Ένας αγώνας δικαιώθηκε τις 9 του μήνα Μάρτη. Όμορφα ήταν. Αυτό που ονομάζουμε ομορφιά, ήταν αυτό που ζήσαμε εκεί μέσα. Η αγωνία, η ανησυχία, η έννοια για τον άλλο, ο καφές, το τσάι μέλι, το ξενύχτι, το τρέξιμο, η απλυσιά, τα μπερδεμένα μαλλιά, το τρυφερό βλέμμα των παιδιών, αλλά και των μεγαλύτερων, η διάρκεια των συνελεύσεων που δεν άντεχα πάντα, η ξεκούραση που ήταν μέσα στο στο χώρο που αφήνουν τρεις καρέκλες, ο Αμπτού(ε)λ......, η αθωότητα των κοριτσιών, η φωτιά στα μάτια των αγοριών, ο σχεδιασμός και πάλι η αγωνία, τα τσιγάρα που όλο τελείωναν, τα σκουπίδια που έπρεπε να απομακρυνθούν(υποκειμεν-ισμός), η απουσία τροφής ως ανταγωνιστικό στοιχείο στις σχέσεις που καθημερινά διαμορφώνονταν, η πραγμάτωση της ισότιμης πρόσβασης στην, δεν ξέρω πως ακριβώς να εκφράσω την κατάσταση παντελούς απουσίας διάθεσης επικυριαρχίας στην θέση του άλλου, επαναλαμβάνω, η απόλυτη ομορφιά ήταν, για μένα βέβαια, πιστεύω όμως και για πολλά σκληρά αντράκια, που είμαι σίγουρη ότι έκλαψαν από χαρά, από μέσα τους φυσικά. Δεν ήθελα να φανώ ασυνάρτητη, χρησιμοποιώ τρέχοντα λόγο με φίλο. Μου βγαίνει πιό φυσικό. Ασανσέρ και στον έβδομο. Άλλοτε στον έκτο για συνέλευση (υγείας). Οι αλληλέγγυοι, σύντροφοι με βάση τον ορισμό του όρου, έχασαν πολλά όσοι δεν ήταν μέσα παρεμπιπτόντως, έδωσαν διατριβή συντροφικότητας, τα παιδιά δεν άντεχαν τόση αγάπη και έσκυβαν τα μάτια κάποιες φορές από σεμνότητα. Η δύναμη της ομαδικότητας δεν φάνηκε μόνο στην κοινή τους απόφαση, αλλά και στην πειθαρχία που επιδεικνύουν κατά την επανασίτιση για την ασφάλεια τους. Είναι παιδιά με αρχές, όπως και οι αλληλέγγυοι. Κάποιοι τώρα τους καμαρώνουν. Όλους τους. Σε τέτοιες ομορφιές ελπίζαμε και τις ζήσαμε. Ζωή στο δρόμο κι όχι στο καναπέ, ζωή μοιρασμένη. Ζωή που μετουσιώνεται σε δημιουργία. Η νίκη σήμερα δεν είναι νομικής φύσης, είναι νίκη της συλλογικότητας ως τρόπος ζωής. Μένει ακόμη να το γιορτάσουμε και να του επιτρέψουμε μια ευκαιρία. Ας κρατήσουνε οι . δρόμοι.
