ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΜΑΣ

Μια από τις φυλακές που μόνοι μας κλεινόμαστε, είναι αυτή της ιδιωτικότητας και των προσωπικών ζητημάτων. Μας δίδαξαν να μην κοιτάμε ''αδιάκριτα'' μέσα από ανοιχτά παράθυρα, να μη διαβάζουμε ''λαθραία'' την εφημερίδα του διπλανού, να μη ρωτάμε ''δύσκολα'' πράγματα, να ''κλείνουμε'' τα αυτιά  όταν ο γείτονας ή ο φίλος τσακώνεται με την καλή του, να μη καρφώνουμε το βλέμμα στο διπλανό τραπέζι, να μη βρισκόμαστε ''λαθραία'' στις ζωές των άλλων. Να κλειστούμε στο σπίτι με τα ''δικά'' μας <<και πολλά μας>>.
Έτσι η ιδιωτικότητα έγινε η φυλακή μας, έτσι η ζωή του φίλου, του γείτονα, του συναδέλφου, έγινε μόνο δική του υπόθεση. Έτσι μας ήθελε ο στείρος καθωσπρεπισμός, έτσι βρεθήκαμε τώρα μόνοι, έτσι αράξαμε στην τηλεόραση περιμένοντας τον καινούριο Μεσσία να μας βγάλει από τη μιζέρια. Η γειτονιά μας η καινούρια μας γειτονιά, είναι η πολυκατοικία που ζούμε. Μη περιμένουμε να μας χτυπήσει τη πόρτα ο γείτονας. Να τη χτυπήσουμε εμείς. Η ''κοινωνία'' στηρίζεται στα κοινά. Πως θα τα βρούμε αν δεν βρούμε πρώτα  μια θέση στις ζωές των άλλων;