Η ελευθερία που μου στέρησαν πονάει

Μ’ ένα λευκό σεντόνι τυλιγμένος
Ουρλιάζω κάθε βράδυ τρομαγμένος
Φωνάζω μα κάνεις δεν με ακούει
Το σώμα μου πια δεν με υπακούει
Σ’ ένα δωμάτιο μικρό με λίγο φως
Πάνω στους τοίχους χτυπιέμαι σαν τρελός
Μέσα στις φλέβες μου κυλάει λευκός πόνος
Στη σύντομη ζωή μου πάντα θα είμαι μόνος
Η ελευθερία που μου στέρησαν πονάει
Και η καρδιά μου μάτωσε και σπάει
Πέφτω σε απεργία πείνας
Σ’ ένα λευκό κελί περνάει ο μήνας
Καίω τα κύτταρα του εγκεφάλου
Τρώω ιδέες κάποιου άλλου
Απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
Βοήθεια ζητάω μα εσύ δεν είσαι εκεί
Τα όνειρα μου εγκλωβίσανε οι τοίχοι
Φωνές αγριεμένες δέσμιοι ήχοι
Χαροκαμένες φάτσες άδειος πανικός
Έξω απ’ τα κάγκελα κουρνιάζει ο εχθρός
Λευκές οι νύχτες γκρίζες οι μέρες
Ένα ταβάνι τρυπημένο από σφαίρες
Μέσα στις φλέβες μου κυλάει λευκός πόνος
Στη σύντομη ζωή μου πάντα θα είμαι μόνος
Η ελευθερία που μου στέρησαν πονάει
Και η καρδιά μου μάτωσε και σπάει