« ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΙ ΑΠ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
κηρύττουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα ρθούν
Αυτοί που την χώρα σέρνουν στην άβυσσο
λέν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
είναι πάρα πολύ δύσκολη
για τους ανθρώπους του λαού.»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΛΑΝΕΨΑΝ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΑΝΕΨΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Ήμουν απογοητευμένος από το λαό μας που δέχεται και ανέχεται την πιο άθλια επίθεση χωρίς να προβάλλει μια ουσιαστική αντίσταση. Η απογοήτευση μου όμως πολλαπλασιάστηκε όταν μετά τον καταστροφικό σεισμό της Ιαπωνίας και το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα που ήρθε να υπογραμμίσει με τον πλέον συνταρακτικό και άμεσο τρόπο τους μεγάλους κινδύνους της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, ακόμη και από τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία στο όνομα πάντα της «ανάπτυξης» και του «κέρδους» μπορούν να κάνουν ακατοίκητο αυτό τον πλανήτη..
Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την ανέγερση δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Πρόκειται για μία απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, αν λάβουμε υπόψη τόσο το σεισμογενές της περιοχής. Περίμενα ότι έλληνες και Τούρκοι Κύπριοι και οι λαοί των Βαλκανίων θα ξεσηκωνόταν για να αποτρέψουν αυτές τις εστίες θανάτου για εμάς του ίδιους και για τα παιδιά μας.
Περίμενα πως όλος πλανήτης θα εξεγείρονταν ενάντια στην χρήση πυρηνικής ενέργειας και όμως τίποτα. Όλη αυτή η κατάσταση με βάζει σε σκέψεις και προσπαθώ να βρω την αιτία . Τελικά νομίζω πως ο καπιταλισμός μας έχει κάνει πολύ περισσότερη ζημιά από όσο νομίζουμε. Αν κάνω λάθος θα ήθελα να με επαναφέρεται.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν μέσα τους πως αυτή η επίθεση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι κάτι το νέο. Ένα καινούργιο πρόσωπο μια νέα μορφή του παγκόσμιου κεφαλαίου. Όσο συνεχίζουμε να το βλέπουμε έτσι είναι σαν να κόβουμε το νήμα της ιστορίας. Η ιστορία όμως είναι μια συνέχεια και τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ξαφνικά και απρόβλεπτα. Είναι το αποτέλεσμα προηγούμενων συμβάντων και αυτό που βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα.
Όποια και να είναι η ιδεολογία μας η αλήθεια υπάρχει και είναι μία, άσχετα αν μας αρέσει να τη μεταφράζουμε όπως μας συμφέρει ή όπως την έχουμε κατανοήσει. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν δώρισε τίποτα. Η πρόοδός του, οι ανέσεις του, οι δυνατότητες που έδωσε στο δυτικό κόσμο, τα εργατικά δικαιώματα, τα νομοσχέδια που κατέθετε, οι δημοκρατίες που κατασκεύαζε δεν ήταν ποτέ επιλογές για ένα κράτος δικαίου. Ήταν δωροδοκίες και αυτά τα δώρα τώρα τα θέλει πίσω και με τόκους δυσβάστακτους.
Μετά τα εκατομμύρια των θυμάτων που είχε αφήσει ο καπιταλισμός στα πεδία των μαχών μετά τον Α Παγκόσμιο πόλεμο, ξεπήδησε η προλεταριακή επανάσταση στην Ρωσία που υποσχόταν ένα νέο κόσμο χωρίς πολέμους χωρίς φτώχια. –Αυτή η προοπτική γέμισε ελπίδες στους εργαζόμενους και τρόμο στους εξουσιαστές. Όταν χρειάστηκε να ησυχάσουν τα πνεύματα, άρχισε η δωροδοκία. Άρχισαν οι παραχωρήσεις και τα δώρα. Άρχισε να κατασκευάζεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο τέρας γεμάτο χαμόγελα που υποσχόταν παραδείσους και που έδειχνε περιφρονητικά με το δάχτυλο τους δυστυχισμένους της άλλης μεριάς επαναλαμβάνοντας συνέχεια. Αν πάτε προς τα εκεί θα γίνεται έτσι.
Πάρτε, απολαύστε, δανειστείτε, αγοράστε, καταναλώστε, ελεύθερα, ασύδοτα. Δεν υπάρχουν όρια συνειδησιακά, δεν υπάρχουν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν υπάρχουν αδικημένοι. Υπάρχουν απλά άχρηστοι που δεν τα καταφέρνουν. Μεγάλωσαν οι λαοί πιστεύοντας ακριβώς αυτό. Πως δεν υπάρχει αδικία. Μόνο κακή εκμετάλλευση των ευκαιριών που δινόντουσαν. Δεν υπάρχουν λόγοι να ρίξει κανείς το τύραννο γιατί τύραννος δεν υπήρχε. Ο τύραννος υπήρχε μόνο από την απέναντι μεριά. Απειλητικός, έτοιμος να καταστρέψει την ευδαιμονία μας. Έτοιμος να μας απειλεί με τις βόμβες του, έτοιμος να επιτεθεί στον επίγειο παράδεισό μας.
Ζητωκραυγές όταν ο τύραννος έπεσε. Φωνές ελπίδας και χαράς πως επί τέλους η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε από μια πληγή που απειλούσε τη καλοπέρασή της. Όταν αυτό συνέβη πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστούν οι δωροδοκίες. Και όχι μόνο. Τα κεφάλαια που κατατέθηκαν στο όνομα των λαών για να τους κρατήσουν υποταγμένους, πνευματικά στερημένους και με αλλοιωμένη συνείδηση, τώρα πρέπει να τα πάρουν πίσω και μάλιστα με τους τόκους.
Αυτά που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ήταν εκεί πάντα. Ηταν οι όροι με τα ψιλά γράμματα που υπάρχουν στο κάθε συμβόλαιο. Απλά προκειμένου να χορτάσουμε τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τη πάρτη μας, ποτέ δεν τα διαβάσαμε. Υπογράφαμε χωρίς τύψεις την εξουσιοδότηση να σκέφτονται και να πράττουν άλλοι στη θέση μας. Να σχεδιάσουν και να χειριστούν άλλοι το μέλλον μας, επαναπαυθήκαμε στην λογική δι εκπροσωπήσεως. Εμείς απλά ήμασταν ήσυχοι πως ζούμε στο παράδεισο. Φυσικά γύρω μας υπήρχαν χιλιάδες ενδείξεις για το αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού. Υπήρχαν εικόνες πολέμου, δυστυχίας, εγκλημάτων , διώξεων, εκμετάλλευσης των λαών, ανισότητα στη κατανομή των αγαθών, κυβερνήσεις που λειτουργούσαν ληστρικά, ασύδοτα, φασιστικά αλλά όλα αυτά νομίζαμε πως δεν αφορούσαν εμάς.
Ήταν παράλληλες με το προσωπικό μας κυνηγητό για κέρδος, ευημερία, επιτυχία, χόρτασμα. Οι χορτάτοι είχαν δημιουργήσει την αντίληψη πως το χόρτασμα τους δινόταν τσάμπα χωρίς επιπτώσεις. Λίγες φορές πέρασε από το μυαλό μας η σκέψη ΓΙΑΤΙ κάποτε έγιναν επαναστάσεις και κινήματα εναντίον των τυράννων. Ξεχάσαμε με ΠΌΙΟ ΤΡΟΠΟ κατακτήθηκαν τα δικαιώματα που εμείς απολαμβάναμε. Ξεχάσαμε ΤΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ αν κάποια εκατομύρια δεν είχαν θυσιαστεί για να αποτιναχτεί από πάνω μας το μαστίγιο κι η δουλεία. Ξεχάσαμε πόσο λίγο ενδιαφέρονται για τη ζωή μας και το μέλλον μας εκείνοι που έχουν και κατέχουν.
Μέσα στη ξέφρενη κούρσα της ψεύτικης ευημερίας μας, μεθυσμένοι, διαγράψαμε κάθε αμφιβολία. Η Σοβ. Ενωση έπεσε. Το τι συνέβη εκεί ίσως θα έπρεπε να μας έχει ανησυχήσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το γιατί απέτυχε η επανασταστη και το γιατί μάθαμε να τη μισούμε τόσο πολύ θα έπρεπε να μας ψυλιάσει. Ακόμα και αν ήμασταν κάθετα αντίθετοι ιδεολογικά με τη προοπτική μιας τέτοιας επανάστασης, ακόμα κι αν μέσα μας πιστεύαμε πως ήταν μια σκέτη αποτυχία ή ακόμα και μια πληγή που έπρεπε να κλείσει (γιατί έτσι μας είχαν κάνει να πιστέψουμε) θα έπρεπε να σκεφτούμε πως οι αγώνες που έκαναν οι προηγούμενοι από εμάς με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου.
Ομως το γεγονός πως κάποτε άνθρωποι βρήκαν το τρόπο να σπάσουν τα δεσμά, μας δείχνει το δρόμο πως πάντα μπορούμε να βρούμε το τρόπο να παλέψουμε για την ελευθερία μας. Και κανένας τρόπος δεν είναι δεδομένος ποιος θα είναι. Τότε ήταν έτσι τώρα ίσως αλλιώς. Αυτό το αλλιώς αξίζει να το βρούμε. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα πόσο επικίνδυνη είναι η κατασταση αυτό το αλλιώς μπορεί να έχει τραγική κατάληξη
Η ψευτοδημοκρατία που ζούμε μπορεί να αρέσκεται να ονομαστεί πράσινη, κόκκινη, ή ροζ. Η ουσία είναι όμως πως μέσα της ήταν και είναι ΜΑΥΡΗ.
ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
κηρύττουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα ρθούν
Αυτοί που την χώρα σέρνουν στην άβυσσο
λέν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
είναι πάρα πολύ δύσκολη
για τους ανθρώπους του λαού.»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΛΑΝΕΨΑΝ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΑΝΕΨΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Ήμουν απογοητευμένος από το λαό μας που δέχεται και ανέχεται την πιο άθλια επίθεση χωρίς να προβάλλει μια ουσιαστική αντίσταση. Η απογοήτευση μου όμως πολλαπλασιάστηκε όταν μετά τον καταστροφικό σεισμό της Ιαπωνίας και το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα που ήρθε να υπογραμμίσει με τον πλέον συνταρακτικό και άμεσο τρόπο τους μεγάλους κινδύνους της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, ακόμη και από τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία στο όνομα πάντα της «ανάπτυξης» και του «κέρδους» μπορούν να κάνουν ακατοίκητο αυτό τον πλανήτη..
Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την ανέγερση δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Πρόκειται για μία απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, αν λάβουμε υπόψη τόσο το σεισμογενές της περιοχής. Περίμενα ότι έλληνες και Τούρκοι Κύπριοι και οι λαοί των Βαλκανίων θα ξεσηκωνόταν για να αποτρέψουν αυτές τις εστίες θανάτου για εμάς του ίδιους και για τα παιδιά μας.
Περίμενα πως όλος πλανήτης θα εξεγείρονταν ενάντια στην χρήση πυρηνικής ενέργειας και όμως τίποτα. Όλη αυτή η κατάσταση με βάζει σε σκέψεις και προσπαθώ να βρω την αιτία . Τελικά νομίζω πως ο καπιταλισμός μας έχει κάνει πολύ περισσότερη ζημιά από όσο νομίζουμε. Αν κάνω λάθος θα ήθελα να με επαναφέρεται.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν μέσα τους πως αυτή η επίθεση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι κάτι το νέο. Ένα καινούργιο πρόσωπο μια νέα μορφή του παγκόσμιου κεφαλαίου. Όσο συνεχίζουμε να το βλέπουμε έτσι είναι σαν να κόβουμε το νήμα της ιστορίας. Η ιστορία όμως είναι μια συνέχεια και τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ξαφνικά και απρόβλεπτα. Είναι το αποτέλεσμα προηγούμενων συμβάντων και αυτό που βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα.
Όποια και να είναι η ιδεολογία μας η αλήθεια υπάρχει και είναι μία, άσχετα αν μας αρέσει να τη μεταφράζουμε όπως μας συμφέρει ή όπως την έχουμε κατανοήσει. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν δώρισε τίποτα. Η πρόοδός του, οι ανέσεις του, οι δυνατότητες που έδωσε στο δυτικό κόσμο, τα εργατικά δικαιώματα, τα νομοσχέδια που κατέθετε, οι δημοκρατίες που κατασκεύαζε δεν ήταν ποτέ επιλογές για ένα κράτος δικαίου. Ήταν δωροδοκίες και αυτά τα δώρα τώρα τα θέλει πίσω και με τόκους δυσβάστακτους.
Μετά τα εκατομμύρια των θυμάτων που είχε αφήσει ο καπιταλισμός στα πεδία των μαχών μετά τον Α Παγκόσμιο πόλεμο, ξεπήδησε η προλεταριακή επανάσταση στην Ρωσία που υποσχόταν ένα νέο κόσμο χωρίς πολέμους χωρίς φτώχια. –Αυτή η προοπτική γέμισε ελπίδες στους εργαζόμενους και τρόμο στους εξουσιαστές. Όταν χρειάστηκε να ησυχάσουν τα πνεύματα, άρχισε η δωροδοκία. Άρχισαν οι παραχωρήσεις και τα δώρα. Άρχισε να κατασκευάζεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο τέρας γεμάτο χαμόγελα που υποσχόταν παραδείσους και που έδειχνε περιφρονητικά με το δάχτυλο τους δυστυχισμένους της άλλης μεριάς επαναλαμβάνοντας συνέχεια. Αν πάτε προς τα εκεί θα γίνεται έτσι.
Πάρτε, απολαύστε, δανειστείτε, αγοράστε, καταναλώστε, ελεύθερα, ασύδοτα. Δεν υπάρχουν όρια συνειδησιακά, δεν υπάρχουν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν υπάρχουν αδικημένοι. Υπάρχουν απλά άχρηστοι που δεν τα καταφέρνουν. Μεγάλωσαν οι λαοί πιστεύοντας ακριβώς αυτό. Πως δεν υπάρχει αδικία. Μόνο κακή εκμετάλλευση των ευκαιριών που δινόντουσαν. Δεν υπάρχουν λόγοι να ρίξει κανείς το τύραννο γιατί τύραννος δεν υπήρχε. Ο τύραννος υπήρχε μόνο από την απέναντι μεριά. Απειλητικός, έτοιμος να καταστρέψει την ευδαιμονία μας. Έτοιμος να μας απειλεί με τις βόμβες του, έτοιμος να επιτεθεί στον επίγειο παράδεισό μας.
Ζητωκραυγές όταν ο τύραννος έπεσε. Φωνές ελπίδας και χαράς πως επί τέλους η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε από μια πληγή που απειλούσε τη καλοπέρασή της. Όταν αυτό συνέβη πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστούν οι δωροδοκίες. Και όχι μόνο. Τα κεφάλαια που κατατέθηκαν στο όνομα των λαών για να τους κρατήσουν υποταγμένους, πνευματικά στερημένους και με αλλοιωμένη συνείδηση, τώρα πρέπει να τα πάρουν πίσω και μάλιστα με τους τόκους.
Αυτά που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ήταν εκεί πάντα. Ηταν οι όροι με τα ψιλά γράμματα που υπάρχουν στο κάθε συμβόλαιο. Απλά προκειμένου να χορτάσουμε τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τη πάρτη μας, ποτέ δεν τα διαβάσαμε. Υπογράφαμε χωρίς τύψεις την εξουσιοδότηση να σκέφτονται και να πράττουν άλλοι στη θέση μας. Να σχεδιάσουν και να χειριστούν άλλοι το μέλλον μας, επαναπαυθήκαμε στην λογική δι εκπροσωπήσεως. Εμείς απλά ήμασταν ήσυχοι πως ζούμε στο παράδεισο. Φυσικά γύρω μας υπήρχαν χιλιάδες ενδείξεις για το αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού. Υπήρχαν εικόνες πολέμου, δυστυχίας, εγκλημάτων , διώξεων, εκμετάλλευσης των λαών, ανισότητα στη κατανομή των αγαθών, κυβερνήσεις που λειτουργούσαν ληστρικά, ασύδοτα, φασιστικά αλλά όλα αυτά νομίζαμε πως δεν αφορούσαν εμάς.
Ήταν παράλληλες με το προσωπικό μας κυνηγητό για κέρδος, ευημερία, επιτυχία, χόρτασμα. Οι χορτάτοι είχαν δημιουργήσει την αντίληψη πως το χόρτασμα τους δινόταν τσάμπα χωρίς επιπτώσεις. Λίγες φορές πέρασε από το μυαλό μας η σκέψη ΓΙΑΤΙ κάποτε έγιναν επαναστάσεις και κινήματα εναντίον των τυράννων. Ξεχάσαμε με ΠΌΙΟ ΤΡΟΠΟ κατακτήθηκαν τα δικαιώματα που εμείς απολαμβάναμε. Ξεχάσαμε ΤΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ αν κάποια εκατομύρια δεν είχαν θυσιαστεί για να αποτιναχτεί από πάνω μας το μαστίγιο κι η δουλεία. Ξεχάσαμε πόσο λίγο ενδιαφέρονται για τη ζωή μας και το μέλλον μας εκείνοι που έχουν και κατέχουν.
Μέσα στη ξέφρενη κούρσα της ψεύτικης ευημερίας μας, μεθυσμένοι, διαγράψαμε κάθε αμφιβολία. Η Σοβ. Ενωση έπεσε. Το τι συνέβη εκεί ίσως θα έπρεπε να μας έχει ανησυχήσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το γιατί απέτυχε η επανασταστη και το γιατί μάθαμε να τη μισούμε τόσο πολύ θα έπρεπε να μας ψυλιάσει. Ακόμα και αν ήμασταν κάθετα αντίθετοι ιδεολογικά με τη προοπτική μιας τέτοιας επανάστασης, ακόμα κι αν μέσα μας πιστεύαμε πως ήταν μια σκέτη αποτυχία ή ακόμα και μια πληγή που έπρεπε να κλείσει (γιατί έτσι μας είχαν κάνει να πιστέψουμε) θα έπρεπε να σκεφτούμε πως οι αγώνες που έκαναν οι προηγούμενοι από εμάς με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου.
Ομως το γεγονός πως κάποτε άνθρωποι βρήκαν το τρόπο να σπάσουν τα δεσμά, μας δείχνει το δρόμο πως πάντα μπορούμε να βρούμε το τρόπο να παλέψουμε για την ελευθερία μας. Και κανένας τρόπος δεν είναι δεδομένος ποιος θα είναι. Τότε ήταν έτσι τώρα ίσως αλλιώς. Αυτό το αλλιώς αξίζει να το βρούμε. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα πόσο επικίνδυνη είναι η κατασταση αυτό το αλλιώς μπορεί να έχει τραγική κατάληξη
Η ψευτοδημοκρατία που ζούμε μπορεί να αρέσκεται να ονομαστεί πράσινη, κόκκινη, ή ροζ. Η ουσία είναι όμως πως μέσα της ήταν και είναι ΜΑΥΡΗ.
ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου