Τις πταίει - αναδημοσίευση από το ''σχολιαστές χωρίς σύνορα''

Αναλογιζόμενος την παθητική στάση του Λαού απέναντι στην πλέον βάρβαρη οικονομική και κοινωνική επίθεση που έχει δεχθεί τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια, προσπαθώ να ανακαλύψω τους παράγοντες αυτούς που ευθύνονται για αυτή τη στάση.

Τελικά, αν ίσως αναδιατυπώσω τον προβληματισμό μου αρχίζοντας από τα βασικά ίσως να βοηθηθώ. Σαφώς και το σύνολο του λαού δεν αντιλαμβάνεται το ίδιο την κρίση. Είναι το κοινωνικό σύνολο ταυτόσημο με το Λαό;

Έχοντας συνυπολογίσει παράγοντες όπως την καπιταλιστική προπαγάνδα (ΜΜΕ κτλ), την έλλειψη παιδείας,  την ανυπαρξία της αριστεράς, την θρησκευτική αποκοίμιση,  την παθολογική (ψυχολογική) άρνηση της πραγματικότητας και πολλούς άλλους, καταλήγω πάντα στο ίδιο αδιέξοδο.

Τι γίνεται λοιπόν όταν ο εχθρός δεν μοιάζει κοινός; Πως ενώνεις ετερόκλητα άτομα και ομάδες με διαφορετικές «αλήθειες» κάτω ή δίπλα από την  «μία αλήθεια»; Με λίγα λόγια πως δημιουργείς συνθήκες συνειδητοποίησης της οντότητας του Λαού ως ένα αδιαίρετο κοινωνικό σύνολο;

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι δημιουργώντας Πολίτες.

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχουν Πολίτες. Η έννοια αυτή ποτέ δεν βρήκε έδαφος να καλλιεργηθεί. Από το ραγιαδισμό καταλήξαμε απ’ ευθείας στον ωχαδερφισμό. Τα αίτια αυτού πολλά και σύνθετα. Από το ρόλο της Εκκλησίας έως τους δοσίλογους πολιτικούς, από το κομματικό κρατισμό έως την φανατική απομόνωση της αριστεράς.

Στο παρελθόν έχουμε συχνά δει τέτοια φαινόμενα ενότητας του Λαού απέναντι στο κοινό εχθρό, συνήθως εξωτερικό. Αλλά μόνο τότε. Σε περιπτώσεις  όμως κοινωνικών αγώνων, η όποια «ένωση» αποτελούσε παράγωγο μίας άνευ βάθους και ουσιαστικού περιεχομένου καθοδήγησης των μαζών. Μιας εξαπάτησης του Λαϊκού αισθήματος από κίβδηλα συνθήματα , μιας τακτικής κίνησης κάποιας μικρής ομάδας που αποσκοπούσε στην κατάκτηση της εξουσίας . Ποτέ δεν παρατηρήθηκε μια ουσιαστική δράση Πολιτών. Άμεση ανάγκη λοιπόν είναι να γίνουμε επιτέλους Πολίτες. Πολίτες με αξίες και ιδανικά. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο σ’ αυτήν την δημιουργία από την Αριστερά; Μια Αριστερά όμως που δεν διακατέχεται από σύνδρομα καταδίωξης και συναισθηματικές φορτίσεις. Μια αριστερά με όραμα και σταθερές θέσεις και αξίες.

Οι συνήθεις κοινωνικοί μύθοι, δεξιοί και αριστεροί, δείχνουν να μην έχουν πλέον αποτέλεσμα, το ίδιο και οι ταξικές αναγωγές ή ακόμα και οι παραδοσιακές εθιμικές αξίες. Οι ηγέτιδες ομάδες έχουν απολέσει προ πολλού το ρόλο της καθοδήγησης. Η χρόνια υποβόσκουσα διαφθορά του ατόμου οδηγεί τελικά στην κοινωνική αποσύνθεση και την αναπόφευκτη αποδυνάμωση του Λαϊκού αισθήματος περί «κοινού κοινωνικού δικαίου». Τα αποτελέσματα δεν χρήζουν ανάλυσης ή περιγραφής, είναι ορατά πλέον σε όλους.

Αρχίζοντας  από τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του Ατόμου και εν συνεχεία την αμεσοδημοκρατική αυτο-οργάνωση της βάσης κάθε κοινωνικού χώρου, ίσως καταλήξουμε σε μια νέα δομή του περιεχομένου της λέξης Λαός. Ενός περιεχομένου πιο κοντά στην έννοια Κοινωνία, πιο κοντά στην συνειδητή συλλογικότητα.

Ίσως τελικά  ήρθε η ώρα, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά στην ιστορία, η κοινωνία μας, αμφισβητώντας τις ίδιες της τις «αξίες» να προχωρήσει σε έναν ριζοσπαστικό επαναπροσδιορισμό του φαντασιακού της.

Αν αποτύχει να το πράξει μόνη της, φοβάμαι πως θα βρεθεί στην πλέον δυσάρεστη θέση μιας βάναυσα επιβεβλημένης αλλοτρίωσης, και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.

(αναρτήθηκε από Zaphod)

Short Link: http://wp.me/pPn6Y-2wE