Θεσσαλονίκη

Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές
Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες  
Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές  
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ   
             

Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές   
κι εγώ τρεκλίζοντας τις ακολουθώ              
Εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουνε ναυάγια πυρκαγιές 
καίγομαι  ολόκληρος εδώ και ξανασβήνω εδώ     

Εδώ οι νύχτες δεν διψάνε γι' άλλες άγριες γιορτές 
μονάχα σκιάχτρα τραγουδάνε με καρδιές δανεικές    
Εδώ πεθαίνουν νυσταγμένοι οι τελευταίοι εραστές   
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει, δεν κερδίζει ποτέ

Μ΄ αρέσει να οικειοποιούμαι, καμιά φορά και καταχρηστικά , στίχους και μουσική και να τους προσαρμόζω στη δική μου πραγματικότητα. Στη  συγκεκριμένη περίπτωση δε νομίζω να καταχρώμαι κάτι. Για μια πόλη που χρωματίζει τα ξεχασμένα όνειρα. Που ζωντανεύει τη μουσική πάνω απ τα νυχτερινά φώτα της Εγνατίας.
Εκεί που η εφηβικοί πόθοι σμίγουν με τη μετεφηβική ανησυχία.
Εκεί που η αύρα του φεστιβάλ σκηνοθετεί τα βιώματα μας.
Καληνύχτα
Αντρεας Κ.