Ο χαμός ενός παιδιού είναι πάντα άδικος

Τι πιο τραγικό από το να πεθαίνει ένα παιδί και εσύ να μη μπορείς να το βοηθήσεις.
Τι πιο τραγικό αυτό το παιδί να είναι το δικό σου παιδί και να πιστεύεις ότι έφυγε άδικα.
Τι πιο τραγικό να είσαι ο γιατρός που χρειάστηκε να παλέψει για τη ζωή αυτού του παιδιού.
Κι ακόμα πιο τραγικό είναι, το να το χάνεις από λάθος λόγο. Λες και υπάρχουν σωστοί λόγοι για να
χάσεις ένα θησαυρό.

Το να χάσεις όμως από μια αρρώστια, ακούγεται λιγότερο άδικο.
Το να το χάσεις επειδή  κάποιος έπρεπε να πουλήσει αλκοόλ σε ανήλικο, σε τρελαίνει.
Ο πόνος δεν είναι απ αυτούς που περνάνε. Δεν έχει τελειωμό, δεν έχει ξανά γαλήνη.
Είναι σαν να σ ακουμπά συνέχεια καυτό σίδερο και να μη σε καίει να τελειώνεις.
Είναι η ανάσα σου που έφυγε και δεν την βρίσκεις στο κρεβάτι το βράδυ που ξυπνάς.
Το δωμάτιο άδειο, τα βιβλία του εδώ, τα ρούχα του στη ντουλάπα. Οι αγκαλιές του,
οι αταξίες του, οι αφίσες στο τοίχο, οι φίλοι του. Όλα εδώ κι αυτό λείπει.
Ποιος μου πήρε το παιδί μου;
Και ο θυμός γίνεται αχώριστος σύντροφος.

Είμαστε εδώ για σένα.
Και ήμασταν και για το παιδί σου, όταν το χρειάστηκε.
Βρισκόμαστε μέσα εδώ, από αγάπη και έννοια. Βρισκόμαστε για όλους σας.
Πόσο μάλλον για ένα παιδί. Και η σκέψη μόνο, ότι μπορεί να σου πάθει κακό ένα παιδί,
όταν είσαι γιατρός, είναι από μόνη της εφιάλτης.
Το νοσοκομείο στάθηκε στο πόδι τις ώρες που το παιδί κινδύνευε. Κανείς δεν έφυγε ξημερώνοντας Μ.Σάββατο,
για το σπίτι.
Μπήκε μεθυσμένο, όπως αρκετά παιδιά, για να ξεμεθύσει χωρίς να το πάρουν χαμπάρι οι δικοί.
Εξετάστηκε, πλήρως κλινικά και εργαστηριακά, παρά την εμφανή μέθη.
Νοσηλεύτηκε με τη ενδεδειγμένη αγωγή και παρακολούθηση.
Αιφνίδια, εμφάνισε οξύ πνευμονικό οίδημα.
Ενεργοποιήθηκε με ταχύτητα αστραπής η Μονάδα Εντατικής θεραπείας και όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου.
Στάλθηκαν επειγόντως στο Ηράκλειο και επίπεδα αλκοόλ και τοξικών ουσιών.
Αντιμετωπίστηκε με ότι καλύτερο είχε το Ρέθυμνο σε ιατρικό δυναμικό και  ιατρική τεχνολογία.
Γιατί οι συνάδελφοι που έφημέρευαν την Μ.Παρασκευή και πάλεψαν με ότι μπορούσαν να κρατήσουν στη ζωή το παιδί,
που χανόταν από ένα άτυχο μεθύσι, είναι οι πιό αφιερωμένοι και κατηρτησμένοι στο αντικείμενο τους.
Αφιερωμένοι στον άρρωστο, σαν προτεραιότητα ζωής, όχι εργασίας. Κατηρτησμένοι με όλη τη σύγχρονη γνώση.
Συνεπείς και ταγμένοι στη φροντίδα του αρρώστου και του αδύναμου. Είναι αδιαπραγμάτευτο, για όποιον
γνωρίζει πως λειτουργούν, να ακούσει έστω και υπονοούμενο για το τρόπο που πάλεψαν και αγκάλιασαν το παιδί
και κάθε άρρωστο που αναλαμβάνουν.