Στην νέα έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, «Tέχνης Πολιτική», οι καλλιτέχνες, ξεπερνώντας τα σύνορα της γλώσσας, παγκοσμιοποιούν τα κοινωνικά ζητήματα και πολιτικοποιούν τα έργα τέχνης τους. Άνθρωποι από όλες τις γωνιές του κόσμου, από διαφορετικές γενιές συνθέτουν ένα παζλ προβληματισμού, με θεματικούς άξονες τη μετανάστευση, τον πόλεμο, την οικονομία, το εμπόριο, την οικολογία και την κουλτούρα του δρόμου.Ο Τζορτζ Οσόντι, από τη Νιγηρία, στήνει τη φωτογραφική εγκατάστασή του, «Oil Rich Niger Delta», («Το πλούσιο σε πετρέλαιο Δέλτα του Νίγηρα») παρουσιάζοντας ένα εικαστικό δράμα ενός «χαμένου παραδείσου». «Η Νιγηρία, είναι η έκτη μεγαλύτερη προμηθεύτρια πετρελαίου, των πιο εξαρτημένων από το πετρέλαιο καταναλωτών στον κόσμο, την ίδια στιγμή που το 70% του πληθυσμού της ζει με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα.» Ο Οσόντι υπερτονίζει τη διττή φύση της ζωής εκεί αλλά απαθανατίζει με το φακό του «ανθρώπους που δε χάνουν ποτέ το χαμόγελό τους».
Επόμενος σταθμός το φωτογραφικό έργο του Άλλαν Σέκουλα, «Middle Passage Chapter 3 from Fish Story», μία αναφορά στο «θεμελιακό ρόλο της σύγχρονης ναυτιλίας στην ύστερη νεωτερικότητα» και στη θάλασσα, ιδωμένη ως «ενδιάμεσο» τόπο του καπιταλισμού.
Η Mare Nostrum είναι ο άξονας και της επόμενης εγκατάστασης με φωτογραφίες, από την ομάδα Xurban collective, με τίτλο «Άγραφη Πινακίδα». Η θάλασσα ως «φορέας μιας ιστορίας πλούτου, πολιτισμού, βιολογικού πλούτου αλλά και ως πέρασμα για αόρατα πλοιάρια που μεταφέρουν μετανάστες και για κοντέινερ με πετρέλαιο και εμπορεύματα».
Η Έμιλυ Ζασίρ στήνει το έργο της «Εις μνήμην των 418 παλαιστινιακών χωριών, τα οποία καταστράφηκαν». Μια σκηνή από πανί με κεντημένα ονόματα, που τα βιβλία ιστορίας μάλλον θα παραβλέψουν να αναφέρουν, ένα έργο που βασίστηκε στην έννοια της κοινότητας και της συλλογικής δημιουργίας. Για τρεις μήνες δικηγόροι, τραπεζικοί, κινηματογραφιστές, οδοντίατροι, ακτιβιστές, εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι πέρασαν από το εργαστήριο για να ράψουν αυτό το ντοκουμέντο.
Από πίσω ακριβώς, η βιντεοεγκατάσταση του Στέφανου Τσιβόπουλου "Land". Ποια είναι αυτή η γη; Σε ποιους ανήκει και ποιοι νόμοι τη διέπουν; Πώς θα ξεφύγουμε από εδώ; Τρεις άνθρωποι χωρίς ταυτότητα σε μια γη χωρίς ταυτότητα θέτουν τα πιο καίρια ερωτήματα.
Kill your idols. Self organization now. No to torture Yes to culture. Hungry. Ο κολομβιανός Κάρλος Μόττα συλλέγει πολιτικά graffities από διάφορες πόλεις, καταγγέλλοντας την κοινωνική αδικία, στην εγκατάστασή του «Graffiti Cuts: Who owns the Street?». Ο καλλιτέχνης βρέθηκε στην έκθεση και συνομίλησε με το κοινό, δηλώνοντας για το έργο του ότι «είναι μια μετάφραση του υλικού του δρόμου» και παραδέχτηκε ότι «τα μουσεία ενίοτε ακυρώνουν τη γλώσσα του δρόμου.» Το φως στην εγκατάστασή τού Μόττα φωτίζει το μαύρο, που σκοτεινιάζει και αποκαλύπτει ταυτόχρονα το μήνυμα.
Ο Ιβάν Γκρουμπάνοφ παρακολουθούσε για δύο χρόνια τη δίκη του Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στη Χάγη και αποτύπωνε στα σχέδια του την εξέλιξη της, τα οποία και προβάλλονται σε μορφή διαφανειών.
Το βίντεο «I, Soldier» του Κοκέν Εργκούν είναι μία ματιά στις εθνικές γιορτές και στις κρατικά ελεγχόμενες τελετές. Την τελευταία δεκαετία, δημοφιλή τραγούδια αντικατέστησαν τις συνήθεις στρατιωτικές παρελάσεις που συνόδευαν την χορογραφία. Σε αυτό το βίντεο, που τραβήχτηκε την Εθνική Ημέρα Νεολαίας και Αθλητισμού στην Τουρκία, ένα εθνικιστικό hip-hop τραγούδι ακούγεται κατά τη διάρκεια των γυμναστικών ασκήσεων των φοιτητών των στρατιωτικών σχολών, με τη συνοδεία ενός αυστηρού ποιήματος από κάποιον υψηλόβαθμο στρατιώτη σχετικά με τις αρετές «Του Στρατιώτη».
Άλλο έργο της έκθεσης, που ξεχωρίζει, είναι το «CUT-7 Διαχωριστικές Γραμμές» της Δανάης Στράτου. Φωτογραφικό υλικό μαζί με επιδαπέδια κείμενα συνθέτουν την καταγραφή των «γκρίζων ζωνών»: Το τείχος που χωρίζει το Μεξικό από τις ΗΠΑ, η Γραμμή ελέγχου στο Κασμίρ, η Δυτική Όχθη στην Παλαιστίνη, τα ναρκοπέδια έξω από το Μπάντμε, την περιοχή διένεξης μεταξύ Αιθιοπίας και Ερυθραίας, το Μπέλφαστ στη Βόρεια Ιρλανδία, η Μητροβίτσα στο Κόσοβο και η Πράσινη γραμμή στη Λευκωσία είναι σύνορα που ματώνουν το σώμα της γης και χωρίζουν βίαια τις ανθρώπινες ζωές.
Ο Όλιβερ Ρέσλερ θέτει το ερώτημα «Τι είναι Δημοκρατία;». Σε ακτιβιστές και πολιτικούς αναλυτές από 18 πόλεις του κόσμου. Μια δεξαμενή συνεντεύξεων, όπου με κριτική ματιά εξετάζεται η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Παρουσιάζεται ένα ευρύ φάσμα απόψεων πέρα από έθνη-κράτη και ηπείρους.
Δύο Έλληνες καλλιτέχνες, με δύο έργα της μεταπολίτευσης, καταδεικνύουν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής εκείνης. Ο Δημήτρης Αληθεινός με το «Συμβάν» του 1973 εκφράζει την ιδέα της αντίστασης και της ανατροπής και ο Βλάσης Κανιάρης με «Το Κουτσό» του 1974 τη θέση του Έλληνα φιλοξενούμενου εργάτη, την ταυτότητα της εθνικής και κοινωνικής του προέλευσης και τις συνθήκες διαβίωσης του μέσα από τυπικά αντικείμενα της καθημερινότητας.
Τα έργα των Γιώργου Χαρβαλιά, Κέντελ Γκιρς και του Ντίκου Βυζαντίου αντανακλούν την αιχμηρότητα του αστικού περιβάλλοντος και την περίφραξη της ελευθερίας του σύγχρονου ανθρώπου.
Η καλλιτέχνιδα Ίρις Τουλιάτου με τη σειρά σχεδίων με τίτλο «Ο κήπος και ο φράχτης… ή πώς χτίζεται η ευτυχία» αναζητά πρότυπα για νέου τύπου κοινότητες με σκοπό να εξετάσει συστήματα επικοινωνίας, κοινωνικές δομές, καθώς και ιδέες γύρω από την έννοια της γειτονιάς, της ανθρώπινης επαφής και της οργάνωσης του χώρου.
Στην ενότητα του media art ο Ανδρέας Αγγελιδάκης με το «Sandbox» παρουσιάζει την αρχιτεκτονική σπιτιών στο παιχνίδι Second Life. Στον δικτυακό κόσμο Second Life, όπως και στην πραγματική ζωή, για να χτίσεις πρέπει να αγοράσεις ένα οικόπεδο. Αν όμως θέλεις να σχεδιάσεις απλώς ένα κτίριο και να το κρατήσεις σαν αντίγραφο στην τράπεζα πληροφοριών σου, τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα από τα λεγόμενα SandBox Islands, μεγάλες αλάνες όπου ο καθένας μπορεί προσωρινά να χτίσει ό,τι θέλει. Κάθε δώδεκα ώρες όλα τα αντικείμενα από τα Sandboxes σβήνονται και τη θέση τους παίρνουν νέα αντικείμενα. Tρία βίντεο που καταγράφουν χρόνο που πέρασε και χάθηκε άσκοπα σε διάφορα Sandboxes.
Παράλληλα, φιλοξενείται η έκθεση της Ειρήνης Ευσταθίου με ξυλογραφίες, λιθογραφίες και σχέδια, καθώς επίσης πραγματοποιούνται προβολές και παράλληλες εκδηλώσεις, όπου συμμετέχοντες καλλιτέχνες έρχονται στην Αθήνα και συνομιλούν με το κοινό. Αυτήν την Πέμπτη 18/11 στο χώρο της έκθεσης θα παρευρεθεί ο Τζορτζ Οσόντι στις 19:00.
Τέλος, το ΕΜΣΤ προβάλλει και online την έκθεση «Esse, Nosse, Posse: common wealth for common people» στην ιστοσελίδα http://www.emst.gr/.
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Βασ. Γεωργίου Β 17 - 19 Ρηγίλλης
Αθήνα, 10675 | 210 9242111-3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου