Ποιός θα αγγίξει αυτά τα σώματα και δεν θα καεί. Ποιός θα ακούσει και δεν θα μείνει πιά χωρίς φωνή δική του.
Ποιός θα δακρύσει ξανά για κάτι άλλο. Ποιός θα ταξιδέψει το βλέμμα του πάνω τους και δεν θα χάσει την όραση του.
Ποιός , καλέ μου, θα μυρίσει την λευτεριά του και θα υπάρξει ξανά.
Απλώνουμε τις ζωές μας πάνω στα φύλλα που δεν θέλει ο άνεμος. Περπατάμε στον χορό της αναπνοής.
Κι έτσι βρεθήκαμε δίπλα σου. Αντέχουμε το δρόμο σου;
Πάνω στην απλωμένη περηφάνια σου, άπληστα τρέχουμε. Να μάθουμε, να δούμε. Να γευτούμε ζωή. Και αξιοπρέπεια.
Και άγγιγμα μιας λεπτής στιγμής με τον νοτιά, που έχασε το δρόμο και τώρα περνά τα δροσερά μάγουλα της αρχής του πόνου.
Πως να μπορείς τον χρεωμένο σου εαυτό, δίπλα σ΄αυτόν τον ιδρώτα της φυγής.
Πως να αφήσεις τη ματιά να απομακρυνθεί από το μονοπάτι που σκονίζεται από το κουρασμένο του βάδισμα.
Είναι όρθιος ακόμη. Κι όταν δεν είναι, σηκώνεται ξανά.
Εμείς πότε θα σηκωθούμε σύντροφοι;
E.N.
Ποιός θα δακρύσει ξανά για κάτι άλλο. Ποιός θα ταξιδέψει το βλέμμα του πάνω τους και δεν θα χάσει την όραση του.
Ποιός , καλέ μου, θα μυρίσει την λευτεριά του και θα υπάρξει ξανά.
Απλώνουμε τις ζωές μας πάνω στα φύλλα που δεν θέλει ο άνεμος. Περπατάμε στον χορό της αναπνοής.
Κι έτσι βρεθήκαμε δίπλα σου. Αντέχουμε το δρόμο σου;
Πάνω στην απλωμένη περηφάνια σου, άπληστα τρέχουμε. Να μάθουμε, να δούμε. Να γευτούμε ζωή. Και αξιοπρέπεια.
Και άγγιγμα μιας λεπτής στιγμής με τον νοτιά, που έχασε το δρόμο και τώρα περνά τα δροσερά μάγουλα της αρχής του πόνου.
Πως να μπορείς τον χρεωμένο σου εαυτό, δίπλα σ΄αυτόν τον ιδρώτα της φυγής.
Πως να αφήσεις τη ματιά να απομακρυνθεί από το μονοπάτι που σκονίζεται από το κουρασμένο του βάδισμα.
Είναι όρθιος ακόμη. Κι όταν δεν είναι, σηκώνεται ξανά.
Εμείς πότε θα σηκωθούμε σύντροφοι;
E.N.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου