Εnet
ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΗΝ «Ε» ΤΡΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ * ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Τη μεγαλύτερη επίθεση από τα γεννοφάσκια τους δέχονται σήμερα οι αρχές του κράτους δικαίου, με αποτέλεσμα τα δικαιώματα, για τα οποία οι εργαζόμενοι πάλεψαν επί δεκαετίες, να καταργούνται το ένα μετά το άλλο με τηλεοπτικούς χρόνους. Υποθηκεύεται έτσι το μέλλον των επόμενων γενεών, ενώ το φάντασμα της ανεργίας και της φτώχειας στοιχειώνει την καθημερινότητα εκατομμυρίων εργαζομένων.
Το εφιαλτικό αυτό σενάριο δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αφού η γηραιά ήπειρος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα συνδικάτα καλούνται σε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια να περιορίσουν τις συνέπειες από το τσουνάμι μέτρων και περικοπών, που απειλεί από τα θεμέλιά του το μέχρι τώρα εργασιακό καθεστώς.
Υπήρξαν όμως τα αντανακλαστικά τους κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν τις πρωτοφανείς αυτές συγκυρίες ή μήπως οι ενώσεις των εργαζομένων αιφνιδιάστηκαν και πιάστηκαν στον ύπνο από τα καταιγιστικά γεγονότα, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να μοιάζουν αναποτελεσματικές και αναντίστοιχες στη σοβαρότητα των απειλών που δέχονται οι εργαζόμενοι από τις κυβερνήσεις; Σε αυτή την περίπτωση χρήζουν άραγε συνολικού επανασχεδιασμού οι στρατηγικές που εφαρμόζονται;
Η «Ε» απηύθυνε αυτά τα ερωτήματα σε μέλη και εκπρόσωπους ορισμένων εκ των μεγαλύτερων συνδικάτων και ομοσπονδιών εργαζομένων στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα μίλησαν στην «Ε» εκπρόσωποι της TUC (συνομοσπονδία των βρετανικών συνδικάτων) που ενώνει 56 συνδικαλιστικές ομάδες και απαριθμεί περισσότερα από 6 εκατομμύρια μέλη. Επίσης, εκπρόσωποι της παλαιότερης (ιδρύθηκε το 1906) και μεγαλύτερης ιταλικής ένωσης εργαζομένων CGIL (Ιταλική Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων) που εκπροσωπεί 6 εκατομμύρια εργαζομένους και της Commisiones Obreras (CCOO), του μεγαλύτερου ανεξάρτητου ισπανικού συνδικάτου με 1.203.000 μέλη.
Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών συνδικάτων συμφώνησαν στο ότι οι ενώσεις τους θα μπορούσαν να πράξουν πολύ περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και πέρα από τις κοινωνικές δράσεις που δηλώνουν την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές, θα όφειλαν να διαμορφώσουν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις.
Εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους προς τα ελληνικά συνδικάτα, επισήμαναν την ανάγκη μιας ευρύτερης συνεργασίας ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ενώσεις εργαζομένων και τη διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής. Μίλησαν ωστόσο και για την άμεση ανάγκη θεσμικών αλλαγών που θα οδηγήσουν στην ανάδειξη πολιτικών ηγεσιών που να χαίρουν μιας ευρύτερης λαϊκής αποδοχής.
«Καλύτερα να σώσουμε την Ελλάδα πρώτα και μετά τις τράπεζες»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Χαβιέρ Ντοθ μέλος της γενικής γραμματείας της οργάνωσης Commisiones Obreras
Δεν μπορούμε να πούμε ότι η απάντηση των συνδικάτων στην κρίση που μαστίζει την Ευρώπη δεν ήταν άμεση τους τελευταίους μήνες...
Η απάντηση στις ευρωπαϊκές προκλήσεις απαιτεί μεγαλύτερο συντονισμό ανάμεσα στα ευρωπαϊκά συνδικάτα, σύμφωνα με τον Χαβιέρ Ντοθ
Σε ορισμένες χώρες πραγματοποιήθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός απεργιών από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται ωστόσο για απαντήσεις σε επίπεδο εθνικό, όταν τα περισσότερα προβλήματα είναι κοινά για πολλές χώρες και προέρχονται από κατευθύνσεις της Ε.Ε.
Βεβαίως οι κατευθύνσεις αυτές εφαρμόζονται από τα εθνικά κοινοβούλια και αυτό αιτιολογεί το μεγάλο αριθμό εθνικών απεργιών. Είναι κάτι που στην Ελλάδα το γνωρίζετε καλά, αφού χάσαμε πλέον το λογαριασμό των απεργιών που πραγματοποιούνται στη χώρα σας... Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, αλλά και στις πρώην ανατολικές χώρες.
Στην Αγγλία τον Νοέμβριο θα πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη γενική απεργία μετά τη γενική απεργία του 1926. Οι περισσότερες όμως από αυτές τις κινητοποιήσεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα ήταν ότι ψηφίστηκαν οι εφαρμοστικοί νόμοι που επέφεραν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, την κατάργηση ή το πάγωμα των εθνικών συμβάσεων, τη συρρίκνωση της πρόνοιας κ.λπ. κ.λπ.
Πραγματοποιήθηκε δηλαδή μια μεγάλη επίθεση εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων. Υπήρχαν βέβαια και ορισμένες απαντήσεις, κοινές σε αυτήν την επίθεση, στο λεγόμενο κράτος δικαίου. Υπήρξαν πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις. Θα υπάρξουν και στο μέλλον, αλλά γενικότερα οι κινητοποιήσεις είχαν στην πλειονότητά τους εθνικό χαρακτήρα. Για να απαντήσουμε ωστόσο στις ευρωπαϊκές προκλήσεις, θα χρειαζόταν μεγαλύτερος συντονισμός ανάμεσα στα ευρωπαϊκά συνδικάτα, μια πιο δυνατή απάντηση.
Ευρωομόλογο
Το προτείναμε και στην Αθήνα στο συνέδριο των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών τον περασμένο Μάιο... Γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση και ότι οι παραδόσεις των συνδικαλιστικών κινημάτων διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Πρέπει ωστόσο να υπάρχουν κοινές κατευθύνσεις πολιτικού χαρακτήρα. Ας πούμε πως εμείς πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία να σώσουμε την Ελλάδα παρά τις τράπεζες. Προτείναμε επίσης την έκδοση ευρωομολόγων και την εναρμόνιση του φορολογικού συστήματος.
Αυτό που πετύχαμε προς το παρόν είναι να ανοίξει ο διάλογος. Ελπίζουμε ωστόσο να επισπευσθούν οι χρόνοι και να προλάβουμε τη κρίση. Οι χρόνοι, βλέπετε, έχουν γίνει πλέον τηλεοπτικοί και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με πολύ γρήγορους ρυθμούς...
«Ιστορική ρήξη ανάμεσα στα μεγάλα συνδικάτα»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Ντανίλο Μπάρμπι ομοσπονδιακός γραμματέας για τη διεθνή οικονομική πολιτική της ιταλικής ένωσης εργαζομένωνCGIL
Το μέλλον τον συνδικάτων και η επινόηση νέων απαντήσεων στις προκλήσεις των καιρών είναι κάτι που μας έχει απασχολήσει και που το έχουμε συζητήσει επανειλημμένα.
«Η κοινωνική δράση αποκτά νόημα σ' αυτήν τη φάση μόνον αν στοχεύει στην αλλαγή των πολιτικών απαντήσεων στην κρίση», ισχυρίζεται ο Ντανίλο Μπάρμπι
Γνωρίζουμε την κατάσταση στην Ελλάδα... Στην Ιταλία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, σε ό,τι αφορά τα συνδικάτα και τις αντιδράσεις τους. Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια ρήξη που θα την αποκαλούσα ιστορική ανάμεσα στα μεγάλα ιταλικά συνδικάτα· η ρήξη αυτή αφορούσε και τη διαχείριση της κρίσης. Κάποια συνδικάτα βρήκαν μια μορφή συναίνεσης με την κυβέρνηση, ενώ η CGIL συνεχίζει να διαφωνεί ριζικά με τις επιλογές της.
Τι πιστεύουμε εμείς για την κρίση; Πιστεύουμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά αντιμέτωποι με μια κρίση που παρά τη σοβαρότητά της θα αφήσει αλώβητο το γενικό μοντέλο ανάπτυξης.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση που προκλήθηκε από αυτό το μοντέλο. Αρα σε μια τέτοια μορφή κρίσης δεν μπορεί να υπάρχει μια απάντηση που να βασίζεται αποκλειστικά στην απ' ευθείας κοινωνική δράση. Η κοινωνική δράση αποκτά νόημα σε αυτήν τη φάση μόνο αν στοχεύει στην αλλαγή των πολιτικών απαντήσεων στην κρίση.
Πολιτικές απαντήσεις
Συγκεκριμένα, εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική. Και όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα σας, την Ελλάδα, το επιβεβαιώνουν. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Οι Ευρωπαίοι πίστεψαν ότι η κρίση τελείωσε και το συμβόλαιο σταθερότητας βασίστηκε σε αυτήν την προϋπόθεση· απέτυχε όμως και απλώς ανέδειξε την έλλειψη πολιτικής θέλησης να δρομολογηθούν αλλαγές. Πρόκειται για μια πολιτική που επιχείρησε να σταθεροποιήσει τα δημόσια χρέη, ανεξάρτητα από την ανάπτυξη. Και οδήγησε στη σύγκρουση ανάμεσα σε ευρωπαϊκές χώρες.
Για μας το θέμα είναι να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική, γιατί αυτή η πολιτική δεν θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και η Ελλάδα είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα.
Παρά τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεών της, το να σκεφτεί κανείς ότι λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας θα μπορούσαν να δώσουν μόνο οι Ελληνες, αποτελεί αυταπάτη, διότι οι προϋποθέσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, προκειμένου να λάβει βοήθεια από την Ευρώπη, οδήγησαν σε ένα φαύλο κύκλο και δημιούργησαν ένα πρόβλημα ανάπτυξης.
Τα ελληνικά ομόλογα
Το να σκεφτεί κάποιος ότι μόνο οι Ελληνες όφειλαν να διαχειριστούν το χρέος τους ήταν λάθος, αφού με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό χρέος κατάντησε ένα εκρηκτικό πρόβλημα για όλη την Ευρώπη, καθώς αποκαλύφθηκε ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών ομόλογων βρίσκεται στα χέρια άλλων Ευρωπαίων. Αυτό το λάθος προέκυψε από την έλλειψη θέλησης να αλλάξει συνολικά η οικονομική πολιτική της Ευρώπης.
Σε αυτήν την πραγματικότητα το συνδικάτο έχει το ρόλο να ζητήσει την αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών. Γιατί σε μια παρόμοια κρίση δεν αρκεί να προστατεύεις την εργασία, μεμονωμένα σε κάθε επιχείρηση. Οφείλεις να το κάνεις, αλλά δεν μπορεί από μόνο του να είναι αποτελεσματικό· αν δεν αλλάξει γενικότερα η πολιτική στην κατεύθυνση της ανάπτυξης, βρίσκεσαι απλώς στην άμυνα. Χρειάζονται ξεκάθαρες προτάσεις μεταρρυθμίσεων.
Αν το συνδικάτο έχει μόνο δράση αντίθεσης, χωρίς να επιδεικνύει λύσεις και να καταθέτει προτάσεις, θα πετύχει τους στόχους του και θα κινδυνεύσει να έχει δράση που δεν ευνοεί την ενότητα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Φόρος στα πλούτη
Θα σας φέρω ένα παράδειγμα που αφορά την ιταλική πραγματικότητα: η CGIL, ανεξάρτητα από τα κόμματα της Αριστεράς, κατέθεσε μια σειρά από προτάσεις που αφορούν το φορολογικό σύστημα. Εμείς προτείναμε την εισαγωγή ενός φόρου ειδικά διαμορφωμένου, ενός φόρου στα μεγάλα πλούτη, όπως μας αρέσει να τον αποκαλούμε. Μέχρι πριν από λίγους μήνες ουδείς λάμβανε υπόψη αυτή την πρόταση -ούτε τα κόμματα της Αριστεράς. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και ο σύνδεσμος βιομηχάνων, ζητούν την εφαρμογή ενός παρόμοιου φορολογικού μέτρου.
Επειτα από μια μεγάλη κρίση είναι αδύνατον τα πράγματα να γυρίσουν όπως ήταν πριν. Συγχρόνως όμως σε μια μεγάλη κρίση υπάρχουν μεγάλα ρίσκα και μεγάλες δυνατότητες· έτσι οφείλουμε να το αντιλαμβανόμαστε. Αυτά τα ρίσκα και αυτές οι δυνατότητες ωστόσο συνυπάρχουν. Δεν το υπολόγισαν στην Ευρώπη, πίστεψαν ότι μπορούσαμε να επιστρέψουμε εκεί όπου βρισκόμασταν πριν από την κρίση.
Οι τράπεζες
Η ευρωπαϊκή γραμμή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα δεν έφερε αποτελέσματα, δεν έσωσε τη χώρα, δεν απέτρεψε το γεγονός, η ελληνική κρίση να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή κρίση. Τα συμφέροντα οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.
Να φέρω ένα παράδειγμα: στην Αμερική από το '32 ώς το '99 ίσχυε ένα σύστημα που διαχώριζε τις τράπεζες επενδύσεων από τις τράπεζες που διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις των πολιτών.
Στην Ευρώπη δεν άνοιξε ποτέ μια παρόμοια συζήτηση. Είναι μια κουβέντα που θα όφειλε να απασχολήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με στόχο να αποτραπούν οι τράπεζες από το να κάνουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους με τα χρήματα των πολιτών.
«Πιαστήκαμε στον ύπνο»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Οουεν Τιούντορ γραμματέας του διεθνούς τμήματος της TUC (συνομοσπονδία των βρετανικών συνδικάτων)
Θέλω κατ' αρχάς να εκφράσω την πλήρη αλληλεγγύη μας στα ελληνικά συνδικάτα, που καλούνται τώρα να διαχειριστούν πολύ δύσκολες καταστάσεις και πρωτοφανείς προκλήσεις.
«Χρειαζόμαστε επειγόντως θεσμικές αλλαγές. Δεν αρκεί να αλλάζουμε κυβερνήσεις, ελπίζοντας ότι οι επόμενοι θα εφαρμόσουν πιο δίκαιες πολιτικές» είπε στην «Ε» ο Οουεν Τιούντορ
Δεν μπορούμε να προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις... Πιστεύω ότι μόνο τα τοπικά συνδικάτα είναι σε θέση να διαμορφώσουν τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές προτάσεις για να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, που θα την αποκαλούσα εκτάκτου ανάγκης.
Για να μιλήσουμε πιο γενικά, πιστεύω ότι οι απαντήσεις των συνδικάτων σήμερα δεν ανταποκρίνονται στη σοβαρότητα της κατάστασης και στις προκλήσεις των καιρών και μάλλον πολλοί από εμάς αιφνιδιάστηκαν και πιάστηκαν στον ύπνο...
Οφείλουμε με λίγα λόγια να κάνουμε πολύ περισσότερα και έχουμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε με πολλαπλά μέσα. Οφείλουμε φυσικά πρωτίστως να προστατέψουμε τα μέλη μας από την άγρια επίθεση που δέχονται από τις κυβερνήσεις. Και εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι μόνο τα μέλη μας που οφείλουμε να προστατέψουμε. Πρέπει να προστατέψουμε τα μέλη μας στην κοινωνία όπου ζουν.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή μια ανοιχτή διαμάχη ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Αυτή η διαμάχη δεν οδηγεί πουθενά, αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν πρόκειται φυσικά να επωφεληθεί από τις περικοπές που γίνονται στον δημόσιο και αντιθέτως δημόσιος και ιδιωτικός τομέας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ακόμη και στην καθημερινότητά τους, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, οι άνθρωποι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έχουν απαραίτητα ανάγκη από τις υπηρεσίες που προσφέρει το Δημόσιο στο χώρο της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας κ.λπ. Σε πολιτικό επίπεδο οφείλουμε να διαμορφώσουμε προτάσεις, διότι δεν αρκεί απλά να αντιστεκόμαστε στις κυβερνητικές πολιτικές. Οι προτάσεις αυτές πρέπει να κινούνται στην κατεύθυνση της ανάπτυξης. Πιστεύω ότι οι κυβερνήσεις έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να εφαρμόζουν περικοπές. Οι πολιτικές τους θα όφειλαν να στοχεύουν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Η Ελλάδα
Και το παράδειγμα της Ελλάδας είναι η καλύτερη, η πιο τρανταχτή και συνάμα τρομακτική απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν η προσπάθεια να περιοριστεί το δημόσιο χρέος βασίζεται μόνο στις περικοπές ή στην επιβολή νέων φόρων. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο χρειαζόμαστε περισσότερη αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε, ας πούμε, να αφήσουμε μόνους τους Ελληνες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του χρέους τους, καθώς το πρόβλημα αυτό αφορά όλη την Ευρώπη. Και οι κυβερνήσεις της βόρειας Ευρώπης πρέπει να πάψουν να βάζουν τα χρήματα πάνω από όλα. Χρειαζόμαστε επίσης επειγόντως θεσμικές αλλαγές, δεν αρκεί να αλλάζουμε κυβερνήσεις ελπίζοντας ότι οι επόμενοι θα εφαρμόσουν πιο δίκαιες πολιτικές και θα περιορίσουν τις περικοπές· χρειαζόμαστε πολιτικούς που να χαίρουν μιας ευρύτερης λαϊκής υποστήριξης και να μην εκπροσωπούν μόνο ένα περιορισμένο κομμάτι των ψηφοφόρων. Εχουμε δηλαδή πολλές εναλλακτικές και πιστεύω ότι τα ευρωπαϊκά συνδικάτα μέχρι σήμερα δεν τις ανέδειξαν επαρκώς και δεν κινήθηκαν πάντα στη σωστή κατεύθυνση...
ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΗΝ «Ε» ΤΡΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ * ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Τη μεγαλύτερη επίθεση από τα γεννοφάσκια τους δέχονται σήμερα οι αρχές του κράτους δικαίου, με αποτέλεσμα τα δικαιώματα, για τα οποία οι εργαζόμενοι πάλεψαν επί δεκαετίες, να καταργούνται το ένα μετά το άλλο με τηλεοπτικούς χρόνους. Υποθηκεύεται έτσι το μέλλον των επόμενων γενεών, ενώ το φάντασμα της ανεργίας και της φτώχειας στοιχειώνει την καθημερινότητα εκατομμυρίων εργαζομένων.
Το εφιαλτικό αυτό σενάριο δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αφού η γηραιά ήπειρος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα συνδικάτα καλούνται σε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια να περιορίσουν τις συνέπειες από το τσουνάμι μέτρων και περικοπών, που απειλεί από τα θεμέλιά του το μέχρι τώρα εργασιακό καθεστώς.
Υπήρξαν όμως τα αντανακλαστικά τους κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν τις πρωτοφανείς αυτές συγκυρίες ή μήπως οι ενώσεις των εργαζομένων αιφνιδιάστηκαν και πιάστηκαν στον ύπνο από τα καταιγιστικά γεγονότα, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να μοιάζουν αναποτελεσματικές και αναντίστοιχες στη σοβαρότητα των απειλών που δέχονται οι εργαζόμενοι από τις κυβερνήσεις; Σε αυτή την περίπτωση χρήζουν άραγε συνολικού επανασχεδιασμού οι στρατηγικές που εφαρμόζονται;
Η «Ε» απηύθυνε αυτά τα ερωτήματα σε μέλη και εκπρόσωπους ορισμένων εκ των μεγαλύτερων συνδικάτων και ομοσπονδιών εργαζομένων στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα μίλησαν στην «Ε» εκπρόσωποι της TUC (συνομοσπονδία των βρετανικών συνδικάτων) που ενώνει 56 συνδικαλιστικές ομάδες και απαριθμεί περισσότερα από 6 εκατομμύρια μέλη. Επίσης, εκπρόσωποι της παλαιότερης (ιδρύθηκε το 1906) και μεγαλύτερης ιταλικής ένωσης εργαζομένων CGIL (Ιταλική Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων) που εκπροσωπεί 6 εκατομμύρια εργαζομένους και της Commisiones Obreras (CCOO), του μεγαλύτερου ανεξάρτητου ισπανικού συνδικάτου με 1.203.000 μέλη.
Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών συνδικάτων συμφώνησαν στο ότι οι ενώσεις τους θα μπορούσαν να πράξουν πολύ περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και πέρα από τις κοινωνικές δράσεις που δηλώνουν την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές, θα όφειλαν να διαμορφώσουν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις.
Εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους προς τα ελληνικά συνδικάτα, επισήμαναν την ανάγκη μιας ευρύτερης συνεργασίας ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ενώσεις εργαζομένων και τη διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής. Μίλησαν ωστόσο και για την άμεση ανάγκη θεσμικών αλλαγών που θα οδηγήσουν στην ανάδειξη πολιτικών ηγεσιών που να χαίρουν μιας ευρύτερης λαϊκής αποδοχής.
«Καλύτερα να σώσουμε την Ελλάδα πρώτα και μετά τις τράπεζες»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Χαβιέρ Ντοθ μέλος της γενικής γραμματείας της οργάνωσης Commisiones Obreras
Δεν μπορούμε να πούμε ότι η απάντηση των συνδικάτων στην κρίση που μαστίζει την Ευρώπη δεν ήταν άμεση τους τελευταίους μήνες...
Η απάντηση στις ευρωπαϊκές προκλήσεις απαιτεί μεγαλύτερο συντονισμό ανάμεσα στα ευρωπαϊκά συνδικάτα, σύμφωνα με τον Χαβιέρ Ντοθ
Σε ορισμένες χώρες πραγματοποιήθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός απεργιών από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται ωστόσο για απαντήσεις σε επίπεδο εθνικό, όταν τα περισσότερα προβλήματα είναι κοινά για πολλές χώρες και προέρχονται από κατευθύνσεις της Ε.Ε.
Βεβαίως οι κατευθύνσεις αυτές εφαρμόζονται από τα εθνικά κοινοβούλια και αυτό αιτιολογεί το μεγάλο αριθμό εθνικών απεργιών. Είναι κάτι που στην Ελλάδα το γνωρίζετε καλά, αφού χάσαμε πλέον το λογαριασμό των απεργιών που πραγματοποιούνται στη χώρα σας... Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, αλλά και στις πρώην ανατολικές χώρες.
Στην Αγγλία τον Νοέμβριο θα πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη γενική απεργία μετά τη γενική απεργία του 1926. Οι περισσότερες όμως από αυτές τις κινητοποιήσεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα ήταν ότι ψηφίστηκαν οι εφαρμοστικοί νόμοι που επέφεραν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, την κατάργηση ή το πάγωμα των εθνικών συμβάσεων, τη συρρίκνωση της πρόνοιας κ.λπ. κ.λπ.
Πραγματοποιήθηκε δηλαδή μια μεγάλη επίθεση εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων. Υπήρχαν βέβαια και ορισμένες απαντήσεις, κοινές σε αυτήν την επίθεση, στο λεγόμενο κράτος δικαίου. Υπήρξαν πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις. Θα υπάρξουν και στο μέλλον, αλλά γενικότερα οι κινητοποιήσεις είχαν στην πλειονότητά τους εθνικό χαρακτήρα. Για να απαντήσουμε ωστόσο στις ευρωπαϊκές προκλήσεις, θα χρειαζόταν μεγαλύτερος συντονισμός ανάμεσα στα ευρωπαϊκά συνδικάτα, μια πιο δυνατή απάντηση.
Ευρωομόλογο
Το προτείναμε και στην Αθήνα στο συνέδριο των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών τον περασμένο Μάιο... Γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση και ότι οι παραδόσεις των συνδικαλιστικών κινημάτων διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Πρέπει ωστόσο να υπάρχουν κοινές κατευθύνσεις πολιτικού χαρακτήρα. Ας πούμε πως εμείς πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία να σώσουμε την Ελλάδα παρά τις τράπεζες. Προτείναμε επίσης την έκδοση ευρωομολόγων και την εναρμόνιση του φορολογικού συστήματος.
Αυτό που πετύχαμε προς το παρόν είναι να ανοίξει ο διάλογος. Ελπίζουμε ωστόσο να επισπευσθούν οι χρόνοι και να προλάβουμε τη κρίση. Οι χρόνοι, βλέπετε, έχουν γίνει πλέον τηλεοπτικοί και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με πολύ γρήγορους ρυθμούς...
«Ιστορική ρήξη ανάμεσα στα μεγάλα συνδικάτα»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Ντανίλο Μπάρμπι ομοσπονδιακός γραμματέας για τη διεθνή οικονομική πολιτική της ιταλικής ένωσης εργαζομένωνCGIL
Το μέλλον τον συνδικάτων και η επινόηση νέων απαντήσεων στις προκλήσεις των καιρών είναι κάτι που μας έχει απασχολήσει και που το έχουμε συζητήσει επανειλημμένα.
«Η κοινωνική δράση αποκτά νόημα σ' αυτήν τη φάση μόνον αν στοχεύει στην αλλαγή των πολιτικών απαντήσεων στην κρίση», ισχυρίζεται ο Ντανίλο Μπάρμπι
Γνωρίζουμε την κατάσταση στην Ελλάδα... Στην Ιταλία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, σε ό,τι αφορά τα συνδικάτα και τις αντιδράσεις τους. Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια ρήξη που θα την αποκαλούσα ιστορική ανάμεσα στα μεγάλα ιταλικά συνδικάτα· η ρήξη αυτή αφορούσε και τη διαχείριση της κρίσης. Κάποια συνδικάτα βρήκαν μια μορφή συναίνεσης με την κυβέρνηση, ενώ η CGIL συνεχίζει να διαφωνεί ριζικά με τις επιλογές της.
Τι πιστεύουμε εμείς για την κρίση; Πιστεύουμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά αντιμέτωποι με μια κρίση που παρά τη σοβαρότητά της θα αφήσει αλώβητο το γενικό μοντέλο ανάπτυξης.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση που προκλήθηκε από αυτό το μοντέλο. Αρα σε μια τέτοια μορφή κρίσης δεν μπορεί να υπάρχει μια απάντηση που να βασίζεται αποκλειστικά στην απ' ευθείας κοινωνική δράση. Η κοινωνική δράση αποκτά νόημα σε αυτήν τη φάση μόνο αν στοχεύει στην αλλαγή των πολιτικών απαντήσεων στην κρίση.
Πολιτικές απαντήσεις
Συγκεκριμένα, εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική. Και όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα σας, την Ελλάδα, το επιβεβαιώνουν. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Οι Ευρωπαίοι πίστεψαν ότι η κρίση τελείωσε και το συμβόλαιο σταθερότητας βασίστηκε σε αυτήν την προϋπόθεση· απέτυχε όμως και απλώς ανέδειξε την έλλειψη πολιτικής θέλησης να δρομολογηθούν αλλαγές. Πρόκειται για μια πολιτική που επιχείρησε να σταθεροποιήσει τα δημόσια χρέη, ανεξάρτητα από την ανάπτυξη. Και οδήγησε στη σύγκρουση ανάμεσα σε ευρωπαϊκές χώρες.
Για μας το θέμα είναι να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική, γιατί αυτή η πολιτική δεν θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και η Ελλάδα είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα.
Παρά τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεών της, το να σκεφτεί κανείς ότι λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας θα μπορούσαν να δώσουν μόνο οι Ελληνες, αποτελεί αυταπάτη, διότι οι προϋποθέσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, προκειμένου να λάβει βοήθεια από την Ευρώπη, οδήγησαν σε ένα φαύλο κύκλο και δημιούργησαν ένα πρόβλημα ανάπτυξης.
Τα ελληνικά ομόλογα
Το να σκεφτεί κάποιος ότι μόνο οι Ελληνες όφειλαν να διαχειριστούν το χρέος τους ήταν λάθος, αφού με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό χρέος κατάντησε ένα εκρηκτικό πρόβλημα για όλη την Ευρώπη, καθώς αποκαλύφθηκε ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών ομόλογων βρίσκεται στα χέρια άλλων Ευρωπαίων. Αυτό το λάθος προέκυψε από την έλλειψη θέλησης να αλλάξει συνολικά η οικονομική πολιτική της Ευρώπης.
Σε αυτήν την πραγματικότητα το συνδικάτο έχει το ρόλο να ζητήσει την αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών. Γιατί σε μια παρόμοια κρίση δεν αρκεί να προστατεύεις την εργασία, μεμονωμένα σε κάθε επιχείρηση. Οφείλεις να το κάνεις, αλλά δεν μπορεί από μόνο του να είναι αποτελεσματικό· αν δεν αλλάξει γενικότερα η πολιτική στην κατεύθυνση της ανάπτυξης, βρίσκεσαι απλώς στην άμυνα. Χρειάζονται ξεκάθαρες προτάσεις μεταρρυθμίσεων.
Αν το συνδικάτο έχει μόνο δράση αντίθεσης, χωρίς να επιδεικνύει λύσεις και να καταθέτει προτάσεις, θα πετύχει τους στόχους του και θα κινδυνεύσει να έχει δράση που δεν ευνοεί την ενότητα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Φόρος στα πλούτη
Θα σας φέρω ένα παράδειγμα που αφορά την ιταλική πραγματικότητα: η CGIL, ανεξάρτητα από τα κόμματα της Αριστεράς, κατέθεσε μια σειρά από προτάσεις που αφορούν το φορολογικό σύστημα. Εμείς προτείναμε την εισαγωγή ενός φόρου ειδικά διαμορφωμένου, ενός φόρου στα μεγάλα πλούτη, όπως μας αρέσει να τον αποκαλούμε. Μέχρι πριν από λίγους μήνες ουδείς λάμβανε υπόψη αυτή την πρόταση -ούτε τα κόμματα της Αριστεράς. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και ο σύνδεσμος βιομηχάνων, ζητούν την εφαρμογή ενός παρόμοιου φορολογικού μέτρου.
Επειτα από μια μεγάλη κρίση είναι αδύνατον τα πράγματα να γυρίσουν όπως ήταν πριν. Συγχρόνως όμως σε μια μεγάλη κρίση υπάρχουν μεγάλα ρίσκα και μεγάλες δυνατότητες· έτσι οφείλουμε να το αντιλαμβανόμαστε. Αυτά τα ρίσκα και αυτές οι δυνατότητες ωστόσο συνυπάρχουν. Δεν το υπολόγισαν στην Ευρώπη, πίστεψαν ότι μπορούσαμε να επιστρέψουμε εκεί όπου βρισκόμασταν πριν από την κρίση.
Οι τράπεζες
Η ευρωπαϊκή γραμμή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα δεν έφερε αποτελέσματα, δεν έσωσε τη χώρα, δεν απέτρεψε το γεγονός, η ελληνική κρίση να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή κρίση. Τα συμφέροντα οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.
Να φέρω ένα παράδειγμα: στην Αμερική από το '32 ώς το '99 ίσχυε ένα σύστημα που διαχώριζε τις τράπεζες επενδύσεων από τις τράπεζες που διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις των πολιτών.
Στην Ευρώπη δεν άνοιξε ποτέ μια παρόμοια συζήτηση. Είναι μια κουβέντα που θα όφειλε να απασχολήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με στόχο να αποτραπούν οι τράπεζες από το να κάνουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους με τα χρήματα των πολιτών.
«Πιαστήκαμε στον ύπνο»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ Οουεν Τιούντορ γραμματέας του διεθνούς τμήματος της TUC (συνομοσπονδία των βρετανικών συνδικάτων)
Θέλω κατ' αρχάς να εκφράσω την πλήρη αλληλεγγύη μας στα ελληνικά συνδικάτα, που καλούνται τώρα να διαχειριστούν πολύ δύσκολες καταστάσεις και πρωτοφανείς προκλήσεις.
«Χρειαζόμαστε επειγόντως θεσμικές αλλαγές. Δεν αρκεί να αλλάζουμε κυβερνήσεις, ελπίζοντας ότι οι επόμενοι θα εφαρμόσουν πιο δίκαιες πολιτικές» είπε στην «Ε» ο Οουεν Τιούντορ
Δεν μπορούμε να προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις... Πιστεύω ότι μόνο τα τοπικά συνδικάτα είναι σε θέση να διαμορφώσουν τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές προτάσεις για να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, που θα την αποκαλούσα εκτάκτου ανάγκης.
Για να μιλήσουμε πιο γενικά, πιστεύω ότι οι απαντήσεις των συνδικάτων σήμερα δεν ανταποκρίνονται στη σοβαρότητα της κατάστασης και στις προκλήσεις των καιρών και μάλλον πολλοί από εμάς αιφνιδιάστηκαν και πιάστηκαν στον ύπνο...
Οφείλουμε με λίγα λόγια να κάνουμε πολύ περισσότερα και έχουμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε με πολλαπλά μέσα. Οφείλουμε φυσικά πρωτίστως να προστατέψουμε τα μέλη μας από την άγρια επίθεση που δέχονται από τις κυβερνήσεις. Και εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι μόνο τα μέλη μας που οφείλουμε να προστατέψουμε. Πρέπει να προστατέψουμε τα μέλη μας στην κοινωνία όπου ζουν.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή μια ανοιχτή διαμάχη ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Αυτή η διαμάχη δεν οδηγεί πουθενά, αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν πρόκειται φυσικά να επωφεληθεί από τις περικοπές που γίνονται στον δημόσιο και αντιθέτως δημόσιος και ιδιωτικός τομέας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ακόμη και στην καθημερινότητά τους, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, οι άνθρωποι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έχουν απαραίτητα ανάγκη από τις υπηρεσίες που προσφέρει το Δημόσιο στο χώρο της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας κ.λπ. Σε πολιτικό επίπεδο οφείλουμε να διαμορφώσουμε προτάσεις, διότι δεν αρκεί απλά να αντιστεκόμαστε στις κυβερνητικές πολιτικές. Οι προτάσεις αυτές πρέπει να κινούνται στην κατεύθυνση της ανάπτυξης. Πιστεύω ότι οι κυβερνήσεις έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να εφαρμόζουν περικοπές. Οι πολιτικές τους θα όφειλαν να στοχεύουν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Η Ελλάδα
Και το παράδειγμα της Ελλάδας είναι η καλύτερη, η πιο τρανταχτή και συνάμα τρομακτική απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν η προσπάθεια να περιοριστεί το δημόσιο χρέος βασίζεται μόνο στις περικοπές ή στην επιβολή νέων φόρων. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο χρειαζόμαστε περισσότερη αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε, ας πούμε, να αφήσουμε μόνους τους Ελληνες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του χρέους τους, καθώς το πρόβλημα αυτό αφορά όλη την Ευρώπη. Και οι κυβερνήσεις της βόρειας Ευρώπης πρέπει να πάψουν να βάζουν τα χρήματα πάνω από όλα. Χρειαζόμαστε επίσης επειγόντως θεσμικές αλλαγές, δεν αρκεί να αλλάζουμε κυβερνήσεις ελπίζοντας ότι οι επόμενοι θα εφαρμόσουν πιο δίκαιες πολιτικές και θα περιορίσουν τις περικοπές· χρειαζόμαστε πολιτικούς που να χαίρουν μιας ευρύτερης λαϊκής υποστήριξης και να μην εκπροσωπούν μόνο ένα περιορισμένο κομμάτι των ψηφοφόρων. Εχουμε δηλαδή πολλές εναλλακτικές και πιστεύω ότι τα ευρωπαϊκά συνδικάτα μέχρι σήμερα δεν τις ανέδειξαν επαρκώς και δεν κινήθηκαν πάντα στη σωστή κατεύθυνση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου