φωνές ανθρώπων, αντί για καλημέρα

Βάλτε πλάτη μας είπε. Βάλτε πλάτη να το σώσουμε.

Μόνο που κυρ. Ανδρέα, εμείς έχουμε βάλει τα όνειρα, την αγάπη, τις μέρες και τις νύχτες μας, τα πόδια και τα χέρια μας, τις γιορτές και τα Χριστούγεννα μας, τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές μας, το μεγάλωμα των παιδιών μας, την καρδιά μας, τα στομάχια μας και την σπονδυλική μας στήλη. Πως να μείνει πλάτη, να σταθεί στον αέρα;

Κι όλα αυτά τα βάλαμε όταν δήθεν στόχος ήταν η Δημόσια υγεία και δεν περιμέναμε να μας ζητηθεί, ήταν το δικό μας όραμα. Ενταγμένο σ ένα άλλο φιλόδοξο όραμα. Ενός κόσμου με συνταξιδιώτες στην ίδια θέση, με εισιτήριο στην ίδια τιμή και την ίδια πρόσβαση στούς κοινόχρηστους χώρους εργασίας, υγείας, παιδείας, ανάπαυσης και διασκέδασης.

Το τρένο, όμως, πήρε λίγους όπως και οι βάρκες διάσωσης του Τιτανικού. Έτσι το ταξίδι με τρένο ακυρώθηκε. Μείναμε με τα πληρωμένα εισιτήρια στο χέρι.

Όλοι που δεν ταξιδεύουμε σ αυτη τη πτήση πιαστήκαμε αγκαλιά και τον πήραμε με τα πόδια. Το δρόμο μας. Τραγουδήσαμε, κλάψαμε κιόλας, συντροφευτήκαμε και φτιάχνουμε όνειρα. Περπατάμε μέχρι να φτάσουμε. Κι εύχομαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Να συναντήσουμε μονοπάτια με διαβάτες να κατηφορίζουν και ταξιδιώτες για το δίκαιο.

οι γιατροί του Νοσοκομείου Ρεθύμνου