Χρόνια μιλώ γι αυτό μόνο στον εαυτό μου. Σήμερα, όμως, θα το μοιραστώ. Στην πρώτη μου εφημερία δεν πήγα να παραλάβω. Είπα παραιτούμαι κι έπεσα στο κρεβάτι. Με έφερε στο φιλότιμο ένας συνάδελφος και έτσι μπήκα στο καζάνι της κόλασης. Εφημερίες. Δεν ηρέμησα ποτέ ξανά. Ξυπνώ τα χαραμάτα αγωνιώντας πάντα για κάτι. Πού, ποιός;
Φεύγοντας θα βοηθούσε και σένα και ίσως τον άρρωστο,
να τον αφήσεις για λίγο πίσω. Όμως ούτε αυτό γίνεται, ούτε είναι φυσιολογικό να έχεις κουτάκια αποσπασματικής ζωής. Έτσι εμφανίζεται εκεί που δεν τον περιμένεις.
Είναι το σπίτι σου πιά το Νοσοκομείο. Δεν μπορείς να το αφήσεις να βρωμίσει. Από τίποτα. Και στενοχωριέσαι για ότι ακουστεί, αλήθεια ή ψέμα κατασκευασμένο, που το προσβάλει δυνητικά. Το γνωρίζετε αυτό το σύνδρομο της ταύτισης με τον χώρο, το πρόσωπο, την κατάσταση; Από αυτό πάσχουμε οι γιατροί του Νοσοκομείου Ρεθύμνου. Θέλουμε το αύριο μαζί σας με ποιότητα μοιρασμένη εξίσου. Μας πληγώνει που πολλές φορές δεν είναι ορατό ή δεν το βλέπετε. Είμαστε εδώ και ζούμε εδώ. Βαρέθηκα να τα λέω στον εαυτό μου μόνο, γι αυτό μ΄ακούτε τελευταία λίγο παραπάνω. Ισως κι αυτό είναι στα συμπτώματα του συνδρόμου Στόκ-Ν Εφ.
Οι εφημερίες είναι η απόλυτη μοναξιά. Ο καθένας τρέχει μόνος του για τους νοσηλευόμενους του. Η τύχη θα είναι μεγάλη να μην είναι ο συνάδελφος πολύ φορτωμένος και να μοιραστείς μαζί του ένα προβληματισμό για τον άρρωστο. Το λιγότερο είναι, το να μην πληρωθούμε την εφημερία. Δεν θέλουμε, όμως, να αποδεχτούμε ότι μας υποχρεώνουν να προσφέρουμε κάτι πολύ πιο κάτω, από το ποιοτικό και αυθεντικό για τον άρρωστο.
Γι αυτό σου λέω μίλα , είναι πολύ νωρίς ακόμη.
εφημερεύουσα για το Ρέθυμνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου