Η θεμελιακή συστημική βία του καπιταλισμού είναι μια βία πιο αλλόκοτη από οποιαδήποτε άλλη άμεση προκαπιταλιστική κοινωνιο-ιδεολογική βία. Δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα άτομα και προθέσεις, αλλά είναι αμιγώς συστημική και ανώνυμη. Το μόνο που έχει σημασία είναι η κατάσταση του κεφαλαίου. Παράδειγμα εμφανούς αντίφασης, η Ελλάδα, όπου η υποβάθμιση είναι κυρίαρχη, η ανθρώπινη δυστυχία μεγεθύνεται, το κοινωνικό κράτος διαλύεται και στον αντίποδα κυριαρχούν οι εκθέσεις διεθνούς φήμης οικονομολόγων, που μιλούν για spreads και ανάπτυξη, αναλώνοντας ενέργεια μη υπαρκτή.
Το ερώτημα που βασανίζει είναι αυτό της επιλογής της παθητικής στάσης, της αδράνειας και της αποστασιοποίησης, ως μέσο αντίστασης. Τι προκαλεί εσωστρέφεια τέτοιου μεγέθους και έκτασης. Γιατί όχι κοινωνική δράση; Τι θα αναστρέψει αυτή τη τοποθέτηση, απέναντι στο φόβο; Ο γνωστός δρόμος της συσπείρωσης κάτω από μια ομπρέλα, έχει κλείσει οριστικά. Το πολιτικό σύστημα απαξιώθηκε και ο εγκλωβισμός σε πολιτικές πεπατημένες τελείωσε ανεπιστρεπτί. Το τοπίο είναι ακόμη θολό, αλλά και αυτό καθαρίζει. Δεν θα αφήσουμε, να μας πείσουν πως η ιστορία κλείνει κύκλο και ανοίγει χαράδρες. Η συναισθηματική προσέγγιση της αναγκαιότητας για αλληλεγγύη και αντίσταση, διαφαίνεται ως απάντηση και διαδρομή αδοκίμαστη, αλλά εφικτή, προκλητική και ελπιδοφόρα.
Η τοποθέτηση του Ανδρέα Κ. στην συνάντηση της βιβλιοθήκης, την Τρίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου