Alterthess.gr
Από το πεντοχίλιαρο, στο εικοσάευρο
Πριν 10 χρόνια ακριβώς, στην κορύφωση του εκσυγχρονιστικού οράματος της χώρας, στα Βασιλικά του Ν. Θεσσαλονίκης εκδηλώθηκε η πρώτη μέχρι τότε οργανωμένη και συλλογική απεργία των μεταναστών εργατών γης. Τα αιτήματά τους ήταν τα αυτονόητα· αξιοπρεπέστερη αμοιβή για μία δουλειά σκληρή και ανθυγιεινή,
αφού εργάζοταν για πολλές ώρες την ημέρα μέσα στα θερμοκήπια, με αμοιβή 5.000 δρχ την ημέρα. Έτσι, οι εργάτες των Βασιλικών ζήτησαν να γίνουν οι 5.000 δρχ του μεροκάματός τους, 20 ευρώ.
Η χώρα μόλις μπαίνει τότε με ορμή στο ευρώ (αυτό που θα μας εξασφάλιζε αιώνια νομισματική και οικονομική σταθερότητα έλεγε ένας τραπεζίτης τότε ονόματι Λουκάς Παπαδήμος), και οι τιμές σε δραχμές μεταφράζονται σε τιμές σε ευρώ: όπως φάνηκε μετά, αυτό σήμαινε ότι οι τιμές όλων σχεδών των εμπορευμάτων ανέβηκαν αισθητά προς τα πάνω, αυξάνοντας τα περιθώρια κέρδους. Με την εξαίρεση ενός μόνου εμπορεύματος: της εργατικής δύναμης. Έτσι, από την «κούρσα του χρηματιστηρίου», ως τους «πιο πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ιστορία», η εργασία συνέχεια υποτιμούνταν.
Η απομόνωση και η ήττα
Τρεις ημέρες μετά, η απεργία τους, απομονωμένη και χωρίς να βρει ουσιαστική στήριξη σε κάποια άλλη εργατική ή αγροτική ένωση (παρά το γεγονός ότι την εποχή αυτή έχουν ξεσπάσει και οι μεγαλύτεροι αγώνες των αγροτών με τα πολυήμερα μπλόκα), ηττήθηκε. Μόνη κίνηση συμπαράσταση, μία παρέμβαση της νεαρής τότε Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, η οποία ωστόσο δεν μπορούσε προφανώς να αναστρέψει το εχθρικό κλίμα, σε ένα τόσο ξένο για αυτή περιβάλλον.
Στην προκήρυξη που μοιράστηκε στην πλατεία των Βασιλιών, η Αντιρατσιστική χαρακτηριστικά, ανέφερε:
«Δεν ερχόμαστε ως αντίπαλοι στο Δήμο σας. Οι πιο πολλοί καταγόμαστε από αγροτικές περιοχές, αρκετοί δουλεύουμε στα χωριά σας και οι περισσότερες οργανώσεις μας δείξανε έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες και τα μπλόκα σας.
Ερχόμαστε ως διαμεσολαβητές. Γιατί και οι μετανάστες έχουν δίκιο. Γιατί εσείς ξέρετε καλύτερo από τον καθένα πόσο δύσκολη είναι η δουλειά της γης, πόσο ανθυγιεινή είναι η παραμονή στα θερμοκήπια. Γι’ αυτό και δίκαια διαμαρτύρεστε και διεκδικείτε. Έχετε όμως, έστω, ένα συνεταιρισμό, ένα σύλλογο για να το κάνετε οργανωμένα. Έχετε φωνή. Οι μετανάστες τι έχουν; Μόνο στην αλληλεγγύη και στη συμπαράστασή μας μπορεί να ελπίζουν.»
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η ίδια ανακοίνωση παρακάτω μας θυμίζει ότι την ίδια περίοδο κορυφώνεται και το διεθνές κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση:
«Ένα νέο ελπιδοφόρο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει κάνει την εμφάνισή του δυναμικά. Και σ’ αυτό το κίνημα οι αγρότες όλου του κόσμου παίζουν κεντρικό ρόλο. Και σ’ αυτό το κίνημα οι άνθρωποι δε χωρίζονται με βάση το χρώμα ή τη φυλή τους. Αλλά χωρίζονται σ’ αυτούς που έχουν την εξουσία, τη δύναμη και το χρήμα και στους άλλους.
Σ’ αυτούς που αγωνίζονται και ελπίζουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας άλλος, πιο δίκαιος κόσμος χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις.
Ερχόμαστε, λοιπόν, με τη σεμνότητα του επισκέπτη και τη σταθερότητα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για να συμβάλλουμε, όσο μπορούμε, στην αλληλογνωριμία και την αλληλοκατανόηση. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε συνεχώς εμείς με το φόβο -αυτοί με την καταπίεση. Γιατί, κατά βάθος, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν οι «μικροί» αγρότες με τους μετανάστες εργάτες γης. Γιατί πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι των ισχυρών που μας θέλουν διασπασμένους. Θυμηθείτε, τι λέγαν για τα μπλόκα σας! Πώς προσπαθούσαν να εμφανίσουν τον αγώνα σας ως πρόβλημα για την υπόλοιπη κοινωνία! Και πώς τελικά έβαλαν τα ΜΑΤ να σας καταστείλουν, για να προστατεύσουν, τάχατες, τους υπόλοιπους εργαζόμενους! Και βέβαια κάναν το ίδιο και στους συνταξιούχους και στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς, δείχνοντας πώς εννοούν αυτή την προστασία.»
10 χρόνια μετά…
Τελικά, οι μετανάστες εργάτες γύρισαν στη δουλειά τους, σπρωγμένοι από την ανάγκη για επιβίωση. Ταυτόχρονα δεκάδες «πρωταίτιοι» απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Η τάξη βασιλεύσε και πάλι στην πλατεία των Βασιλικών.
Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της απεργίας, έγινε ιδιαίτερα έντονη η κατασταλτική δράση του νεοπαγούς ακόμα τότε Σώματος της Συνοριοφυλακής, με συνεχείς ελέγχους, εξακριβώσεις στοιχείων, συλλήψεις, στο πλαίσιο μίας εμφανούς προσπάθεια κατατρομοκράτησης των μεταναστών - απεργών. Μάλιστα, κάποιος από αυτούς που προσπάθησε να μιλήσει σε μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας, συνελήφθη εν ριπή οφθαλμού για εξακρίβωση στοιχείων.
10 χρόνια μετά, με το εισόδημα των αγροτών εξανεμισμένο, με την ανεργία και τη φτώχεια σε τέτοια επίπεδα που πια το «5χίλιαρο» του τότε μεροκάματου των εργατών φαντάζει δελεαστικό για πολλούς ντόπιους, το σίγουρο είναι πια ότι οι μετανάστες ούτε «φταίξαν» για όλα αυτά, ούτε επίσης η εκμετάλλευση της φτηνής, μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας στην οποία εξαναγκάστηκαν βοήθησε σε τίποτα την κοινωνική πλειοψηφία (προς απάντηση των μνημονιακών «αναπτυξιακών» πολιτικών). Αντίθετα, οι κοινωνικές συνθήκες που επιβλήθηκαν «πιλοτικά» τότε σε αυτούς, παρά τις αντιστάσεις που συνάντησαν, γενικεύτηκαν αργότερα σε πολύ μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων.
Η τότε ανακοίνωση της Αντιρατσιστικής κατέληγε χαρακτηριστικά:
«Κι αν σήμερα βάζουν τους Συνοριοφύλακες να μας «προστατεύουν», αύριο είναι σίγουρο ότι θα πληρώσουμε εμείς το αντίτιμο της προστασίας. Και γενικά ό,τι αντιμετωπίζει σήμερα το πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας, οι μετανάστες, αύριο θα το αντιμετωπίσουμε οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό χρειάζεται η ενότητα και η ανοχή του διαφορετικού.»
Νίκος Ν.
Από το πεντοχίλιαρο, στο εικοσάευρο
Πριν 10 χρόνια ακριβώς, στην κορύφωση του εκσυγχρονιστικού οράματος της χώρας, στα Βασιλικά του Ν. Θεσσαλονίκης εκδηλώθηκε η πρώτη μέχρι τότε οργανωμένη και συλλογική απεργία των μεταναστών εργατών γης. Τα αιτήματά τους ήταν τα αυτονόητα· αξιοπρεπέστερη αμοιβή για μία δουλειά σκληρή και ανθυγιεινή,
αφού εργάζοταν για πολλές ώρες την ημέρα μέσα στα θερμοκήπια, με αμοιβή 5.000 δρχ την ημέρα. Έτσι, οι εργάτες των Βασιλικών ζήτησαν να γίνουν οι 5.000 δρχ του μεροκάματός τους, 20 ευρώ.
Η χώρα μόλις μπαίνει τότε με ορμή στο ευρώ (αυτό που θα μας εξασφάλιζε αιώνια νομισματική και οικονομική σταθερότητα έλεγε ένας τραπεζίτης τότε ονόματι Λουκάς Παπαδήμος), και οι τιμές σε δραχμές μεταφράζονται σε τιμές σε ευρώ: όπως φάνηκε μετά, αυτό σήμαινε ότι οι τιμές όλων σχεδών των εμπορευμάτων ανέβηκαν αισθητά προς τα πάνω, αυξάνοντας τα περιθώρια κέρδους. Με την εξαίρεση ενός μόνου εμπορεύματος: της εργατικής δύναμης. Έτσι, από την «κούρσα του χρηματιστηρίου», ως τους «πιο πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ιστορία», η εργασία συνέχεια υποτιμούνταν.
Η απομόνωση και η ήττα
Τρεις ημέρες μετά, η απεργία τους, απομονωμένη και χωρίς να βρει ουσιαστική στήριξη σε κάποια άλλη εργατική ή αγροτική ένωση (παρά το γεγονός ότι την εποχή αυτή έχουν ξεσπάσει και οι μεγαλύτεροι αγώνες των αγροτών με τα πολυήμερα μπλόκα), ηττήθηκε. Μόνη κίνηση συμπαράσταση, μία παρέμβαση της νεαρής τότε Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, η οποία ωστόσο δεν μπορούσε προφανώς να αναστρέψει το εχθρικό κλίμα, σε ένα τόσο ξένο για αυτή περιβάλλον.
Στην προκήρυξη που μοιράστηκε στην πλατεία των Βασιλιών, η Αντιρατσιστική χαρακτηριστικά, ανέφερε:
«Δεν ερχόμαστε ως αντίπαλοι στο Δήμο σας. Οι πιο πολλοί καταγόμαστε από αγροτικές περιοχές, αρκετοί δουλεύουμε στα χωριά σας και οι περισσότερες οργανώσεις μας δείξανε έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες και τα μπλόκα σας.
Ερχόμαστε ως διαμεσολαβητές. Γιατί και οι μετανάστες έχουν δίκιο. Γιατί εσείς ξέρετε καλύτερo από τον καθένα πόσο δύσκολη είναι η δουλειά της γης, πόσο ανθυγιεινή είναι η παραμονή στα θερμοκήπια. Γι’ αυτό και δίκαια διαμαρτύρεστε και διεκδικείτε. Έχετε όμως, έστω, ένα συνεταιρισμό, ένα σύλλογο για να το κάνετε οργανωμένα. Έχετε φωνή. Οι μετανάστες τι έχουν; Μόνο στην αλληλεγγύη και στη συμπαράστασή μας μπορεί να ελπίζουν.»
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η ίδια ανακοίνωση παρακάτω μας θυμίζει ότι την ίδια περίοδο κορυφώνεται και το διεθνές κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση:
«Ένα νέο ελπιδοφόρο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει κάνει την εμφάνισή του δυναμικά. Και σ’ αυτό το κίνημα οι αγρότες όλου του κόσμου παίζουν κεντρικό ρόλο. Και σ’ αυτό το κίνημα οι άνθρωποι δε χωρίζονται με βάση το χρώμα ή τη φυλή τους. Αλλά χωρίζονται σ’ αυτούς που έχουν την εξουσία, τη δύναμη και το χρήμα και στους άλλους.
Σ’ αυτούς που αγωνίζονται και ελπίζουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας άλλος, πιο δίκαιος κόσμος χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις.
Ερχόμαστε, λοιπόν, με τη σεμνότητα του επισκέπτη και τη σταθερότητα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για να συμβάλλουμε, όσο μπορούμε, στην αλληλογνωριμία και την αλληλοκατανόηση. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε συνεχώς εμείς με το φόβο -αυτοί με την καταπίεση. Γιατί, κατά βάθος, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν οι «μικροί» αγρότες με τους μετανάστες εργάτες γης. Γιατί πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι των ισχυρών που μας θέλουν διασπασμένους. Θυμηθείτε, τι λέγαν για τα μπλόκα σας! Πώς προσπαθούσαν να εμφανίσουν τον αγώνα σας ως πρόβλημα για την υπόλοιπη κοινωνία! Και πώς τελικά έβαλαν τα ΜΑΤ να σας καταστείλουν, για να προστατεύσουν, τάχατες, τους υπόλοιπους εργαζόμενους! Και βέβαια κάναν το ίδιο και στους συνταξιούχους και στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς, δείχνοντας πώς εννοούν αυτή την προστασία.»
10 χρόνια μετά…
Τελικά, οι μετανάστες εργάτες γύρισαν στη δουλειά τους, σπρωγμένοι από την ανάγκη για επιβίωση. Ταυτόχρονα δεκάδες «πρωταίτιοι» απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Η τάξη βασιλεύσε και πάλι στην πλατεία των Βασιλικών.
Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της απεργίας, έγινε ιδιαίτερα έντονη η κατασταλτική δράση του νεοπαγούς ακόμα τότε Σώματος της Συνοριοφυλακής, με συνεχείς ελέγχους, εξακριβώσεις στοιχείων, συλλήψεις, στο πλαίσιο μίας εμφανούς προσπάθεια κατατρομοκράτησης των μεταναστών - απεργών. Μάλιστα, κάποιος από αυτούς που προσπάθησε να μιλήσει σε μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας, συνελήφθη εν ριπή οφθαλμού για εξακρίβωση στοιχείων.
10 χρόνια μετά, με το εισόδημα των αγροτών εξανεμισμένο, με την ανεργία και τη φτώχεια σε τέτοια επίπεδα που πια το «5χίλιαρο» του τότε μεροκάματου των εργατών φαντάζει δελεαστικό για πολλούς ντόπιους, το σίγουρο είναι πια ότι οι μετανάστες ούτε «φταίξαν» για όλα αυτά, ούτε επίσης η εκμετάλλευση της φτηνής, μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας στην οποία εξαναγκάστηκαν βοήθησε σε τίποτα την κοινωνική πλειοψηφία (προς απάντηση των μνημονιακών «αναπτυξιακών» πολιτικών). Αντίθετα, οι κοινωνικές συνθήκες που επιβλήθηκαν «πιλοτικά» τότε σε αυτούς, παρά τις αντιστάσεις που συνάντησαν, γενικεύτηκαν αργότερα σε πολύ μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων.
Η τότε ανακοίνωση της Αντιρατσιστικής κατέληγε χαρακτηριστικά:
«Κι αν σήμερα βάζουν τους Συνοριοφύλακες να μας «προστατεύουν», αύριο είναι σίγουρο ότι θα πληρώσουμε εμείς το αντίτιμο της προστασίας. Και γενικά ό,τι αντιμετωπίζει σήμερα το πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας, οι μετανάστες, αύριο θα το αντιμετωπίσουμε οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό χρειάζεται η ενότητα και η ανοχή του διαφορετικού.»
Νίκος Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου