Μια χώρα, όμορφη, προικισμένη, πλούσια, ήταν κάποτε. Είχε ένα αρχηγό πού προσπαθούσε να αλλάξει τις ισορροπίες υπέρ του λαού του. Αυτό ενόχλησε, κάποιους ισχυρούς, πού ήδη είχαν σχέδια για τη χώρα του.
Βοήθησαν, λοιπόν, στο να εκτοπισθεί και στήριξαν καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας για πολλά και δύσκολα χρόνια, πού ανατράπηκε χάριν ενός αποτυχημένου πολέμου. Ο νέος σωτήρας αρχηγός πού διορίστηκε, επιφορτίστηκε να εισάγει τη χώρα του, στο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, προχώρησε σε σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωσε πλήρως την αγορά και εισήγαγε ισοτιμία του νομίσματος του με το δολάριο. Πούλησε την κρατική περιουσία και ακύρωσε την μεσαία τάξη. Η μείωση των θέσεων εργασίας είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των εργατικών διεκδικήσεων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Η ανεργία έφτασε το 20%. Μπήκε σε φάση σοβαρής οικονομικής κρίσης.
Το 2001, ήμασταν εκεί μια παρέα 4 ταξιδευτές, ξυπνήσαμε από τους ήχους της εξέγερσης. Είχε μόλις απογειωθεί η οικονομική κρίση. Διογκωμένο εξωτερικό χρέος, αδυναμία αποπληρωμής, πάγωμα καταθέσεων για να στηριχθεί η ρευστότητα στις τράπεζες και να πληρωθεί το διεθνές νομισματικό ταμείο. Την απογείωση αυτή ακολούθησε η κατάρρευση των πάντων. Μέσα σε 10 χρόνια η πιό πλούσια χώρα του χθες, έγινε δώρο στα χέρια των αγορών. Για τους κατοίκους της, έγινε η δοσίλογη μάνα. Και όχι μόνο.
Τους άφησε στο δρόμο κυριολεκτικά. Δεν είχαν μισθό, δεν μπορούσαν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, ήταν έξω από τις τράπεζες χτυπώντας μια άδεια κατσαρόλα, έψαχναν στα σκουπίδια να φάνε, τους έβγαλε από τα σπίτια τους, δεν έβρισκαν δουλειά και από πάνω τους έδερνε στο δρόμο αν διαμαρτύρονταν.
Η χώρα αυτή είχε ονομαστεί μια φορά οικονομικό θαύμα. Ευτυχώς οι δικοί της άνθρωποι δεν το έβαλαν κάτω. Διαμαρτυρήθηκαν, οργανώθηκαν, συνεργάστηκαν, στάθηκε ο ένας στον άλλο, σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν,τελικά τα κατάφεραν να γίνουν ορατοί και έκαναν ένα βήμα στην προοπτική να πάρουν πίσω τη χώρα και τη ζωή τους. Ο νέος αρχηγός αγνόησε τις επιταγές του διεθνούς νομισματικού ταμείου, αμφισβήτησε μέρος του εξωτερικού χρέους, έδωσε προτεραιότητα στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που είχε δημιουργήσει ο νεοφιλελευθερισμός, έδωσε βάση στις δημόσιες επενδύσεις, επανακρατικοποίησε τα ασφαλιστικά ταμεία και πήρε πίσω κρατικές επιχειρήσεις που είχαν ιδιωτικοποιηθεί.
Και η ιστορία συνεχίζεται..στην Αργεντινή.
Γιατί να θυμάμαι; Γιατί ήταν τέτοια η συντροφικότητα που είχε αναδυθεί μέσα από την κρίση, που πιστεύω ότι τελικά θα τα καταφέρουν. Το ίδιο πιστεύω και για μας, γι αυτό χαμογελώ πιο συχνά τελευταία.
Όποιος ξέρει, όμορφες ιστορίες, να μας τις πει.
Ιστορικά στοιχεία δανείστηκαν, από άρθρο του Κούλογλου στο tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου