Η μεγάλη απορία

Toυ ΒΑΓΓΕΛΗ ΖΟΥΡΜΠΑΚΗ
Ρεθεμνιώτικα Νέα
Εισαγωγή: Μέσα στα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και προφανώς εννοώ όσα σχετίζονται με την «κρίση», αρχίζει να διαμορφώνεται μια μεγάλη απορία. Όλοι ρωτούν και απάντηση δεν βρίσκουν « που πήγαν τα λεφτά». Όχι βέβαια αυτά που ο Πάγκαλος είπε ότι φάγαμε μαζί, αλλά αυτά που λείπουν από όλο και περισσότερες κυβερνήσεις παγκόσμια και δημιουργούν τα ασυγκράτητα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Όσο απλοϊκό κι αν φαίνεται το ερώτημα και δύσκολο συνάμα, υπάρχει θέμα το οποίο επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα.

Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζονται κάθε λίγο και νέες υποψήφιες χώρες για χρεοκοπία, εκτός και αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα.
Μεταβάλλω λοιπόν την απορία ως εξής: Μέχρι που μπορεί να φθάσει η λίστα των υποψηφίων για πτώχευση, πού οφείλεται αυτό, πού οδηγεί και ποια η λύση;
Κυρίως θέμα: Όσο κι αν δεν κολλάει, (άσχετο που λέμε) δεν γίνεται να μην θυμηθώ την εποχή που οι τράπεζες «έξυπνα σκεπτόμενες» μας προσέφεραν αφειδώς και χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις δάνεια, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι έγραφαν κέρδη. Έκαναν κάποιο λάθος; Θεωρητικά έπρατταν σωστά, πρακτικά οδηγούσαν τα πράγματα σε αδιέξοδο που έδειχνε να μην απασχολεί κανένα για το πότε και πως θα εκδηλωθεί.
Δεύτερη άσχετη συσχέτιση: Υπάρχει επενδυτής που να μην ενδιαφέρεται για το μεγαλύτερο δυνατόν κέρδος, η για την μεγαλύτερη κατά το δυνατόν απόδοση του κεφαλαίου του; Προφανώς όχι. Επίσης είναι δυνατόν κάποια εταιρεία επενδύσεων (fund) προκειμένου να προσελκύσει κεφάλαια, να μην μεταχειριστεί οποιαδήποτε μέθοδο (ακόμα και ανήθικη) προκειμένου να επιβιώσει στην αδυσώπητη αυτή αγορά; Η απάντηση είναι προφανώς και πάλι όχι.
Υπάρχει νομικός η ηθικός κανόνας που διευκρινίζει η οριοθετεί μέχρι ποιού σημείου η δράση των funds είναι ηθική ή σύννομη; Ασφαλώς όχι.
Τότε αφού ήταν μια καλή επενδυτική ευκαιρία το ποντάρισμα των funds στην χρεοκοπία της Ελλάδας, γιατί να μην γίνει. Και έγινε και αυτό. Απλά ήμασταν οι πρώτοι, (ευθύνη των δύο κομμάτων εξουσίας) αλλά προφανώς όχι οι τελευταίοι.
Η λίστα των προς πτώχευση θα διευρύνεται συνεχώς και απλά κάθε προσθήκη θα είναι τάχατες μια καινούργια έκπληξη.(Αν είναι δυνατό Αμερική-Ιταλία κ.λ.π)
Όπως φαίνεται τα τελικά θύματα είναι η μεγάλη λαϊκή μάζα που μαστίζεται από την συνοδό ανεργία και από το συνεχές οριζόντιο-όπως το λένε τώρα-κούρεμα αποδοχών.
Προφανώς ο παραγόμενος παγκόσμιος πλούτος δεν καταλήγει στις κεντρικές κυβερνήσεις σε ικανοποιητικό βαθμό (και χάνεται και η κοινωνική πολιτική), αλλά στις μηχανές πολλαπλασιασμού κερδών.
Ο μεγάλος αόρατος κυβερνήτης, που πλέον είναι το παγκόσμιο κεφάλαιο και οι διαχειριστές του, βρίσκεται υπεράνω κυβερνήσεων, υπουργών οικονομικών παγκόσμιας τράπεζας , Δ.Ν.Τ , Ε.Κ.Τ κλπ.
Συμπέρασμα:
Το παγκόσμιο κεφάλαιο που προφανώς δεν έχει πατρίδα και ηθικούς η νομικούς φραγμούς, μπορεί να κάνει ότι θέλει προκειμένου να παράγει κέρδος. Η προσδοκία όλων για μεγαλύτερο κέρδος που είναι και η πεμπτουσία του καπιταλισμού (δεν είναι ειρωνεία) αλλά και η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης, τελικά μεταφράζεται σε αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο. Είναι ο πόλεμος, του ποιος θα παράγει και πώς το μεγαλύτερο κέρδος.
Η παραγωγή τέτοιων κερδών είναι σε αντιστοιχία με αυτά των τραπεζών που προαναφέρθηκε, με άλλα λόγια τα επενδυτικά προϊόντα είναι συχνά ανήθικα προϊόντα που επιβραβεύονται με την σωστή πρόβλεψη της οικονομικής καταστροφής χωρών (βλέπε cds Ελληνικών ομολόγων).
Όμως, ο επενδυτής περιμένει να πάρει στο ακέραιο τα κέρδη για τα οποία επένδυσε, δηλαδή να πληρωθούν στο ακέραιο τα ομόλογα που εκδόθηκαν κάτω από εκβιαστικές συνθήκες (αναξιόπιστη π.χ πιστοληπτικά χώρα). Δεν είναι σωστό ο επενδυτής να χάσει ούτε σεντς από τα λεφτά του ενώ παράλληλα καταρρέουν τα δημοσιονομικά κρατών-και για τα οποία βεβαίως θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να καταρρεύσουν, άρα να επιβεβαιωθούν για να κερδίσουν.
Τα θύματα είναι πολλά και φαίνεται αυτή την στιγμή να είναι όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις που βλέπουν τα δημοσιονομικά τους να καταρρέουν. Είναι σίγουρο ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. Απλά αποδεικνύεται μέχρι σήμερα ότι καθεμιά παρακολουθεί και ανήμπορη και απροετοίμαστη τα επερχόμενα.
Όταν λέμε θύματα κυβερνήσεις στην πραγματικότητα τα θύματα είναι οι οικονομικά αδύναμοι-και είναι πάρα πολλοί-που υφίστανται τις οριζόντιες περικοπές, ή που χάνουν και τα τελευταία τους εισοδήματα χτυπημένοι από την ανεργία.
Πρόταση: Χρειάζεται πράγματι βαθύ παγκόσμιο κούρεμα. Κούρεμα προσδοκιών από τα αναμενόμενα-διανεμόμενα κέρδη του κάθε fund, του κάθε διαχειριστή κεφαλαίων και του κάθε επενδυτή και σε βάθος που θα είναι ικανό να ανακόψει το παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι.
Όλα αυτά που καλούνται να πληρώσουν χωρίς να μπορούν οι αδύναμοι, ας δεχτούν να τα χάσουν οι δυνατοί.
Όταν κουρευτούν τα αναμενόμενα κέρδη, θα αυξηθούν οι προσδοκίες ανάκαμψης.
Παράλληλα πρέπει να υιοθετηθεί και να προβληθεί μια νέα οικονομική ηθική…..
Επίλογος: Αμ δε……