Για τη Χριστίνα

Μαριονέτα ονειρευόμουν σε γλέντι μεγάλο. Πήδαγε σαν παλαβή κι έσωνε την ιστορία μέσα στο πρώτο φεγγάρι. Και δεν φύσαγε καθόλου θυμάμαι όταν ήρθαν οι βροχές, ήταν αργά κι απόμερα. Και κόντεψε να λιώσει το παγούρι. απόρησα , δεν έφτανε ο απέριττος λόγος για τα κέρδη. Κι όταν πάλι του δίψασε η οργή αφέθηκε στο πέρασμα εξηγώντας δυο ιστορίες βοή μισή, αντηλιά.