Απόσπασμα από το editorial του Δελτίου Θυέλλης που μόλις κυκλοφόρησε (το Δελτίο Θυέλλης είναι το έντυπο του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα)
Κίνημα των πλατειών, με κορωνίδα την Πλατεία Συντάγματος: Η μεγαλύτερη, ως προς τη διάρκεια και τη λαϊκή συμμετοχή, κινητοποίηση από τη Μεταπολίτευση· η πρώτη που δεν ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Αριστεράς και τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι διαφορετικά από εκείνα των κινητοποιήσεων στις οποίες πρωτοστατούν η Αριστερά (κάθε εκδοχή της), τα συνδικάτα, αλλά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος: άμεση δημοκρατία, ειρηνικός χαρακτήρας, δραστικός περιορισμός της κομματικής παρουσίας, μαζικός εθελοντισμός και παλλαϊκά/πανεθνικά φυσιογνωμικά στοιχεία.
Ο πολιτικός στόχος του κινήματος των πλατειών επίσης πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα: Να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο 2 και να φύγει η κυβέρνηση. Και για την επίτευξη αυτού του στόχου αγωνίζεται με εξαιρετική αποφασιστικότητα. Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, νέοι κυρίως, αλλά και μεσήλικες ή ηλικιωμένοι, που έμεναν «με το χαμόγελο στα χείλη» στην Πλατεία Συντάγματος στις 15 Ιουνίου, παρά τον καταιγισμό χημικών και τις επελάσεις των ΜΑΤ, αποτελούν υπόδειγμα μαχητικότητας.
Προφανώς, σε μια τόσο μαζική και άρα πολυσυλλεκτική κινητοποίηση υπάρχουν αντιφάσεις και στοιχεία απολύτως ανταγωνιστικά με τα προτάγματα της κοινωνικής απελευθέρωσης, με σημαντικότερα τη μόνιμη (και αποδεκτή) παρουσία ακροδεξιών, το διάχυτο ελληνοκεντρισμό και το σεξισμό αρκετών συνθημάτων, που επ΄ ουδενί όμως καθορίζουν το γενικό τόνο και, οπωσδήποτε, τη δυναμική του κινήματος των πλατειών.
Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει; Το ότι βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους δεν σημαίνει ότι απαλλάσσεται αυτομάτως από την ιδεολογία του (δηλαδή, την κυρίαρχη ιδεολογία) και, επομένως, τη νοοτροπία, τις συνήθειες και τις παραστάσεις που επικαθορίζουν την καθημερινή ζωή και τον τρόπο σκέψης του. Σημαίνει, ωστόσο, ότι με την έξοδό του στο δρόμο, εκτός από την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, αμφισβητεί, ασφαλώς με διαφορετικούς ρυθμούς και περιεχόμενα, τον τρόπο ζωής και σκέψης του. Ούτως ή άλλως, η πράξη προηγείται της συνείδησης και, επομένως, η Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα δεν πρέπει να αναζητούν, σε συνθήκες θερμοκηπίου, να «τους μοιάσει ο κόσμος», αλλά, αντίθετα, να «ανακατευόμαστε» με τον κόσμο, να τον μαθαίνουμε και να μαθαίνουμε από αυτόν.
Το κίνημα των πλατειών έχει ήδη κατορθώσει να διαλύσει τη λαϊκή συναίνεση και ανοχή στην κυβέρνηση, να υπονομεύσει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη υποστήριξη από κάθε κίνημα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, να γίνει αγωνιστικό παράδειγμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και (κάτι που υποτιμάται από αρκετά τμήματα της Αριστεράς) να εκφράσει, όχι με εργατίστικα αλλά με ευρύτερα ταξικά χαρακτηριστικά, την κοινωνική πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών ή «φτωχοποιούμενων».
Σε αυτές τις επιτυχίες του συνέβαλε καταλυτικά ο ειρηνικός χαρακτήρας του, ο οποίος του επέτρεψε να μαζικοποιηθεί, να μη συκοφαντηθεί και κατασταλεί, να γίνει εξαιρετικά δημοφιλές και παράλληλα να ριζοσπαστικοποιηθεί. Το Δίκτυο είναι μια συλλογικότητα που πιστεύει στην αναγκαιότητα της βίας και ως μέσου αντίστασης στην κρατική καταστολή και ως μέσου ανατροπής της αστικής εξουσίας. Γι΄ αυτό ακριβώς συμμετείχαμε και υποστηρίξαμε ανεπιφύλακτα την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Όμως, η βία είναι ένα μέσο, που μάλιστα πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αλλιώς γίνεται αυτοσκοπός και συκοφαντεί το απελευθερωτικό περιεχόμενο που (πρέπει να) έχει. Σκοπός παραμένει η μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, των αγώνων και της κοινωνίας. Κι αν αυτός ο σκοπός υπηρετείται καλύτερα (γιατί ανταποκρίνεται στις διαθέσεις του «κανονικού» κόσμου που βγαίνει στους δρόμους, ενισχύει τη διάρκεια και την αντοχή της κινητοποίησης και απονομιμοποιεί ευκολότερα την πολιτική εξουσία) από τον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος των πλατειών, τότε εμείς υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα αυτόν το χαρακτήρα.
Τελικά, αυτό που απομένει στο κίνημα είναι να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, με καταλυτικές συνέπειες σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο. Μια τέτοια νίκη θα αποτελέσει αγωνιστικό παράδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας, θα προκαλέσει σοβαρό ρήγμα στη δικτατορία της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά, πάνω απ΄ όλα, θα δημιουργήσει εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τη συγκρότηση, με «ψυχή» το κίνημα των πλατειών, μιας οικουμενικής κοινωνικής αντιπολίτευσης στις «οικουμενικές» μετεκλογικές κυβερνήσεις και στα τρομοκρατικά διλήμματα της «ακυβερνησίας» και της «πτώχευσης».
Με αυτό το σκεπτικό, το Συντονιστικό των Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων αποφάσισε, παρ΄ όλη την κρισιμότητα της περιόδου για τους οικονομικούς και τους πολιτικούς πρόσφυγες (απεργία πείνας των 300 μεταναστών, έξαρση της φασιστικής βίας, κλιμάκωση της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης και του Δήμου Αθήνας κ.λπ.), να ακυρώσει το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Άλσος Γουδή, ώστε όλες και όλοι μας να συμμετέχουμε ολόψυχα στις κινητοποιήσεις της Πλατείας Συντάγματος.
Πάμε πλατείες, λοιπόν, για να αγωνιστούμε, να νικήσουμε, να ζήσουμε!
REDnotebook
Κίνημα των πλατειών, με κορωνίδα την Πλατεία Συντάγματος: Η μεγαλύτερη, ως προς τη διάρκεια και τη λαϊκή συμμετοχή, κινητοποίηση από τη Μεταπολίτευση· η πρώτη που δεν ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Αριστεράς και τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι διαφορετικά από εκείνα των κινητοποιήσεων στις οποίες πρωτοστατούν η Αριστερά (κάθε εκδοχή της), τα συνδικάτα, αλλά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος: άμεση δημοκρατία, ειρηνικός χαρακτήρας, δραστικός περιορισμός της κομματικής παρουσίας, μαζικός εθελοντισμός και παλλαϊκά/πανεθνικά φυσιογνωμικά στοιχεία.
Ο πολιτικός στόχος του κινήματος των πλατειών επίσης πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα: Να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο 2 και να φύγει η κυβέρνηση. Και για την επίτευξη αυτού του στόχου αγωνίζεται με εξαιρετική αποφασιστικότητα. Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, νέοι κυρίως, αλλά και μεσήλικες ή ηλικιωμένοι, που έμεναν «με το χαμόγελο στα χείλη» στην Πλατεία Συντάγματος στις 15 Ιουνίου, παρά τον καταιγισμό χημικών και τις επελάσεις των ΜΑΤ, αποτελούν υπόδειγμα μαχητικότητας.
Προφανώς, σε μια τόσο μαζική και άρα πολυσυλλεκτική κινητοποίηση υπάρχουν αντιφάσεις και στοιχεία απολύτως ανταγωνιστικά με τα προτάγματα της κοινωνικής απελευθέρωσης, με σημαντικότερα τη μόνιμη (και αποδεκτή) παρουσία ακροδεξιών, το διάχυτο ελληνοκεντρισμό και το σεξισμό αρκετών συνθημάτων, που επ΄ ουδενί όμως καθορίζουν το γενικό τόνο και, οπωσδήποτε, τη δυναμική του κινήματος των πλατειών.
Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει; Το ότι βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους δεν σημαίνει ότι απαλλάσσεται αυτομάτως από την ιδεολογία του (δηλαδή, την κυρίαρχη ιδεολογία) και, επομένως, τη νοοτροπία, τις συνήθειες και τις παραστάσεις που επικαθορίζουν την καθημερινή ζωή και τον τρόπο σκέψης του. Σημαίνει, ωστόσο, ότι με την έξοδό του στο δρόμο, εκτός από την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, αμφισβητεί, ασφαλώς με διαφορετικούς ρυθμούς και περιεχόμενα, τον τρόπο ζωής και σκέψης του. Ούτως ή άλλως, η πράξη προηγείται της συνείδησης και, επομένως, η Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα δεν πρέπει να αναζητούν, σε συνθήκες θερμοκηπίου, να «τους μοιάσει ο κόσμος», αλλά, αντίθετα, να «ανακατευόμαστε» με τον κόσμο, να τον μαθαίνουμε και να μαθαίνουμε από αυτόν.
Το κίνημα των πλατειών έχει ήδη κατορθώσει να διαλύσει τη λαϊκή συναίνεση και ανοχή στην κυβέρνηση, να υπονομεύσει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη υποστήριξη από κάθε κίνημα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, να γίνει αγωνιστικό παράδειγμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και (κάτι που υποτιμάται από αρκετά τμήματα της Αριστεράς) να εκφράσει, όχι με εργατίστικα αλλά με ευρύτερα ταξικά χαρακτηριστικά, την κοινωνική πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών ή «φτωχοποιούμενων».
Σε αυτές τις επιτυχίες του συνέβαλε καταλυτικά ο ειρηνικός χαρακτήρας του, ο οποίος του επέτρεψε να μαζικοποιηθεί, να μη συκοφαντηθεί και κατασταλεί, να γίνει εξαιρετικά δημοφιλές και παράλληλα να ριζοσπαστικοποιηθεί. Το Δίκτυο είναι μια συλλογικότητα που πιστεύει στην αναγκαιότητα της βίας και ως μέσου αντίστασης στην κρατική καταστολή και ως μέσου ανατροπής της αστικής εξουσίας. Γι΄ αυτό ακριβώς συμμετείχαμε και υποστηρίξαμε ανεπιφύλακτα την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Όμως, η βία είναι ένα μέσο, που μάλιστα πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αλλιώς γίνεται αυτοσκοπός και συκοφαντεί το απελευθερωτικό περιεχόμενο που (πρέπει να) έχει. Σκοπός παραμένει η μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, των αγώνων και της κοινωνίας. Κι αν αυτός ο σκοπός υπηρετείται καλύτερα (γιατί ανταποκρίνεται στις διαθέσεις του «κανονικού» κόσμου που βγαίνει στους δρόμους, ενισχύει τη διάρκεια και την αντοχή της κινητοποίησης και απονομιμοποιεί ευκολότερα την πολιτική εξουσία) από τον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος των πλατειών, τότε εμείς υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα αυτόν το χαρακτήρα.
Τελικά, αυτό που απομένει στο κίνημα είναι να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, με καταλυτικές συνέπειες σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο. Μια τέτοια νίκη θα αποτελέσει αγωνιστικό παράδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας, θα προκαλέσει σοβαρό ρήγμα στη δικτατορία της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά, πάνω απ΄ όλα, θα δημιουργήσει εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τη συγκρότηση, με «ψυχή» το κίνημα των πλατειών, μιας οικουμενικής κοινωνικής αντιπολίτευσης στις «οικουμενικές» μετεκλογικές κυβερνήσεις και στα τρομοκρατικά διλήμματα της «ακυβερνησίας» και της «πτώχευσης».
Με αυτό το σκεπτικό, το Συντονιστικό των Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων αποφάσισε, παρ΄ όλη την κρισιμότητα της περιόδου για τους οικονομικούς και τους πολιτικούς πρόσφυγες (απεργία πείνας των 300 μεταναστών, έξαρση της φασιστικής βίας, κλιμάκωση της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης και του Δήμου Αθήνας κ.λπ.), να ακυρώσει το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Άλσος Γουδή, ώστε όλες και όλοι μας να συμμετέχουμε ολόψυχα στις κινητοποιήσεις της Πλατείας Συντάγματος.
Πάμε πλατείες, λοιπόν, για να αγωνιστούμε, να νικήσουμε, να ζήσουμε!
REDnotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου