«Μια δουλειά για τον μπαμπά»

Tης Mαριαννας Tζιαντζη
«Τα παιδιά της κρίσης» θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για το επόμενο συλλεκτικό λεύκωμα των ΕΛΤΑ με τα γράμματα που έστειλαν τα παιδιά στον Αϊ-Βασίλη το 2010,
 αλλά και με αυτά που θα στείλουν το 2011 ή το 2012. Καλαίσθητο και χαριτωμένο λένε ότι είναι το λεύκωμα «Γράμματα στον Αϊ-Βασίλη», που κυκλοφόρησε το 2010 με επιλεγμένα γράμματα των παλαιότερων χρόνων. Ομως τα φετινά γράμματα, τα αδημοσίευτα, έχουν γεύση πικρή, σύμφωνα με πληροφορίες που δόθηκαν από το τμήμα δημοσίων σχέσεων των Ελληνικών Ταχυδρομείων.
«Η κρίση άγγιξε τα παιδιά», σχολιάζουν τα δελτία ειδήσεων, όμως εύκολα το άγγιγμα γίνεται χαστούκι και παγερή ριπή που παίρνει και σηκώνει τις βεβαιότητες μικρών και μεγάλων αδιακρίτως. Το 2010, λοιπόν, πολλά παιδιά δεν ζήτησαν κάτι για τον εαυτό τους, ενώ συχνά παρακαλούσαν τον άγιο να φέρει δώρα στα «άλλα» παιδιά, τα πιο φτωχά.
Για κάποια, όπως ειπώθηκε, το πρωτοχρονιάτικο δώρο είναι μια δουλειά για τον μπαμπά. Τα παιδιά ίσως δεν ξέρουν από οικονομικούς δείκτες, όμως ξέρουν τι σημαίνει ένας πατέρας ή μια μητέρα που σέρνεται όλη μέρα μες στο σπίτι, περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει και κάποιον να τους προτείνει μια δουλειά. Μια αναμονή διαρκείας, αφού η ανεργία προβλέπεται να φτάσει στο 20%, ώστε να ακολουθήσει η λεγόμενη jobless recovery, η δίχως εργασία ανάκαμψη.
Κάποτε τα παιδιά και οι έφηβοι ντρέπονταν να πουν στους φίλους τους τι δουλειά κάνει ο πατέρας, ιδίως αν αυτή η δουλειά χειρωνακτική. (Μερικές φορές ντρέπονταν και οι ενήλικες, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία). Τώρα η δουλειά, η οποιαδήποτε δουλειά θεωρείται ευλογία, ενώ δεν είναι απαραίτητη η λεπτομερής περιγραφή των επαγγελματικών καθηκόντων. Ο μπαμπάς είναι μαθηματικός, μουσικός ή οδηγός φορτηγού ή ηχολήπτης - το «άνεργος» μπορεί να αποσιωπηθεί.
Oταν ήμουν παιδί, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στον Αϊ-Βασίλη, ούτε κανείς μας παρότρυνε να του στείλουμε γράμμα. Δίναμε, ωστόσο, σημασία στον φύλακα άγγελο, που ήταν «ένας» για κάθε παιδί και συχνά τη νύχτα, μες στο μισοσκόταδο, αναρωτιόμαστε σε ποιο σημείο του δωματίου να φώλιαζε ο αόρατος φτερωτός μας σεκιουριτάς που σκόρπιζε τα τέρατα και όλα τα κακά.
Εχω χρόνια να ακούσω παιδί να μιλά για τον φύλακα άγγελό «του». Ωστόσο, τους τελευταίους εφτά μήνες έχουν πληθύνει οι τρικέφαλοι φύλακες άγγελοι της χώρας ή μάλλον οι σωτήρες της. Οι φτερούγες τους δεν είναι πουπουλένιες, αλλά έχουν βαφτιστεί μηχανισμός στήριξης, δάνεια, μνημόνιο 1, 2, 3 κ.ο.κ., περικοπές, απολύσεις, φοροεισπράξεις, εξυγίανση.
Kάποτε τα «καλά» παιδιά ζητούσαν από τον άγιο να φέρει την ειρήνη στον κόσμο - αν και μάλλον το έκαναν επειδή ήξεραν ότι κάποιος μεγάλος θα διάβαζε το γράμμα και θα σχημάτιζε καλή γνώμη γι' αυτά.
Τώρα που ένας νέου τύπου πόλεμος μαίνεται γύρω τους, τα παιδιά ζητούν «μια δουλειά για τον μπαμπά» που θα φέρει την ειρήνη τουλάχιστον στο δικό τους σπίτι.
Τι θα γράφουν άραγε τα παιδικά γράμματα των επόμενων χρόνων: Αγιε Βασίλη φέρε κι άλλη επιμήκυνση, άγιε ρίξε τα επιτόκια, άγιε φέρε ανάπτυξη, άγιε μην αφήνεις τη μαμά να ψάχνει στα σκουπίδια της Λαϊκής ή, άγιε, βρες μας έναν κάδο με πολλά αποφάγια; Αβέβαιες είναι η διάρκεια, όπως και η έκταση και η δριμύτητα της κοινωνικής απορρύθμισης και, επομένως, δεν γνωρίζουμε αν τα παιδιά της κρίσης θα ενηλικιωθούν σε συνθήκες πολύ ή μετρίως χειρότερες από αυτές που γνώρισαν οι γονείς τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα συγχωρέσουν ούτε τους σωτήρες μας ούτε τον Αϊ-Βασίλη ούτε εμάς.
ΚΑΤΗΙΜΕΡΙΝΗ