Αν ήταν αλλιώς.

Έτσι πού περπατάμε θα πέσουμε. Η ζωή μας τρέχει κι εμείς την κυνηγάμε. Δεν σταματάμε πουθενά. Ούτε για καφέ πιά. Την υπηρετούμε, την κυνηγάμε, την ωραιοποιούμε, την πουλάμε, την εξαργυρώνουμε, τη φτύνουμε, την εξουθενώνουμε καθημερινά.

Κι είναι στιγμές, πού λές , γιατί να μην είναι αλλιώς.

Ποιό είναι αυτό το αλλιώς;

Τα όρια έχουν μόνο μιά διάσταση. Ο χώρος μικρός για να μας κρατήσει. Πνιγόμαστε.

Την αναπνοή μας την χρειαζόμαστε.

Το δρόμο τον θέλουμε καθαρό.

Τη νύχτα φωτισμένη.

Την αφή αναβαθμισμένη. Και Θάθελα απόψε να ξέρεις πως χρειάζομαι έναν άνθρωπο.

Είναι η βροχή πού ακούμπησε την ώρα.

Κι έτσι αργά ξεκινήσαμε

Κι ήθελα να σού πω χθές, πως

είμαι εδώ από ενδιαφέρον ιστορικό για την εξέλιξη

του φαινομένου, πού με εκρηκτικό τρόπο

αιφνιδίασε όλους μας.

Βιώνω καιρό τώρα θυμό καί

πάλι θυμό

γιατί νοιώθω τόσο αδύναμη να αλλάξω τα πραγματα.

Έλεγα μέσα μου, πού είναι οι άλλοι;

Μόνο 20 είμαστε στη πόλη της τέχνης, του Καλλέργη,

στη πόλη πού αγάπησαν τα τραγούδια

οι ποιητές και ο περαστικος αγέρας;

Επιτέλους σας βρήκα. Δεν θέλω το θυμό στη ζωή μου

ούτε στην καθημερινότητα μου. Κι ήθελα να το μοιραστώ αυτό.

Θέλω ο θυμός μου να μεταφραστεί σε κάτι.

Σε δημιουργία ζωής αλληλέγγυας, με δικαιοσύνη και πολλά ταξίδια.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι παραπάνω.

Είμαστε έτοιμοι πιστεύετε, να σχεδιάσουμε κάτι

καινούριο;

Τι κόσμο θέλουμε.

Να το σχεδιάσουμε.

Μπορούμε τώρα πού είμαστε

όλοι μαζί;