Κάποια σχολική χρονιά, όταν φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο, την πρώτη κιόλας μέρα της μπήκε ο καθηγητής μέσα στην αίθουσα, συστήθηκε και μας προκάλεσε να γνωρίσουμε κάποιον που δεν τον είχαμε ξαναδεί.Σηκώθηκα από το θρανίο μου, κοίταξα ενα γύρω όταν ένα απαλό χέρι άγγιξε τον ώμο μου. Γύρισα και είδα μια ρυτιδωμένη, γριά γυναίκα να λάμπει μέσα από έαν χαμόγελο και να μου λέει...
"Γεια σου όμορφε! Με λένε Ρόζα.
Είμαι 87 χρονών. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"
Γέλασα και ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό
"Και βέβαια μπορείτε!" και με εσφιξε πολύ δυνατά.
"Γιατί είστε στα θρανία σε μια τόσο μικρή και αθώα ηλικία;" την ρώτησα χαριτωμένα
Εκείνη χαρούμενα απάντησε
"Βρίσκομαι εδώ για να συναντήσω ένα πλούσιο σύζυγο, να παντρευτώ, να κάνω κανα δυο παιδιά και ύστερα να πάρω σύνταξη και να ταξιδέψω"
"Οχι, ειλικρινά" την ξαναρώτησα. είμαι περίεργος για το τι την οδήγησε να αναλάβει τέτοια πρόκληση στην ηλικία της
"Πάντα ονειρευόμουν να έχω Πανεπιστημιακή μόρφωση και τώρα την παίρνω" μου είπε.
Μετά το μάθημα πήγαμε στην καφετέρια και πήραμε μιλκσεικ. Γίναμε φίλοι. Κάθε μέρα για τους επόμενους τρεις μήνες φεύγαμε μαζί από το αμφιθέατρο και μιλούσαμε για ατέλειωτες ώρες. Με συνάρπαζε να ακούω αυτή την χρονομηχανή να μοιράζεται μαζί μου σοφία και εμπειρίες. Καθώς προχωρούσε η χρονιά η Ρόζα έγινε η μασκώτ του έτους και έκανε εύκολα φιλίες όπου κι αν πήγαινε.Της άρεσε να ντύνεται όμορφα και περίεργα προκαλώντας έτσι τις ματιές των συμφοιτητών της.Το ευχαριστιόταν. Προς το τέλος του εξαμήνου της είχαμε ζητήσει να μιλήσει σε μια εκδήλωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μας δίδαξε.
Ανέβηκε στο πόντιουμ. Καθώς ξεκίνησε την ομιλία της της έπεσαν μερικές σελίδες στο πάτωμα. Ενοχλημένη έσκυψε στο μικρόφωνο και είπε
"Συγνώμη, είμαι τόσο τρεμουλιάρα. Εκοψα το κρασί και ξεκίνησα το ουίσκι και κοιτάξτε τι έπαθα. Δεν πρόκειται να καταφέρω να βάλω στη σειρά τις σελίδες για την ομιλία μου οπότε θα σας πω τι ξέρω."
Γέλασε, καθάρισε το λαιμό της και ξεκίνησε
"Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, αλλά μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. Τέσσερα μυστικά υπάρχουν μόνο για να μείνεις νέος, ευτυχισμένος και πετυχημένος. Να γελάς, να βρίσκεις χιούμορ για κάθε τι. Αν είσαι δεκαεννιά χρονών και ξαπλώσεις στο κρεβάτι για ένα χρόνο δίχως να κάνεις κάτι παραγωγικό θα γίνεις είκοσι χρονών. Αν εγώ που είμαι 87 καθίσω στο κρεβάτι για ένα χρόνο δίχως να κάνω κάτι θα γίνω 88. Ολοι μπορούν να γίνουν μεγαλύτεροι. Δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο γι αυτό. Η ιδέα είναι να μεγαλώνεις βρίσκοντας την ευκαιρία στην αλλαγή. Μην έχετε ενοχές. Οι μεγαλύτεροι συνήθως δεν έχουν ενοχές για όσα έκαναν αλλά για όσα δεν έκαναν. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται το θάνατο είναι εκείνοι που έχουν ενοχές".
τέλειωσε το λόγο της λέγοντας το όνομα της τραγουδιστά.
Στα επόμενα χρόνια η Ρόζα τέλειωσε τις σπουδές της. Μια βδομάδα μετά την ορκωμοσία πέθανε ειρηνικά στον ύπνο της. Πάρα πολλοί φοιτητές είχαμε πάει στην κηδεία της για να τιμήσουμε αυτή την υπέροχη γυναίκα που μας δίδαξε με το παράδειγμά της οτι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να γίνεις αυτό που μπορείς.
"Γεια σου όμορφε! Με λένε Ρόζα.
Είμαι 87 χρονών. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"
Γέλασα και ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό
"Και βέβαια μπορείτε!" και με εσφιξε πολύ δυνατά.
"Γιατί είστε στα θρανία σε μια τόσο μικρή και αθώα ηλικία;" την ρώτησα χαριτωμένα
Εκείνη χαρούμενα απάντησε
"Βρίσκομαι εδώ για να συναντήσω ένα πλούσιο σύζυγο, να παντρευτώ, να κάνω κανα δυο παιδιά και ύστερα να πάρω σύνταξη και να ταξιδέψω"
"Οχι, ειλικρινά" την ξαναρώτησα. είμαι περίεργος για το τι την οδήγησε να αναλάβει τέτοια πρόκληση στην ηλικία της
"Πάντα ονειρευόμουν να έχω Πανεπιστημιακή μόρφωση και τώρα την παίρνω" μου είπε.
Μετά το μάθημα πήγαμε στην καφετέρια και πήραμε μιλκσεικ. Γίναμε φίλοι. Κάθε μέρα για τους επόμενους τρεις μήνες φεύγαμε μαζί από το αμφιθέατρο και μιλούσαμε για ατέλειωτες ώρες. Με συνάρπαζε να ακούω αυτή την χρονομηχανή να μοιράζεται μαζί μου σοφία και εμπειρίες. Καθώς προχωρούσε η χρονιά η Ρόζα έγινε η μασκώτ του έτους και έκανε εύκολα φιλίες όπου κι αν πήγαινε.Της άρεσε να ντύνεται όμορφα και περίεργα προκαλώντας έτσι τις ματιές των συμφοιτητών της.Το ευχαριστιόταν. Προς το τέλος του εξαμήνου της είχαμε ζητήσει να μιλήσει σε μια εκδήλωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μας δίδαξε.
Ανέβηκε στο πόντιουμ. Καθώς ξεκίνησε την ομιλία της της έπεσαν μερικές σελίδες στο πάτωμα. Ενοχλημένη έσκυψε στο μικρόφωνο και είπε
"Συγνώμη, είμαι τόσο τρεμουλιάρα. Εκοψα το κρασί και ξεκίνησα το ουίσκι και κοιτάξτε τι έπαθα. Δεν πρόκειται να καταφέρω να βάλω στη σειρά τις σελίδες για την ομιλία μου οπότε θα σας πω τι ξέρω."
Γέλασε, καθάρισε το λαιμό της και ξεκίνησε
"Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, αλλά μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. Τέσσερα μυστικά υπάρχουν μόνο για να μείνεις νέος, ευτυχισμένος και πετυχημένος. Να γελάς, να βρίσκεις χιούμορ για κάθε τι. Αν είσαι δεκαεννιά χρονών και ξαπλώσεις στο κρεβάτι για ένα χρόνο δίχως να κάνεις κάτι παραγωγικό θα γίνεις είκοσι χρονών. Αν εγώ που είμαι 87 καθίσω στο κρεβάτι για ένα χρόνο δίχως να κάνω κάτι θα γίνω 88. Ολοι μπορούν να γίνουν μεγαλύτεροι. Δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο γι αυτό. Η ιδέα είναι να μεγαλώνεις βρίσκοντας την ευκαιρία στην αλλαγή. Μην έχετε ενοχές. Οι μεγαλύτεροι συνήθως δεν έχουν ενοχές για όσα έκαναν αλλά για όσα δεν έκαναν. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται το θάνατο είναι εκείνοι που έχουν ενοχές".
τέλειωσε το λόγο της λέγοντας το όνομα της τραγουδιστά.
Στα επόμενα χρόνια η Ρόζα τέλειωσε τις σπουδές της. Μια βδομάδα μετά την ορκωμοσία πέθανε ειρηνικά στον ύπνο της. Πάρα πολλοί φοιτητές είχαμε πάει στην κηδεία της για να τιμήσουμε αυτή την υπέροχη γυναίκα που μας δίδαξε με το παράδειγμά της οτι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να γίνεις αυτό που μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου