ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η απεργία πείνας των 300 όχι μόνο αποτελεί υπόδειγμα αποφασιστικού, αδιαμεσολάβητου και εξωστρεφούς αγώνα, αλλά και παράδειγμα άσκησης πολιτικής για το σύνολο του κινήματος και της αριστεράς.
Όπως στους μεγάλους έρωτες η ύπαρξη και μόνο του άλλου ή της άλλης στο πλευρό σου αποτελεί πηγή ευτυχίας, έτσι και στους μεγάλους αγώνες η διεξαγωγή τους αυτή καθαυτή συνιστά νίκη. Όμως η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών,
ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες των τελευταίων δεκαετιών, συνιστά νίκη και για ορισμένους ακόμα πολύ ιδιαίτερους λόγους:
Πρώτον, γιατί κέρδισε σημαντικό μέρος των αιτημάτων της (εξάμηνη ανανεώσιμη άδεια παραμονής με δικαίωμα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής τους για τους απεργούς πείνας, μείωση του απαιτούμενου αριθμού ενσήμων για την ανανέωση της άδειας παραμονής για όλους τους μετανάστες και την παροχή περίθαλψης στο σύνολο των ασφαλισμένων, ντόπιων και αλλοδαπών, καθώς και εξαγγελία μείωσης των χρόνων που απαιτούνται για τη νομιμοποίηση από 12 σε 8, στην οποία όμως η κυβέρνηση δείχνει να υπαναχωρεί), αποτελώντας τον πρώτο νικηφόρο αγώνα στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Δεύτερον, γιατί το υποκείμενο αυτού του αγώνα ήταν κυριολεκτικά της Γης οι κολασμένοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, και μάλιστα στην πλειονότητά τους προερχόμενοι από την Κρήτη, μακριά από το όποιο περιβάλλον είχαν δημιουργήσει, διπλά «ξένοι» ενώ έδιναν έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα.
Τρίτον, γιατί η απεργία πείνας, ειδικά τις πρώτες μέρες της, δέχτηκε την πλέον σκληρή επίθεση που έχει υποστεί αγώνας από την περίοδο της Μεταπολίτευσης, με αιχμή του δόρατος την «προστασία του ασύλου» και μεγατόνους συκοφαντίας και εκβιασμών από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ και του πολιτικού προσωπικού του κράτους.
Τέταρτον, γιατί παρά την επίθεση και τους εξαιρετικά δυσμενείς κοινωνικούς συσχετισμούς, κατόρθωσε ενώ εξελισσόταν να συσπειρώσει ευρύ κοινωνικό και πολιτικό φάσμα αλληλεγγύης, να αλλάξει το κλίμα στα ΜΜΕ και να υποχρεώσει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία της και να προχωρήσει σε κατευθείαν διάλογο με τους ίδιους τους απεργούς πείνας.
Πέμπτον, γιατί κατόρθωσε να συνθέσει με απόλυτη επιτυχία την ταξική διάσταση του αγώνα με την αντιρατσιστική και ανθρωπιστική επιχειρηματολογία, γιατί μπόρεσε να εκπονήσει ένα πολιτικό σχέδιο κινηματικής δράσης και θεσμικής παρέμβασης που συσπείρωσε σημαντικούς πολιτικούς χώρους και υπονόμευσε τον κυρίαρχο λόγο περί «υποκινητών», «στρατηγών» κ.λπ.
Με αυτή την έννοια, η απεργία πείνας των 300 όχι μόνο αποτελεί υπόδειγμα αποφασιστικού, αδιαμεσολάβητου και εξωστρεφούς αγώνα, αλλά και παράδειγμα άσκησης πολιτικής για το σύνολο του κινήματος και της αριστεράς. Νομίζω ότι για την έναρξη ενός μεγάλου αγώνα δεν αρκεί η γνώση των υπαρχόντων συσχετισμών, αλλά κυρίως χρειάζεται η επίγνωση της ανάγκης να υπερβούμε αυτούς τους συσχετισμούς. Δηλαδή, αν η Αριστερά και το κίνημα φιλοδοξούν να μην παραμείνουν στη διαμαρτυρία ή την καταγγελία, οφείλουν να αντιληφθούν ότι στο αρχιπέλαγος της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης καραδοκούν η πόλωση και ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης, ωστόσο μόνο εκεί μπορεί να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές στους συσχετισμούς, πραγματικές ρήξεις με το σύστημα, πραγματικές νίκες.
Τελικά, η απεργία πείνας των 300, πέρα από τα άμεσα αιτήματα που επέλυσε ή προώθησε, πέρα από το φρόνημα των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και ντόπιων καταπιεσμένων που αναμφίβολα ανέβασε, πέρα από την επινοητικότητα στις μορφές και τα περιεχόμενα που απέδειξε, αποτελεί μια πλούσια παρακαταθήκη που το κίνημα και η αριστερά, χωρίς μικροπρέπειες και καιροσκοπισμούς, χωρίς εύκολα συμπεράσματα και ακόμα πιο εύκολες θριαμβολογίες ή απαξιώσεις, πρέπει να αξιοποιήσει από 'δω και πέρα. Γιατί ο αγώνας συνεχίζεται.
Η απεργία πείνας των 300 όχι μόνο αποτελεί υπόδειγμα αποφασιστικού, αδιαμεσολάβητου και εξωστρεφούς αγώνα, αλλά και παράδειγμα άσκησης πολιτικής για το σύνολο του κινήματος και της αριστεράς.
Όπως στους μεγάλους έρωτες η ύπαρξη και μόνο του άλλου ή της άλλης στο πλευρό σου αποτελεί πηγή ευτυχίας, έτσι και στους μεγάλους αγώνες η διεξαγωγή τους αυτή καθαυτή συνιστά νίκη. Όμως η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών,
ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες των τελευταίων δεκαετιών, συνιστά νίκη και για ορισμένους ακόμα πολύ ιδιαίτερους λόγους:
Πρώτον, γιατί κέρδισε σημαντικό μέρος των αιτημάτων της (εξάμηνη ανανεώσιμη άδεια παραμονής με δικαίωμα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής τους για τους απεργούς πείνας, μείωση του απαιτούμενου αριθμού ενσήμων για την ανανέωση της άδειας παραμονής για όλους τους μετανάστες και την παροχή περίθαλψης στο σύνολο των ασφαλισμένων, ντόπιων και αλλοδαπών, καθώς και εξαγγελία μείωσης των χρόνων που απαιτούνται για τη νομιμοποίηση από 12 σε 8, στην οποία όμως η κυβέρνηση δείχνει να υπαναχωρεί), αποτελώντας τον πρώτο νικηφόρο αγώνα στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Δεύτερον, γιατί το υποκείμενο αυτού του αγώνα ήταν κυριολεκτικά της Γης οι κολασμένοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, και μάλιστα στην πλειονότητά τους προερχόμενοι από την Κρήτη, μακριά από το όποιο περιβάλλον είχαν δημιουργήσει, διπλά «ξένοι» ενώ έδιναν έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα.
Τρίτον, γιατί η απεργία πείνας, ειδικά τις πρώτες μέρες της, δέχτηκε την πλέον σκληρή επίθεση που έχει υποστεί αγώνας από την περίοδο της Μεταπολίτευσης, με αιχμή του δόρατος την «προστασία του ασύλου» και μεγατόνους συκοφαντίας και εκβιασμών από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ και του πολιτικού προσωπικού του κράτους.
Τέταρτον, γιατί παρά την επίθεση και τους εξαιρετικά δυσμενείς κοινωνικούς συσχετισμούς, κατόρθωσε ενώ εξελισσόταν να συσπειρώσει ευρύ κοινωνικό και πολιτικό φάσμα αλληλεγγύης, να αλλάξει το κλίμα στα ΜΜΕ και να υποχρεώσει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία της και να προχωρήσει σε κατευθείαν διάλογο με τους ίδιους τους απεργούς πείνας.
Πέμπτον, γιατί κατόρθωσε να συνθέσει με απόλυτη επιτυχία την ταξική διάσταση του αγώνα με την αντιρατσιστική και ανθρωπιστική επιχειρηματολογία, γιατί μπόρεσε να εκπονήσει ένα πολιτικό σχέδιο κινηματικής δράσης και θεσμικής παρέμβασης που συσπείρωσε σημαντικούς πολιτικούς χώρους και υπονόμευσε τον κυρίαρχο λόγο περί «υποκινητών», «στρατηγών» κ.λπ.
Με αυτή την έννοια, η απεργία πείνας των 300 όχι μόνο αποτελεί υπόδειγμα αποφασιστικού, αδιαμεσολάβητου και εξωστρεφούς αγώνα, αλλά και παράδειγμα άσκησης πολιτικής για το σύνολο του κινήματος και της αριστεράς. Νομίζω ότι για την έναρξη ενός μεγάλου αγώνα δεν αρκεί η γνώση των υπαρχόντων συσχετισμών, αλλά κυρίως χρειάζεται η επίγνωση της ανάγκης να υπερβούμε αυτούς τους συσχετισμούς. Δηλαδή, αν η Αριστερά και το κίνημα φιλοδοξούν να μην παραμείνουν στη διαμαρτυρία ή την καταγγελία, οφείλουν να αντιληφθούν ότι στο αρχιπέλαγος της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης καραδοκούν η πόλωση και ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης, ωστόσο μόνο εκεί μπορεί να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές στους συσχετισμούς, πραγματικές ρήξεις με το σύστημα, πραγματικές νίκες.
Τελικά, η απεργία πείνας των 300, πέρα από τα άμεσα αιτήματα που επέλυσε ή προώθησε, πέρα από το φρόνημα των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και ντόπιων καταπιεσμένων που αναμφίβολα ανέβασε, πέρα από την επινοητικότητα στις μορφές και τα περιεχόμενα που απέδειξε, αποτελεί μια πλούσια παρακαταθήκη που το κίνημα και η αριστερά, χωρίς μικροπρέπειες και καιροσκοπισμούς, χωρίς εύκολα συμπεράσματα και ακόμα πιο εύκολες θριαμβολογίες ή απαξιώσεις, πρέπει να αξιοποιήσει από 'δω και πέρα. Γιατί ο αγώνας συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου