Το γράμμα της γειτονιάς μας

Θά ήθελα κάτι να πούμε στον καινούριο το χρόνο. Αλλά δεν μ΄αφήνει κι αμηχανία. Σε ποιόν να μιλήσεις δηλαδή. Στον εαυτό σου, στην μάνα σου, στον σύντροφο σου, στον αδελφό σου, στον πρωθυπουργό σου; Σε ποιόν θάθελε κάποιος να μιλήσει και δεν μπορεί; Αυτός είναι το 2011. Και τι να του πείς; Χαίρομαι που έστειλες την κρίση για να ξαναδούμε ο ένας τον άλλο; Χαίρομαι που εκπλήσσομαι ξανά. Μετά από τόσο καιρό. Πόσο απάνθρωπος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος απέναντι στο είδος του. Ποιό άλλο ζώον το κάνει αυτό; Τι το προκαλεί αυτό; Το υπεραναπτυγμένο ένστικτο της επιβίωσης; Δύσκολο. Η απομόνωση; Μπορεί. Σε φτάνει σε σημείο μνησικακίας. Τι καλλιέργησε την απομόνωση άραγε; Η τηλεόραση, η κατάργηση του 8ώρου στον ιδιωτικό τομέα από πολλών ετών, άτυπα και εκβιαστικά, το πέρασμα προτύπων επιλεγμένων από πριν, η στοχοθέτηση ως σχέδιο ζωής που εμφανίστηκε με την μεταπολίτευση του Ανδρέα σε αντιστοιχία με το αμερικάνικο όνειρο; Έφτασε να μη σ΄ενδιαφέρει καν ποιός περνά δίπλα σου, αν φέτος θα βρέξει, αν η γειτόνισα έσπασε το πόδι, αρκεί να προλάβεις το σίριαλ. Δυσκολεύομαι να βρω το αυτί του 2011. Έτσι τ΄ακούσατε εσείς.