Η αλφαβήτα του Ανδρέα Λοβέρδου

Όταν η τρόικα λείπει από το σπίτι, αφήνει χωρίς δεύτε­ρες σκέψεις το κλειδί στον υπουργό Υγείας. Γιατί, ακόμη κι όταν είναι μόνος ο Ανδρέας Λοβέρδος, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να απαγγέλλει με καθηγητικό στόμφο την αλφαβήτα των δανειστών. Ως γνω­στόν, το πάει το γράμμα. Έναν χρόνο περίπου μετά την ανάληψη των καθη­κόντων του στην Αριστοτέλους, έχει αποδείξει αλφαβητικά την αξιοπιστία του ως εξής:

Ανασχεδίασε τον υγειονομικό χάρ­τη της χώρας επί το συνοπτικότε­ρο και φθηνότερο διά των συγχωνεύ­σεων και των καταργήσεων μονάδων και κλινικών. Άλλωστε, όπως ισχυρί­στηκε ο ίδιος στη Βουλή, ο πολλαπλα­σιασμός των δομών Υγείας τα περα­σμένα χρόνια μόνο πελατειακές σχέ­σεις εξυπηρετούσε.

Βοήθησε γενικώς να βρει τον δρό­μο του και τη θέση του στο φά­σμα των υπηρεσιών Υγείας (δημόσι­ας και μη) ο πάντα φιλόδοξος ιδιωτι­κός τομέας, εισάγοντας από την πίσω πόρτα των πίσω διατάξεων άρθρα που επιτρέπουν είτε την τέλεση ιατρικών πράξεων από ιδιώτες σε δημόσια νο­σοκομεία είτε την αξιοποίηση υποδο­μών προς όφελος ιδιωτικών εταιρειών είτε, τέλος, την παράλληλη ιδιώτευση προνομιούχων λειτουργών της δημόσι­ας Υγείας (καθηγητάδων).

Γιαουρτώθηκε αδίκως υπό αναρχι­κών στοιχείων.

Δεσμεύτηκε να παραιτηθεί εφόσον δεν θα είχε, μέχρι τον Απρίλιο - Μάιο του 2011, τεθεί σε λειτουργία το μέτρο της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στον ΟΠΑΔ. Κι όμως είναι ακό­μα εδώ, με κουτσά συστήματα...

Επέβαλε εισιτήριο 5 ευρώ στα εξω­τερικά ιατρεία και στα ΤΕΠ και ως εκ τούτου συγκέντρωσε μέσα σε 6 μήνες 13,9 εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του μέσου άρρωστου άπο­ρου.

Ζάλισε τον έρωτα πολυάριθμων πολιτών μονολογώντας από τον άμβωνα του MEGA.

Ήταν κι αυτός πολύ αβρός με το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν είναι παραπάνω από 400.000 (δεν βγαίνει η αριθμη­τική), που δεν είναι άλλοι από τους κατάπτυστους υγειονομικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους αστυνομικούς κ.λπ.

Θεσμοθέτησε τη δωρεά οργάνων βάσει της εικαζόμενης συναίνε­σης. Μπορεί να μην υπάρχει πρακτι­κά η δυνατότητα για χιλιάδες μεταμο­σχεύσεις (ούτε καν για δεκάδες), αλ­λά τα όργανα στη φορμόλη θα τα δια­θέτουμε ως έθνος προς πάντας τους ενδιαφερομένους.

Ιατρούς δεσμεύτηκε να μην προ­σλάβει. (Στο 40% αναμένεται να ανέλθει η ανεργία στον κλάδο) Μονά­χα νοσηλευτές, και αν...

Κατέστησε σχεδόν ισόβια τη θη­τεία των (ολίγων ημετέρων) συ­ντονιστών διευθυντών, θέτοντας το 69ο έτος της ζωής τους ως όριο λήξης των καθηκόντων τους.

Λογάριασε τα λεφτά, είδε πως δεν του βγαίνουν και υποδιπλασίασε τους προϋπολογισμούς των νοσο­κομείων. Έθεσε μάλιστα το δίλημμα «do or die» στους διοικητές και απο­κεφάλισε κάμποσους επειδή δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις. Κατόπιν πάντως της γενικής συμμόρ­φωσης, τα περισσότερα νοσοκομεία της επαρχίας μαστίζονται από τη νό­σο των χαλασμένων μηχανημάτων, της ανεπάρκειας υλικών, προσωπι­κού κ.λπ.

Μείωσε τις τιμές των φαρμάκων που καλύπτονται από τα ταμεία και επέτρεψε να συμβεί το αντίθετο με τις τιμές των φαρμάκων που επιβα­ρύνουν την τσέπη του πολίτη. Η λίστα αυτών των τελευταίων μάλιστα αυγάτισε σημαντικά.

Νοσοκομειακό γιατρό δεν άφησε (μιλάμε για τους απλούς, καθη­μερινούς, του ΕΣΥ) που να μην του έκοψε το ομώνυμο (νοσοκομειακό) επίδομα.

Ξέχασε όξω από το χάρβαλο του ΞΕΟΠΥΥ τουλάχιστον το 1/3 των συμβασιούχων γιατρών του ΙΚΑ, του ΟΑΕΕ και του ΟΠΑΔ.

Οραματίστηκε και δρομολόγησε τη δημιουργία μίας ιατρικής πλέ­μπας με μισθούς ανειδίκευτων εργα­τών.

Πολέμησε σφόδρα την υγειονομι­κή διαφθορά, σε επικοινωνιακό, ως επί το πλείστον, επίπεδο.

Ρύθμισε νομοθετικά το θέμα της συνταγογράφησης με βάση τη δραστική ουσία. Μετακύλισε έτσι την ευθύνη της επιλογής του κατάλληλου φαρμάκου, από τους γιατρούς, στους φαρμακοποιούς και άνοιξε τις πύλες στα φάρμακα made in China. Το μέτρο ωστόσο είναι πολύ αποδοτικό σε ό,τι αφορά τη μείωση των φαρμακευτικών δαπανών. Η αλήθεια να λέγεται...

Στάθηκε στο πλευρό των εξαρτη­μένων ατόμων δρομολογώντας το πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης στα νοσοκομεία. Η ανυπομονησία του μάλιστα ήταν τέτοια, ώστε δεν περίμε­νε καν να οργανωθεί σωστά το project και να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες υποδομές. Με τον υπερβάλλοντα αυ­τό ζήλο ισοστάθμισε την υποχρηματοδότηση και την καταδίκη του ΟΚΑΝΑ και του ΚΕΘΕΑ.

Τα μίλησε, τα συμφώνησε και δημι­ούργησε τις προϋποθέσεις για την ευκολότερη λειτουργία επιχειρήσεων Υγείας (άνευ πλειοψηφίας γιατρών στο Δ.Σ.)

Ύφανε μαζί με κάμποσους «παλιούς» του κλάδου τον ιστό τής υπό δυσκολότερες προϋποθέσεις αδειοδότησης των νέων γιατρών.

Φρόντισε να επενδυθούν τα επι­δόματα των χρονίως πασχόντων στο ΕΣΥ και όχι στο άρρωστο εγώ... τους, επιτρέποντας την παρακράτησή τους για την κάλυψη των αναγκών της νοσηλείας τους.

Χρωστούσε (εντάξει, όχι ο ίδιος, οι προκάτοχοί του) 5,36 δισ. ευρώ στους προμηθευτές των νοσοκομεί­ων και πρότεινε να τα αποπληρώσει με κενά κουπόνια, δηλαδή με τα λε­γόμενα zero coupons διάρκειας 2-4 ετών ανάλογα με την παλαιότητα των οφειλών. Με πορδές όμως εγχειρή­σεις δεν γίνονται.

Ψυχοκοινωνική φροντίδα δεν υπάρχει πια. Την πάτησε το τρέ­νο της τρόικας. Στα σχετικά κονδύλια μπήκε τόσο άγριο λεπίδι, ώστε να μην είναι πλέον ρεαλιστική η συζήτηση περί παράτασης της δραστηριότητάς τους.

Ω! Δεν το αρνείται κανείς. Ο Αν­δρέας Λοβέρδος είναι χαρισμα­τικός ρήτορας. Όταν εκφράζει τη λύ­πη του για τα στριμόκωλα οικονομικά δεδομένα του τομέα της Υγείας, τον σταματάνε κι αυτόν οι ασθενείς στον δρόμο και του προσφέρουν το χρή­μα, το κρεβάτι και τον χρόνο που τους απομένει, προκειμένου να αντέξει και να συνεχίσει τη Μεταρρύθμιση. Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να απο­κλείσει τη μετεμψύχωση. Ίσως ξανα­γεννηθούμε κάποτε επί Λοβέρδου, σε ένα άλλο Κράτος Πρόνοιας.