Από μένα μια καλημέρα μοναχά. Στη Θεσσαλονίκη βρέχει. Είναι όμορφο πρωινό. Πίνω καφέ κι ακούω τη βροχή. Δεν σκέφτομαι την επέμβαση στη Λιβύη με τις παράπλευρες απώλειες σε άνθρώπους και ανθρωπισμό, τους νεκρούς στην Ιαπωνία, την καταστροφή του γενετικού υλικού με τη ραδιενέργεια, δεν σκέφτομαι ούτε τα τεμαχισμένα πτώματα μεταναστών που τελευταία ανακαλύπτουμε στα σκουπίδια μας. Μόνο θυμάμαι τις αγκαλιές των συντρόφων που έφυγαν για τα Χανιά. Κοιτάζω γύρω και νομίζω, θα τους δω. Η πιο ζεστή αγκαλιά, η αγκαλιά της συντροφικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου