημα στο οποίο έχει στηριχθεί η καπιταλιστική συναίνεση. Όλες οι υποσχέσεις του συστήματος για ευτυχία, ευημερία και ασφάλεια έχουν πλέον πέσει στο κενό. Τα ιδεολογήματα της διαρκούς και αέναης ανάπτυξης συντρίβονται αφού προηγουμένως συνέτριψαν κάθε πλαίσιο νοήματος.
Οι εκλογές κατέδειξαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όχι μόνο την κρίση ενσωμάτωσης εκπροσώπησης αλλά και το τέλος του δικομματισμού και της συνακόλουθης «μεταπολίτευσης». Αυτό το «ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ» των εκλογικών αποτελεσμάτων αποκαλύπτει το «ΕΙΝΑΙ» μιας βαθύτερης κοινωνικής διαδικασίας που είχε χρόνια δημιουργηθεί με τη μετατροπή της ζωής σε καταναλωτική μανία και αυτό με την ορθολογική μεθοδικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλά ελληνικά. Αποτέλεσμα, το σπάσιμο του κοινωνικού δεσμού, η απονοηματοδότηση θεσμών (κοινωνικών και πολιτικών), η αποδιοργάνωση των σημασιών και η απόδραση του νοήματος.
Πλήρης δηλαδή κυριαρχία της εξατομίκευσης, του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο.
Πολιτικά, αυτή η κατάσταση εκφραζόταν μέσα από την κατάρρευση των κομμάτων και των κομματικών ρόλων, πράγμα που υποδαυλιζόταν μέσα από συνεχείς αγώνες κοινωνικούς και πολιτικούς, με αποκορύφωμα το Σύνταγμα όπου δρομολογήθηκε η συντριβή της εκπροσώπησης χωρίς επιστροφή. Για να πούμε όμως την αλήθεια, η αποστοίχιση του κόσμου από τα κόμματα, τόσο εδώ αλλά κυρίως στην Ευρώπη, έχει επιτελεστεί πολλά χρόνια τώρα με την κυριαρχία του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο, με την κυριαρχία δηλαδή της οικονομίας και των καπιταλιστικών συγκροτήσεων πάνω στο κράτος και την πολιτική (ως μέθοδος διαχείρισης).
Στο Σύνταγμα η Αριστερά στο σύνολό της επέλεξε το εύπεπτο λαϊκίστικο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο προκειμένου να έχει ρόλο αντί της αυτοθέσμισης-αυτοοργάνωσης μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης. Το ψευτοδίλημμα αυτό πέρασε, αλλά θα το βρει μπροστά της και ίσως αποτελέσει μια ήττα μεγαλύτερη από όσο μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε.
Το μνημόνιο δεν δημιούργησε την κρίση αλλά αποκάλυψε το βάθος της που το ξεπερνούσε. Θα μπορούσε να την αποκαλύψει και μια σφαλιάρα όπως έγινε και τον Μάη του ’68 στη Γαλλία.
Δεν ήταν μόνο ότι η οικονομία κατέρρευσε μέσα από τον δανεισμό, ήταν ότι από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα η ελληνική κοινωνία έπεσε με τα μούτρα στον καταναλωτισμό, στην ιδιώτευση, στην απαξίωση του συλλογικού, στο εύκολο κέρδος, στην ασφάλεια της επιδότησης, στην καταστροφή της γεωργίας και των γεωργικών προϊόντων, στον συντεχνιασμό, στα πελατειακά και κομματικά προνόμια, στη μετατροπή της παιδείας σε εργαλείο της οικονομίας, στις κρατικοδίαιτες δημόσιες σχέσεις του εμπορευματοποιημένου πολιτισμού. Στην ανάπτυξη για την ανάπτυξη και στην αντίστοιχη εργασία που προέκυπτε από αυτήν, έναντι οιουδήποτε τιμήματος έναντι του ανθρώπου, των τοπικών κοινωνιών και της φύσης δημιουργώντας συνθήκες απεριόριστης καταστροφής σε ένα περιορισμένο περιβάλλον. Στην ταύτιση της πολιτικής με την κομματική συντεταγμένη και την κρατική εξουσία, υποκαθιστώντας την άμεση συμμετοχή με τη γενικευμένη αντιπροσώπευση. Μ’ όλα αυτά τα ζητήματα το σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς θα βρεθεί αργά ή γρήγορα αντιμέτωπο, και οι απαντήσεις εδώ έχουν να κάνουν με άλλες διαδικασίες, με άλλου είδους διαβουλεύσεις, με άλλα υποκείμενα που είναι πέρα από παράγοντες και συμφωνίες μεταξύ κομματικών και συνδικαλιστικών επιτελείων.
Οι εκλογές, πέραν της ενθουσιώδους συμμετοχής του κόσμου να μην βγει κανένας αυτοδύναμος, ανέδειξαν την τάση για αλλαγή προοπτικής και διάθεση ενός νέου προσανατολισμού και ένα «κλίμα» το οποίο απαιτεί συμμετοχή στη σοβαρότητα και στην υπευθυνότητα. Διαλύθηκε κάθε κεντρώο ψευδεπίγραφο και η Αριστερά πήρε θέση απέναντι στη καθαρή ΔΕΞΙΑ που συγκροτήθηκε σε μέτωπο.
Χρόνια λέμε ότι το ΚΚΕ δεν είναι Αριστερά, πράγμα που και το ίδιο πλέον διατυμπανίζει. Το ΚΚΕ είναι κόμμα για τον εαυτό του. Σταθερό σε όλα, ακόμα και στα ποσοστά του, έξω από κάθε κοινωνική διεργασία και συνθήκη. Το γιατί θέλει να είναι ισχυρό μόνο αυτό το ξέρει, αφού και με 5% και με 10% την ίδια δουλειά με τους ίδιους ανθρώπους θα κάνει εξίσου καλά.
Ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο Σύριζα ο οποίος είχε ενσωματώσει ό,τι ριζοσπαστικό είχε αναδυθεί τα τελευταία χρόνια αλλά προτίμησε να αναδείξει την εύκολη και ψευδεπίγραφη πόλωση. (μνημόνιο-αντιμνημόνιο)
Η επικέντρωση στο μνημόνιο διευκόλυνε την προεκλογική ατζέντα του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μετατόπιση της συζήτησης σ’ ό,τι πιο στενό κι αποσπασματικό μπορούσε να συμβεί μετά από τις τεράστιες κινητοποιήσεις των δυο τελευταίων χρόνων, με αποκορύφωμα το κίνημα των πλατειών και το εύρος των ζητημάτων που τέθηκαν μέσα σ’ αυτές.
Εδώ τρεις βασικοί παράμετροι έπαιξαν ρόλο: α) η απουσία από την κεντρική πολιτική σκηνή των διάσπαρτων κινήσεων κοινωνικών αντιδομών οριζόντιας ευθύνης και διαβούλευσης για ζητήματα που αφορούν στην παραγωγή, στην ενέργεια, στα κοινωνικά αγαθά, έναντι της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, β) η μετατόπιση της κριτικής στον καπιταλισμό της καταστροφής και της εξαίρεσης και του πρακτικού του ξεπεράσματος, έναντι των μέτρων του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και γ) του πολιτειακού ζητήματος, έναντι του δικομματισμού και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όμως τα ζητήματα αυτά είχαν τεθεί επί τρεις μήνες στις πλατείες, παρούσας της Αριστεράς, και άνοιξαν ένα ρήγμα που καμιά εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να κλείσει ούτε να υποκαταστήσει.
Να επισημάνουμε και κάτι ακόμη. Το κόκκινο χαλί της εξουσίας είναι ξεφτισμένο, η παταγώδης και επεισοδιακή έκπτωση της αξίας των θέσεων, των αξιωμάτων, των βουλευτών και των ειδικών ενυπάρχει σε κάθε βήμα για όποιον το περπατά. Τα έδρανα της βουλής χαμήλωσαν και με ευκολία τα καβάλησαν τύποι σαν τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο.
Η μαγεία της εξουσίας, του ηγέτη, του προγράμματος, της λαοθάλασσας, αποτύπωσαν τα μεγέθη τους σ’ όλη την προεκλογική περίοδο και σ’ όλες τις συγκεντρώσεις. Οι θεσμοί του κράτους βασιλεύουν αλλά δεν κυβερνούν.
Αυτή η ρευστότητα συντομεύει τους χρόνους της κοινωνικής ανοχής και της αντοχής στον αποκλεισμό και την εξαίρεση. Για αυτό, περισσότερο επικαιροποιείται το σταυροδρόμι ανάμεσα στην κοινωνική επανάσταση και τη βαρβαρότητα παρά στη μεταρρύθμιση.
Η άνοδος του Σύριζα δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα της αριστεροποίησης του κόσμου, της αφομοίωσης των αριστερών προταγμάτων του Σύριζα από τους ψηφοφόρους συνέπεια ανόδου των οργανώσεών του, των μετωπικών σχημάτων στο εργασιακό, στο πανεπιστήμιο και αλλού (αυτά πλέον για συντήρηση είναι), αλλά αποτέλεσμα ενός πολιτικού προγράμματος που, διαμέσου της ανάθεσης, καλείται από τους ψηφοφόρους να υλοποιήσει. Και μάλιστα όχι όλου του προγράμματος αλλά ενός μέρους του που αντιλήφθηκαν οι ψηφοφόροι την τελευταία βδομάδα και μετατράπηκε σε ρεύμα εκλογικό. Έστω και με αυτό τον τρόπο θα ανοίξουν ζητήματα, έστω και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος ψήφισε Αριστερά και θα ξαναψηφίσει και θα επιλέξει τον Σύριζα για κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση. Στα υπόψη ότι το Σύνταγμα φέρθηκε με γαλαντομία εκτός από τον Σύριζα και σε κάποιους άλλους τύπους εθνοκεντρικούς. Με την ίδια ακριβώς διαδικασία. Τη θεαματική δηλαδή ή της αποστάσεως.
Επέλεξε ακόμη και σχηματισμούς που βρίσκονται στον απόκοσμο της κοινωνίας και εκτός διαφωτισμού. Τη Χρυσή Αυγή, μια εκδοχή βαλκανικού ναζισμού με ιστορικό μπαγκράουντ τον ταγματασφαλιτισμό και τον δωσιλογισμό ενισχυμένου βέβαια με σύγχρονα φοβικά σύνδρομα απέναντι στους ξένους.
Καλωσορίζουμε λοιπόν τον Σύριζα στην κόλαση της εξουσίας.
Από τη μεριά μας, συμμετέχουμε ήδη και θα συμμετέχουμε στο διάλογο που διεξάγεται μέσα από τους αγώνες που έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται. Πολλά έχουν γίνει με δική μας υπαιτιότητα και θα συνεχίσουν να γίνονται και αυτοί οι αγώνες που προτείνουμε είναι στο πυρήνα τους κοινωνικοί και πολιτικοί μέσα από την αυτοοργάνωση και όχι μέσα από την ανάθεση.
Μόνο που το πρόταγμά μας δεν ταυτίζεται με την άλλη όψη του παραδοσιακού που στην καλύτερη εκδοχή του διεκδικεί το «όλα για όλους» ωσάν αυτά τα “όλα” να είναι εκτός κρίσης και αξίες καθαυτές, που απλώς πρέπει να τις μοιραστούμε. Το νέο αντιστάθμισμα είναι οι αντιδομές του «όλοι για όλα», δηλαδή οι δομές της επανανοηματοδότησης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής στο σύνολο των δραστηριοτήτων της, που ενσταλάζεται μέσα στις λόγω-έργω διαδικασίες του αμεσοδημοκρατικού προτάγματος. Είναι η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού πράττειν, συλλογικού, αμοιβαίου, αλληλέγγυου και συμμετοχικού που απαξιώνει τους μεσάζοντες, τους σωτήρες και τις πρωτοπορίες.
Οι προτάσεις εξόδου όπως αποτυπώθηκαν στο πανελλαδικό της ΑΚ και προτάσεις μέσα από την κωδικοποιημένη εμπειρία της δράσης που έχουμε αναδείξει είτε μόνοι μας είτε με άλλους:
ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, Η ΑΠΟΜΕΓΕΘΥΝΣΗ (ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ), Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΘΕΣΜΙΣΕΩΝ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, συγκροτούν μια νέα προοπτική ενός νέου προσανατολισμού για την επαναδημιουργία των κοινωνικών δεσμών. Η νέα συλλογική συνείδηση ενάντια στον κρατισμό και στην καπιταλιστική εξατομίκευση.
Με την κοινωνία και όχι για την κοινωνία για τα παρακάτω:
1. ΝΕΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΘΕΣΜΙΣΗ (ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ) – ΘΕΣΜΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙ ΣΑΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ
3. ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ (ΤΡΙΕΤΗΣ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΩΡΑ)
4. ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΕΓΕΘΥΝΣΗΣ.
- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ.
- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΑ ΟΡΥΧΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ, ΣΤΟ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ.
5. ΚΟΙΝΑ ΑΓΑΘΑ (ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΝΕΡΟ, ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ) – ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
6. ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΥΣ ΕΥΕΛΙΚΤΟΥΣ ΜΙΚΤΟΥΣ (ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ – ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ) ΑΓΡΟΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΣΠΟΡΩΝ
7. ΜΙΚΡΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ
8. ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
9. ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ
ΑΝΤΙΔΟΜΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ
Όλες οι αποφάσεις και η υλοποίηση τους από τις οριζόντιες συνελεύσεις των από τα κάτω
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι που χαράσσεται εδώ και τρία χρόνια. Τις συγκρούσεις του 2008 τις διαδέχτηκε ο δημόσιος διάλογος των πλατειών απ’ το τεράστιο ποτάμι της κοινωνίας. Τον Δεκέμβρη το κράτος απαξίωνε τη ζωή δολοφονώντας έναν 15χρονο, το καλοκαίρι του 2011 η ζωή απαξίωνε το κράτος αναπνέοντας ελεύθερο αέρα στις πλατείες παρά και ενάντια στην κηδεμονία του.
Το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας μπήκε σε ημερήσια διαβούλευση δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα στον τοίχο της αντιπροσώπευσης. Ο δρόμος άνοιξε, όμως το ερώτημα παραμένει, ποιος θα τον περπατήσει.
Οι μηχανισμοί διαχείρισης της εξουσίας έχουν φτάσει πλέον στη ριζική αυτοαναίρεσή τους, μιας και αδυνατούν όχι μόνο να διασφαλίσουν το κοινωνικό συμβόλαιο και την ομαλή λειτουργία της ζωής αλλά δεν δείχνουν και καμιά προοπτική διεξόδου στο σήμερα. Ο δομικός χαρακτήρας της κρίσης συμπαρασύρει όλο το ιδεολογικό εποικοδόμημα στο οποίο έχει στηριχθεί η καπιταλιστική συναίνεση. Όλες οι υποσχέσεις του συστήματος για ευτυχία, ευημερία και ασφάλεια έχουν πλέον πέσει στο κενό. Τα ιδεολογήματα της διαρκούς και αέναης ανάπτυξης συντρίβονται αφού προηγουμένως συνέτριψαν κάθε πλαίσιο νοήματος.
Οι εκλογές κατέδειξαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όχι μόνο την κρίση ενσωμάτωσης εκπροσώπησης αλλά και το τέλος του δικομματισμού και της συνακόλουθης «μεταπολίτευσης». Αυτό το «ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ» των εκλογικών αποτελεσμάτων αποκαλύπτει το «ΕΙΝΑΙ» μιας βαθύτερης κοινωνικής διαδικασίας που είχε χρόνια δημιουργηθεί με τη μετατροπή της ζωής σε καταναλωτική μανία και αυτό με την ορθολογική μεθοδικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλά ελληνικά. Αποτέλεσμα, το σπάσιμο του κοινωνικού δεσμού, η απονοηματοδότηση θεσμών (κοινωνικών και πολιτικών), η αποδιοργάνωση των σημασιών και η απόδραση του νοήματος.
Πλήρης δηλαδή κυριαρχία της εξατομίκευσης, του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο.
Πολιτικά, αυτή η κατάσταση εκφραζόταν μέσα από την κατάρρευση των κομμάτων και των κομματικών ρόλων, πράγμα που υποδαυλιζόταν μέσα από συνεχείς αγώνες κοινωνικούς και πολιτικούς, με αποκορύφωμα το Σύνταγμα όπου δρομολογήθηκε η συντριβή της εκπροσώπησης χωρίς επιστροφή. Για να πούμε όμως την αλήθεια, η αποστοίχιση του κόσμου από τα κόμματα, τόσο εδώ αλλά κυρίως στην Ευρώπη, έχει επιτελεστεί πολλά χρόνια τώρα με την κυριαρχία του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο, με την κυριαρχία δηλαδή της οικονομίας και των καπιταλιστικών συγκροτήσεων πάνω στο κράτος και την πολιτική (ως μέθοδος διαχείρισης).
Στο Σύνταγμα η Αριστερά στο σύνολό της επέλεξε το εύπεπτο λαϊκίστικο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο προκειμένου να έχει ρόλο αντί της αυτοθέσμισης-αυτοοργάνωσης μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης. Το ψευτοδίλημμα αυτό πέρασε, αλλά θα το βρει μπροστά της και ίσως αποτελέσει μια ήττα μεγαλύτερη από όσο μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε.
Το μνημόνιο δεν δημιούργησε την κρίση αλλά αποκάλυψε το βάθος της που το ξεπερνούσε. Θα μπορούσε να την αποκαλύψει και μια σφαλιάρα όπως έγινε και τον Μάη του ’68 στη Γαλλία.
Δεν ήταν μόνο ότι η οικονομία κατέρρευσε μέσα από τον δανεισμό, ήταν ότι από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα η ελληνική κοινωνία έπεσε με τα μούτρα στον καταναλωτισμό, στην ιδιώτευση, στην απαξίωση του συλλογικού, στο εύκολο κέρδος, στην ασφάλεια της επιδότησης, στην καταστροφή της γεωργίας και των γεωργικών προϊόντων, στον συντεχνιασμό, στα πελατειακά και κομματικά προνόμια, στη μετατροπή της παιδείας σε εργαλείο της οικονομίας, στις κρατικοδίαιτες δημόσιες σχέσεις του εμπορευματοποιημένου πολιτισμού. Στην ανάπτυξη για την ανάπτυξη και στην αντίστοιχη εργασία που προέκυπτε από αυτήν, έναντι οιουδήποτε τιμήματος έναντι του ανθρώπου, των τοπικών κοινωνιών και της φύσης δημιουργώντας συνθήκες απεριόριστης καταστροφής σε ένα περιορισμένο περιβάλλον. Στην ταύτιση της πολιτικής με την κομματική συντεταγμένη και την κρατική εξουσία, υποκαθιστώντας την άμεση συμμετοχή με τη γενικευμένη αντιπροσώπευση. Μ’ όλα αυτά τα ζητήματα το σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς θα βρεθεί αργά ή γρήγορα αντιμέτωπο, και οι απαντήσεις εδώ έχουν να κάνουν με άλλες διαδικασίες, με άλλου είδους διαβουλεύσεις, με άλλα υποκείμενα που είναι πέρα από παράγοντες και συμφωνίες μεταξύ κομματικών και συνδικαλιστικών επιτελείων.
Οι εκλογές, πέραν της ενθουσιώδους συμμετοχής του κόσμου να μην βγει κανένας αυτοδύναμος, ανέδειξαν την τάση για αλλαγή προοπτικής και διάθεση ενός νέου προσανατολισμού και ένα «κλίμα» το οποίο απαιτεί συμμετοχή στη σοβαρότητα και στην υπευθυνότητα. Διαλύθηκε κάθε κεντρώο ψευδεπίγραφο και η Αριστερά πήρε θέση απέναντι στη καθαρή ΔΕΞΙΑ που συγκροτήθηκε σε μέτωπο.
Χρόνια λέμε ότι το ΚΚΕ δεν είναι Αριστερά, πράγμα που και το ίδιο πλέον διατυμπανίζει. Το ΚΚΕ είναι κόμμα για τον εαυτό του. Σταθερό σε όλα, ακόμα και στα ποσοστά του, έξω από κάθε κοινωνική διεργασία και συνθήκη. Το γιατί θέλει να είναι ισχυρό μόνο αυτό το ξέρει, αφού και με 5% και με 10% την ίδια δουλειά με τους ίδιους ανθρώπους θα κάνει εξίσου καλά.
Ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο Σύριζα ο οποίος είχε ενσωματώσει ό,τι ριζοσπαστικό είχε αναδυθεί τα τελευταία χρόνια αλλά προτίμησε να αναδείξει την εύκολη και ψευδεπίγραφη πόλωση. (μνημόνιο-αντιμνημόνιο)
Η επικέντρωση στο μνημόνιο διευκόλυνε την προεκλογική ατζέντα του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μετατόπιση της συζήτησης σ’ ό,τι πιο στενό κι αποσπασματικό μπορούσε να συμβεί μετά από τις τεράστιες κινητοποιήσεις των δυο τελευταίων χρόνων, με αποκορύφωμα το κίνημα των πλατειών και το εύρος των ζητημάτων που τέθηκαν μέσα σ’ αυτές.
Εδώ τρεις βασικοί παράμετροι έπαιξαν ρόλο: α) η απουσία από την κεντρική πολιτική σκηνή των διάσπαρτων κινήσεων κοινωνικών αντιδομών οριζόντιας ευθύνης και διαβούλευσης για ζητήματα που αφορούν στην παραγωγή, στην ενέργεια, στα κοινωνικά αγαθά, έναντι της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, β) η μετατόπιση της κριτικής στον καπιταλισμό της καταστροφής και της εξαίρεσης και του πρακτικού του ξεπεράσματος, έναντι των μέτρων του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και γ) του πολιτειακού ζητήματος, έναντι του δικομματισμού και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όμως τα ζητήματα αυτά είχαν τεθεί επί τρεις μήνες στις πλατείες, παρούσας της Αριστεράς, και άνοιξαν ένα ρήγμα που καμιά εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να κλείσει ούτε να υποκαταστήσει.
Να επισημάνουμε και κάτι ακόμη. Το κόκκινο χαλί της εξουσίας είναι ξεφτισμένο, η παταγώδης και επεισοδιακή έκπτωση της αξίας των θέσεων, των αξιωμάτων, των βουλευτών και των ειδικών ενυπάρχει σε κάθε βήμα για όποιον το περπατά. Τα έδρανα της βουλής χαμήλωσαν και με ευκολία τα καβάλησαν τύποι σαν τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο.
Η μαγεία της εξουσίας, του ηγέτη, του προγράμματος, της λαοθάλασσας, αποτύπωσαν τα μεγέθη τους σ’ όλη την προεκλογική περίοδο και σ’ όλες τις συγκεντρώσεις. Οι θεσμοί του κράτους βασιλεύουν αλλά δεν κυβερνούν.
Αυτή η ρευστότητα συντομεύει τους χρόνους της κοινωνικής ανοχής και της αντοχής στον αποκλεισμό και την εξαίρεση. Για αυτό, περισσότερο επικαιροποιείται το σταυροδρόμι ανάμεσα στην κοινωνική επανάσταση και τη βαρβαρότητα παρά στη μεταρρύθμιση.
Η άνοδος του Σύριζα δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα της αριστεροποίησης του κόσμου, της αφομοίωσης των αριστερών προταγμάτων του Σύριζα από τους ψηφοφόρους συνέπεια ανόδου των οργανώσεών του, των μετωπικών σχημάτων στο εργασιακό, στο πανεπιστήμιο και αλλού (αυτά πλέον για συντήρηση είναι), αλλά αποτέλεσμα ενός πολιτικού προγράμματος που, διαμέσου της ανάθεσης, καλείται από τους ψηφοφόρους να υλοποιήσει. Και μάλιστα όχι όλου του προγράμματος αλλά ενός μέρους του που αντιλήφθηκαν οι ψηφοφόροι την τελευταία βδομάδα και μετατράπηκε σε ρεύμα εκλογικό. Έστω και με αυτό τον τρόπο θα ανοίξουν ζητήματα, έστω και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος ψήφισε Αριστερά και θα ξαναψηφίσει και θα επιλέξει τον Σύριζα για κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση. Στα υπόψη ότι το Σύνταγμα φέρθηκε με γαλαντομία εκτός από τον Σύριζα και σε κάποιους άλλους τύπους εθνοκεντρικούς. Με την ίδια ακριβώς διαδικασία. Τη θεαματική δηλαδή ή της αποστάσεως.
Επέλεξε ακόμη και σχηματισμούς που βρίσκονται στον απόκοσμο της κοινωνίας και εκτός διαφωτισμού. Τη Χρυσή Αυγή, μια εκδοχή βαλκανικού ναζισμού με ιστορικό μπαγκράουντ τον ταγματασφαλιτισμό και τον δωσιλογισμό ενισχυμένου βέβαια με σύγχρονα φοβικά σύνδρομα απέναντι στους ξένους.
Καλωσορίζουμε λοιπόν τον Σύριζα στην κόλαση της εξουσίας.
Από τη μεριά μας, συμμετέχουμε ήδη και θα συμμετέχουμε στο διάλογο που διεξάγεται μέσα από τους αγώνες που έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται. Πολλά έχουν γίνει με δική μας υπαιτιότητα και θα συνεχίσουν να γίνονται και αυτοί οι αγώνες που προτείνουμε είναι στο πυρήνα τους κοινωνικοί και πολιτικοί μέσα από την αυτοοργάνωση και όχι μέσα από την ανάθεση.
Μόνο που το πρόταγμά μας δεν ταυτίζεται με την άλλη όψη του παραδοσιακού που στην καλύτερη εκδοχή του διεκδικεί το «όλα για όλους» ωσάν αυτά τα “όλα” να είναι εκτός κρίσης και αξίες καθαυτές, που απλώς πρέπει να τις μοιραστούμε. Το νέο αντιστάθμισμα είναι οι αντιδομές του «όλοι για όλα», δηλαδή οι δομές της επανανοηματοδότησης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής στο σύνολο των δραστηριοτήτων της, που ενσταλάζεται μέσα στις λόγω-έργω διαδικασίες του αμεσοδημοκρατικού προτάγματος. Είναι η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού πράττειν, συλλογικού, αμοιβαίου, αλληλέγγυου και συμμετοχικού που απαξιώνει τους μεσάζοντες, τους σωτήρες και τις πρωτοπορίες.
Οι προτάσεις εξόδου όπως αποτυπώθηκαν στο πανελλαδικό της ΑΚ και προτάσεις μέσα από την κωδικοποιημένη εμπειρία της δράσης που έχουμε αναδείξει είτε μόνοι μας είτε με άλλους:
ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, Η ΑΠΟΜΕΓΕΘΥΝΣΗ (ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ), Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΘΕΣΜΙΣΕΩΝ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, συγκροτούν μια νέα προοπτική ενός νέου προσανατολισμού για την επαναδημιουργία των κοινωνικών δεσμών. Η νέα συλλογική συνείδηση ενάντια στον κρατισμό και στην καπιταλιστική εξατομίκευση.
Με την κοινωνία και όχι για την κοινωνία για τα παρακάτω:
1. ΝΕΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΘΕΣΜΙΣΗ (ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ) – ΘΕΣΜΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙ ΣΑΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ
3. ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ (ΤΡΙΕΤΗΣ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΩΡΑ)
4. ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΕΓΕΘΥΝΣΗΣ.
- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ.
- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΑ ΟΡΥΧΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ, ΣΤΟ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ.
5. ΚΟΙΝΑ ΑΓΑΘΑ (ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΝΕΡΟ, ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ) – ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
6. ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΥΣ ΕΥΕΛΙΚΤΟΥΣ ΜΙΚΤΟΥΣ (ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ – ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ) ΑΓΡΟΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΣΠΟΡΩΝ
7. ΜΙΚΡΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ
8. ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
9. ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ
ΑΝΤΙΔΟΜΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ
Όλες οι αποφάσεις και η υλοποίηση τους από τις οριζόντιες συνελεύσεις των από τα κάτω
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου