Το πέρασμα του Κωστή και οι διαδρομές αλληλεγγύης
Έρχονται πάλι οι μέρες που σε χάσαμε.
Εμείς οι συνεργάτες, οι άρρωστοι, οι μετανάστες, ο δρόμος, η κοινότητα των συσσιτίων, η ταυτότητα της κοινωνίας μας. Το πρόσωπο της πόλης δεν είναι πια το ίδιο, τα όρια της άλλαξαν. Η καθημερινότητα μας αγρίεψε κι εσύ δεν είσαι εδώ. Άγρια και ανελέητη σιωπή ρημάζει τις ζωές μας.
Μας έμεινε να θυμόμαστε.
Είναι νύχτα προχωρημένη και σε χρειαζόμαστε.
Δεν εφημερεύεις το ξέρω, αλλά πρέπει να ρθείς. Πάντα ερχόσουν. Πάντα ήσουν εκεί. Χωρίς να χτυπάς κάρτα, γιατί θα καιγόταν, χωρίς να μετράς ώρες, γιατί δεν άντεχαν οι δείκτες του ρολογιού, χωρίς να βρίζεις την ανικανότητα μας, γιατί ήσουν δάσκαλος. Δάσκαλος ζωής, δάσκαλος ιατρικής, για τον άρρωστο, για όλους μας . Μονάχα, γιατί ζούσες γι αυτό.
Είναι πρωί και σε ψάχνουν πριν ακόμη ξημερώσει.
Ανασφάλιστοι, αποκλεισμένοι της ζωής, περιθώριο έξω από τα όρια της πόλης, στα ραντεβού της ανάγκης. Στην ΑΠ. Με τον καφέ στο χέρι, στην προϊσταμένη για οδηγίες. Μια κουβέντα, ένα πείραγμα, το συντροφικό χτύπημα στην πλάτη μέσα σ ένα ακόμη δύσκολο πρωινό. Μαθήματα ιατρικής χωρίς μοριοδότηση, χωρίς σφραγίδα συνεδριακή, χωρίς καθηγητές πανεπιστημίων, χωρίς power point, χωρίς προετοιμασία. Ενταγμένα στην καθημερινότητα της κλινικής.
Είναι απόγευμα και δεν εφημερεύει κανείς.
Ο όγκος των εξετάσεων της κλινικής περιμένει αδιάβαστος πάνω στο γραφείο. Ζητήματα άλυτα, ζωτικά περιμένουν. Θα περάσεις κατά τις έξι. Πάντα περνούσες.
Είναι Σάββατο πρωί
και τα συσσίτια χρειάζονται τρόφιμα για το φαγητό της εβδομάδας. Στην πλατεία σε περιμένει ο κυρ Αντώνης για τη γύρα στην αγορά. Κοινωνικός φόρος έλεγες. Μάγκες ξηλωθείτε. Η εβδομάδα έχει πολλές μέρες. Συσσίτια, ιατρείο, οδοντιατρείο, η πλατεία που δεν ήταν μόνο για ρακές και καφέ.
Είναι δρόμος, είναι μάχη για κάθε τι που αδικεί τις ζωές μας.
Ξέραμε ότι ήσουν εκεί. Στο δικαστήριο στην Άγκυρα με ένα πανώ ελευθερίας, στο λιμάνι με τους πρόσφυγες στην αγκαλιά, στις βάσεις με τα πυρηνικά για να φύγει ο όλεθρος από το τόπο, για να παίζουν τα παιδιά χωρίς την απειλή του θανάτου.
Είναι τα ιατρεία στη Σπλάντζια και είναι αυτά που άναψαν το φως στις σημερινές κοινωνικές ανάγκες. Το οδοντιατρείο, η βιβλιοθήκη, τα μαθήματα για μετανάστες. Η ιστορία της αλληλέγγυας ζωής, που δεν επιβάλλεται μόνο από την ανάγκη.
Είναι τα σκαλιά της Νομαρχίας, είναι η πλατεία η γεμάτη δακρυγόνα. Δεν υπάρχει εγώ. Δεν υπάρχει αντίσταση, υπάρχει μόνο η στάση ζωής, η παρουσία, το ανακάτεμα της αναπνοής με την ζωντανή αλήθεια, με το καινούργιο.
Και είναι η ώρα μιας δικαιοσύνης για την ιδεολογική στήριξη της ιατρικής δεοντολογίας και του κοινωνικού ρόλου της ιατρικής. Απέναντι σε καθηγητές, δικαστές και δήθεν κοινωνικούς τιμωρούς. Λίγο πριν να φύγεις.
Άγγιζες κάθε ανάγκη, κάθε επώδυνη πραγματικότητα με το χάδι της αλληλεγγύης, την ανάσα της ελευθερίας, την ματιά που έδινε σαφήνεια στις απαντήσεις και έδειχνε το φως στο δρόμο, με το σημάδι της δικαιοσύνης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΑΠ δεκαετία 90
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου