Ημερολόγιο

23.11.2010: Σήμερα δεν χρειάστηκε να δωθεί καμιά μάχη, τουλάχιστον με τους εργαζόμενους στο τμήμα εισιτηρίων. Οι λίστες με την σειρά προτεραιότητας των ασθενών, ήταν έτοιμες και μοιράστηκαν στα ιατρεία. Είμασταν εκεί μόνο για να ενημερώνουμε, να μη περιμένουν για το χαρτάκι, αλλά να πηγαίνουν κατευθείαν στο ιατρείο που είχαν ραντεβού. Συγχρόνως γινόταν διανομή εντύπου με το δικαίωμα του ανθρώπου σε ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Έγινε, επίσης, διανομή σε όλους τους χώρους αναμονής ασθενών, καθώς και στους θαλάμους νοσηλείας, για την ενημέρωση ασθενών και συγγενικού περιβάλλοντος. Αυτό έγινε αφορμή για συζητήσεις διαδρόμου, διαφόρων κατευθύνσεων. Άλλοι υπερθεμάτιζαν, άλλοι κύτταζαν σαν να μην τους αφορούσε και ένας παππούς με μάλωσε. Δεν ντρέπεστε κουμμουνιστές, έτσι θα σώσετε την Έλλάδα; Η θλιβερή αλήθεια είναι, ότι λίγοι έδειχναν ενδιαφέρον για το θέμα. Η άλλη αλήθεια είναι πως διαφορετική ήταν η υποδοχή από τους έξωθεν προσερχόμενους σε σχέση με τους ήδη νοσηλευόμενους, οι οποίοι είχαν έτοιμο το χαμόγελο της συναίνεσης. Δεν θα αναλύσω τις αιτίες, που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά. Γνωρίζουμε τι πιστεύει για μας η πλειοψηφία του κόσμου. Πρέπει τώρα να ασχοληθούμε με το πως θα αλλάξει αυτό. Όλο το πρωινό η Στέλλα ζωγράφιζε τις φιγούρες που βλέπετε στην σελίδα της ένωσης γιατρών. Η δική της ερμηνεία για την πρόσβαση στην υγεία. Ο πόνος έχει το ίδιο χρώμα ανεξάρτητα από το χρώμα και το ''περιτύλιγμα'' της φιγούρας.