Σαββατο

Που μας πηγαίνει η κατευθυνόμενη οδηγία των αγορών για διατήρηση ρευστότητας του τραπεζικού κεφαλαίου, που μας πηγαίνουν οι περικοπές στη δημοσιονομική δαπάνη, το χαμηλό επιτόκιο της ΕΚΤ, η επιταγή για μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, η οδηγία για πώληση των Εθνικών Συστημάτων Υγείας η αποποίηση της συνταγματικής υποχρέωσης του κράτους απέναντι στην υγεία και στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην σύνταξη;

Σε μια άλλου τύπου κοινωνική δομή, που όμως δεν έχει επιλεγεί απ΄το λαό της χώρας, ούτε από κανένα άλλο λαό στην ΕΕ. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, πήραν λαϊκή εντολή με ψεύτικες διαβεβαιώσεις και εξαγγελίες ή αποκρύπτοντας τις προθέσεις και τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν απέναντι σε ανταγωνιστικά και εχθρικά για το λαό τους συμφέροντα. Θεώρησαν το λαό τους ανίκανο να πάρει αποφάσεις για την οικονομία , ανέτοιμο πολιτικά να αποφασίσει, χαμηλού νοητικού επιπέδου. Θεώρησαν ότι το ζήτημα αφορά μόνο τα κυβερνώντα κόμματα, ότι ήταν απαραίτητο να αποφασίσουν για μας.

Η απόφαση τους είναι να αλλάξει ριζικά η εικόνα. Η πολιτεία τροποποιεί τον συνταγματικό χάρτη με την συναίνεση ανθρώπων χωρίς, καν, την δομική διακύμανση του συναισθήματος, την απαιτούμενη για τον ορισμό τους ως όντα ανθρώπινα, χωρίς κοινή λογική, με κακούς οικονομολόγους, άσχετους λογιστές, δικηγόρους που αν ήταν καλοί θα ήταν σε αίθουσα δικαστηρίου κι όχι σε γραφεία υψηλής πολιτικής ευθύνης, γιατρούς που πιστεύουν ότι θα τη γλιτώσουν, αμερικανάκια για φάπες, δικαστικούς με χαρακτηριστικά της θεάς που εκπροσωπούν, εφοριακούς με ικανότητα αθωωτικής αμνησίας αδικημάτων κατά του δημοσίου, εμπόρους με χαμόγελο νταβατζή.

Η κατεύθυνση , προετοιμάζει το τοπίο για μια νέα τάξη πραγμάτων και διακυβέρνηση από τα οικονομικά επιτελεία της ΕΚΤ , ΔΝΤ και της FED.

Το επιβάλουν μέσω χειρισμού των κυβερνητικών σχημάτων,

τα οποία επίσης εκβιάζουν με την απειλή της διακοπής δανεισμού και των κατευθυνόμενων διακυμάνσεων της αξίας των ασφαλιστικών συμβολαίων για

τα ομόλογα.

Το αποτέλεσμα στο οποίο στοχεύουν , με την απειλή χρεοκοπίας και τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, είναι ο εξαναγκασμός σε πώληση και ιδιωτικοποίηση όλων των παραγωγικών πηγών του δημοσίου. Κράτη, γυμνά από έσοδα, πού δεν είναι πια ικανά να σταθούν στις υποχρεώσεις τους και εξ αυτού εξαρτημένα από το δανεισμό και την ιδιωτική συνιστώσα.

Αποτέλεσμα της απώλειας της δημόσιας περιουσίας, θα είναι το μονοπώλιο προσφοράς υπηρεσιών και αγαθών.

Δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτό είναι μια ''εναλλακτική'' προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής, ούτε καν σαν πειραματικό μοντέλο, αφού είναι φανερό και στον πιο αδαή, ότι η δημοσιονομική λιτότητα επιφέρει οικονομική ύφεση και σαν αλυσιδωτή αντίδραση, μείωση της κατανάλωσης, μείωση της παραγωγής, απώλεια θέσεων εργασίας με αποτέλεσμα την μείωση της αγοραστικής αξίας του εργαζόμενου και την ομηρία του από την αγορά εργασίας και το δανεισμό.

Ένας εργαζόμενος υπό την απειλή υποβάθμισης του βιοτικού του επιπέδου, κάθεται ανήσυχος στον καναπέ, αλλά πάντως κάθεται. Δεν βγαίνει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί. Έχει πράγματα να χάσει. Έχει δάνειο να πληρώσει. Του πούλησαν το μοντέλο του μέλλοντος, όπου για να έχεις εργασία και ζωή, ή μάλλον επιβίωση , πρέπει να έχεις πτυχία ,διδακτορικά, master, να προκαλείς το ενδιαφέρον μέσα από την γνώση της είδησης, της θέασης, του ακούσματος, της τέχνης,ξένων γλωσσών, προχωρημένων προγραμμάτων υπολογιστών, χορού και μάλιστα τάνγκο και να ανανεώνεις την γκαρνταρόμπα σου με την εποχή και τη μόδα.

Άρα δεν γίνεται να χάσει ούτε μια μέρα εργασίας, αν πρέπει τα παιδιά του να έχουν αύριο. Δεν έχει καταλάβει ίσως, ότι αυτό το αύριο δεν έχει σχέση με εκείνο, που ο ίδιος ονειρεύεται και ότι δεν προορίζεται για τα δικά του παιδιά. Το αύριο που μας ετοιμάζουν χρειάζεται μόνο υπάκουους εργάτες, χωρίς φωνή, χωρίς αυτιά, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς φίλους, χωρίς γειτονιά.

Δικαίως θα αναρωτιέστε για τη δήθεν οικονομική ανάλυση στην οποία επιδίδεται χωρίς αιδώ και σεμνότητα, ένας άσχετος με την οικονομία. Όταν μάλιστα δεν έχει ''καταφέρει'' να έχει αποταμιεύσει τίποτα μετά από 20 χρόνια εργασίας (ευτυχώς).

Πιστεύω , όμως, ότι πρέπει να λέμε τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε σε όλες τις γλώσσες. Ξανά και ξανά. Αυτή τη φορά δεν είναι μπλόφα, είναι γεγονός, είναι ένας καινούριος πόλεμος χωρίς συμβατικά όπλα, χωρίς χημικά. Μόνο με την τακτική της διάβρωσης συνειδήσεων, της αλλοτρίωσης ψυχών με το φόβο, της απαλλοτρίωσης οραμάτων. Ένας κόσμος χωρίς ψυχή, χωρίς διαφορετικότητα, χωρίς χρώμα, χωρίς μυρωδιές, χωρίς έρωτα.

Πως θα παραδώσουμε ένα τέτοιο κόσμο στην ιστορία; Πώς θα παραδώσουμε μόνο την προοπτική της αθλιότητας;