Κοινωνία δίχως νου

 Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΑΚΑΡΑΚΗ*
Σήμερα ζούμε σε μια εποχή, όπου απλά επικρατεί ο παραλογισμός που επικρατούσε πάντα στην σκέψη των ανθρώπων. Η διαφορά της εποχής αυτής είναι ότι όλοι είμαστε σε ένα μαντρί. Προηγούμενες εποχές ο καθένας ήταν εγκλωβισμένος στο μαντρί της περιοχής του, της χώρας του, της ηπείρου του, σήμερα όμως είναι η πρώτη φορά που όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη είμαστε στο ίδιο μαντρί. Το παγκόσμιο μαντρί. Περνάμε σχεδόν τις ίδιες δυσκολίες (με μικρή ίσως χρονική διαφορά), δεχόμαστε τις ίδιες τηλεοπτικές επιθέσεις τρόμου, έχουμε την ίδια «αμερόληπτη» ενημέρωση και έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε τι γίνεται σε κάθε σημείο της Γης. Παλαιότερα ίσως κάποιοι από εμάς να είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος, η κοινωνία όπως είναι δομημένη, οδεύει προς το καλύτερο. Ότι υπάρχει ελπίδα για τον άνθρωπο και ότι προς τα εκεί εργάζονται κράτη και οργανισμοί, ώστε να τελειώσει η ανέχεια και η ανισότητα στον πλανήτη.
Σήμερα που όλοι βρεθήκαμε στο ίδιο μαντρί, ένεκα της παγκοσμιοποίησης, καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε τελικά όχι ιδανικό, αλλά ούτε καν καλό μαντρί. Οι μάσκες έχουν πέσει και είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο. Το σύστημα το κοινωνικό και αξιακό είναι απάνθρωπο. Κράτη και οργανισμοί αγωνιούν όχι για τον άνθρωπο αλλά για τους αριθμούς που μάλλον από αυτούς εξαρτάται η επιβίωσή τους.
Σήμερα που ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της γης που η παραγωγή είναι αρκετή, ώστε να έχει φαγητό και στέγη ο κάθε κάτοικός της, έρχεται το οικονομικό σύστημα και τι κάνει; Μια μοιρασιά ακατανόητη. Λέει: «εσείς εκεί σήμερα δικαιούστε είκοσι κιλά τροφής». Τι και αν δεν τα χρειάζεστε, τι και αν δεν μπορείτε να φάτε περισσότερο από ένα κιλό; Το υπόλοιπο να το καταστρέψετε. Τι κι αν κάποιοι κουράστηκαν, τι κι αν ξοδεύτηκε τόση ενέργεια και τόσος ιδρώτας από Γη και ανθρώπους για την παραγωγή του; Να καταστραφεί. Και από την άλλη λέει το εξής: «εσείς εκεί δεν δικαιούστε φαγητό». Ναι, αλλά γιατί; Εμείς εργαστήκαμε, διάθεση για δουλειά έχουμε και εφόσον υπάρχει φαγητό γιατί να μην φάμε; Μα γιατί δεν το επιτρέπουν οι αριθμοί, είναι η απάντηση. Αν φάτε εσείς η ισορροπία θα χαθεί, το σύστημα θα καταρρεύσει, άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους, εργοστάσια θα κλείσουν, άνθρωποι θα καταστραφούν και θα πεινάσουν. Τι θέλετε να καταστραφεί η οικονομία;
Να σταματήσει η ανάπτυξη; Να οπισθοδρομήσει ολόκληρη η κοινωνία και να χάσει όσα με τόσο κόπο κατάφερε; Όλα αυτά και πολλά ακόμα. Συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω και δεν βρίσκω και ένα σχετικά εξευγενισμένο τρόπο να το περιγράψω το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «μήπως είμαστε ανόητοι;». Όταν το σκέφτομαι ξανά δεν μου μένει καμιά αμφιβολία: «ναι, σίγουρα είμαστε εντελώς ανόητοι».
Διότι, αφήσαμε τους αριθμούς να γίνουν σημαντικότεροι από τους ανθρώπους. Διότι, ψηφίζουμε παγκοσμίως ανθρώπους που το μοναδικό όραμά τους είναι οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι, λέγοντάς μας ότι ο μοναδικός δρόμος είναι προς το μαντρί μόνο και μόνο για να έχουν τον ρόλο του θυρωρού για τον εαυτό τους.
Είναι καιρός όχι απλά να πετάξουμε τους θυρωρούς, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι το μαντρί υπάρχει μόνο μέσα στους φόβους μας.
Είναι καιρός στην πράξη (και όχι στην θεωρία) ο άνθρωπος να αναλάβει τις ευθύνες του και η ευθύνη του είναι να εξυψώσει τον άνθρωπο.
Είναι καιρός να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τον μεσαίωνα.
*Ο Παναγιώτης Κανακαράκης είναι προπονητής μαχητικών τεχνών.
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ