υπεύθυνη του «18 ΑΝΩ», tvxsteam
Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις της ψυχιάτρου και επιστημονικά υπεύθυνης της Μονάδας Απεξάρτησης «18 ΑΝΩ», Κατερίνας Μάτσα.
Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας και την οδηγεί στη χρεοκοπία έχει παγκόσμιο χαρακτήρα. Η «ελληνική τραγωδία» δεν είναι παρά η μύτη του παγκόσμιου παγόβουνου, η εκδήλωση μιας συστημικής απειλής.
Η έκρηξη των αντιφάσεων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008 με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, έφερε στην επιφάνεια με το πιο οδυνηρό τρόπο τις διαρθρωτικές αδυναμίες του Ελληνικού καπιταλισμού, τη δομική του υστέρηση, την εξωστρεφή του ανάπτυξη, τη μη ανταγωνιστική οικονομική δομή του.
Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της περιόδου της μεταπολίτευσης, απέβλεπαν βασικά στο να καλύψουν αυτές τις αδυναμίες για να αποφύγουν τις ταξικές συγκρούσεις και τις κοινωνικές εντάσεις.
Όμως οι διαδικασίες καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης με τη δημιουργία της Ευρωζώνης και την εισαγωγή της Ελλάδας στο ευρώ καλλιέργησαν στην ελληνική αστική τάξη την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η Ελλάδα να προσεγγίσει τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα, όπως είναι η Γερμανία ή η Γαλλία, φιλοδοξώντας να γίνει η περιφερειακή δύναμη της Ευρώπης.
Στην πραγματικότητα, αυτή η διαδικασία έφερε στην επιφάνεια τα χρόνια, διαρθρωτικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας, το τεράστιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, μια κρίση που οδηγεί στη χρεοκοπία της χώρας.
Λόγω του ιστορικού δεσμού του Ελληνικού κράτους με το χρηματιστικό κεφάλαιο, η χώρα γίνεται ευαίσθητος δέκτης κάθε κρίσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική εποχή. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία του καπιταλισμού στην Ελλάδα είναι στην ουσία η ιστορία των χρεοκοπιών του. Είναι επόμενο, λοιπόν, ο μηχανισμός «διάσωσης» της Ελλάδας όχι μόνο να μην λύσει τα προβλήματα αλλά να επιδεινώσει τρομερά την κρίση υπερχρέωσης.
Η πολιτική που επιβλήθηκε από την τρόικα , το Δ.Ν.Τ, την Ε.Ε και την κυβέρνηση των υποτακτικών τους καταδικάζει το λαό στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη δυστυχία, μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο.
Η οργή των καταπιεσμένων ξεχειλίζει απ’ όλους τους πόρους της κοινωνίας.
Η οικονομική κρίση έχει γίνει και πολιτική κρίση μέσα και ανάμεσα σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης,- και όχι μόνο τα λεγόμενα PIGS- φέρνοντας στην επιφάνεια την κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος .
Έχουμε πια μπεί σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής αναταραχής, με επίδικο την έξοδο από αυτήν την χωρίς προηγούμενο κρίση, που απειλεί με καταστροφή όχι μόνο τις κοινωνικές κατακτήσεις ( της δημόσιας υγείας, παιδείας, των εργασιακών δικαιωμάτων) αλλά την ιδια τη ζωή μας. Γίνεται φανερή πια η αναγκαιότητα μιας συλλογικής δράσης, με στόχο την ανατροπή των όρων που γεννούν και αναπαράγουν αυτή τη κρίση.
Ο γόρδιος δεσμός του δημοσίου χρέους από τους διεθνείς τοκογλύφους πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι, με την πλήρη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο.
Οι ίδιες οι παγκόσμιες διαστάσεις της κρίσης, επιβάλλουν ως αναγκαιότητα την κοινωνική επανάσταση αλλά και απαιτούν την επέκταση της σε όλη την Ευρώπη και παγκόσμια.
Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις της ψυχιάτρου και επιστημονικά υπεύθυνης της Μονάδας Απεξάρτησης «18 ΑΝΩ», Κατερίνας Μάτσα.
Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας και την οδηγεί στη χρεοκοπία έχει παγκόσμιο χαρακτήρα. Η «ελληνική τραγωδία» δεν είναι παρά η μύτη του παγκόσμιου παγόβουνου, η εκδήλωση μιας συστημικής απειλής.
Η έκρηξη των αντιφάσεων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008 με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, έφερε στην επιφάνεια με το πιο οδυνηρό τρόπο τις διαρθρωτικές αδυναμίες του Ελληνικού καπιταλισμού, τη δομική του υστέρηση, την εξωστρεφή του ανάπτυξη, τη μη ανταγωνιστική οικονομική δομή του.
Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της περιόδου της μεταπολίτευσης, απέβλεπαν βασικά στο να καλύψουν αυτές τις αδυναμίες για να αποφύγουν τις ταξικές συγκρούσεις και τις κοινωνικές εντάσεις.
Όμως οι διαδικασίες καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης με τη δημιουργία της Ευρωζώνης και την εισαγωγή της Ελλάδας στο ευρώ καλλιέργησαν στην ελληνική αστική τάξη την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η Ελλάδα να προσεγγίσει τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα, όπως είναι η Γερμανία ή η Γαλλία, φιλοδοξώντας να γίνει η περιφερειακή δύναμη της Ευρώπης.
Στην πραγματικότητα, αυτή η διαδικασία έφερε στην επιφάνεια τα χρόνια, διαρθρωτικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας, το τεράστιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, μια κρίση που οδηγεί στη χρεοκοπία της χώρας.
Λόγω του ιστορικού δεσμού του Ελληνικού κράτους με το χρηματιστικό κεφάλαιο, η χώρα γίνεται ευαίσθητος δέκτης κάθε κρίσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική εποχή. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία του καπιταλισμού στην Ελλάδα είναι στην ουσία η ιστορία των χρεοκοπιών του. Είναι επόμενο, λοιπόν, ο μηχανισμός «διάσωσης» της Ελλάδας όχι μόνο να μην λύσει τα προβλήματα αλλά να επιδεινώσει τρομερά την κρίση υπερχρέωσης.
Η πολιτική που επιβλήθηκε από την τρόικα , το Δ.Ν.Τ, την Ε.Ε και την κυβέρνηση των υποτακτικών τους καταδικάζει το λαό στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη δυστυχία, μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο.
Η οργή των καταπιεσμένων ξεχειλίζει απ’ όλους τους πόρους της κοινωνίας.
Η οικονομική κρίση έχει γίνει και πολιτική κρίση μέσα και ανάμεσα σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης,- και όχι μόνο τα λεγόμενα PIGS- φέρνοντας στην επιφάνεια την κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος .
Έχουμε πια μπεί σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής αναταραχής, με επίδικο την έξοδο από αυτήν την χωρίς προηγούμενο κρίση, που απειλεί με καταστροφή όχι μόνο τις κοινωνικές κατακτήσεις ( της δημόσιας υγείας, παιδείας, των εργασιακών δικαιωμάτων) αλλά την ιδια τη ζωή μας. Γίνεται φανερή πια η αναγκαιότητα μιας συλλογικής δράσης, με στόχο την ανατροπή των όρων που γεννούν και αναπαράγουν αυτή τη κρίση.
Ο γόρδιος δεσμός του δημοσίου χρέους από τους διεθνείς τοκογλύφους πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι, με την πλήρη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο.
Οι ίδιες οι παγκόσμιες διαστάσεις της κρίσης, επιβάλλουν ως αναγκαιότητα την κοινωνική επανάσταση αλλά και απαιτούν την επέκταση της σε όλη την Ευρώπη και παγκόσμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου